Του Χριστόφορου Παπαδάκη
Μόνιμη θλίψη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο. Και φόβος... Βήματα βιαστικά. Σαν κάποιος να βρίσκεται πίσω του συνεχώς και να προσπαθεί να το αρπάξει...
Έτσι είναι το παιδί που τρώει ξύλο στο σπίτι του. Μπορεί να μην είμαι ειδικός. Έχω ζήσει όμως τις άλλες εποχές, όταν επικρατούσε η λογική «μόνο τα κόκκαλα γερά, δάσκαλε» στα σχολεία της δεκαετίας του '70 και στα περισσότερα σπίτια... Γιατί ήταν ακόμα τότε στο μυαλό των μεγάλων ότι «το ξύλο κάνει "άνθρωπο" το παιδί»...
Αυτές οι εποχές, βέβαια, έχουν περάσει εδώ και κάμποσες δεκαετίες. Κι όμως. Ακόμα σήμερα υπάρχουν καταστάσεις ανάλογες σε πολλά σπίτια στη χώρα μας και σε ολόκληρο τον κόσμο, με τον πατέρα να χτυπάει βάναυσα τα παιδιά του... Τόσο που να τους προκαλεί ακόμα και μελανιές, ή και μεγαλύτερες κακώσεις, όπως αναφέρουν τα στοιχεία οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στον τομέα προστασίας των παιδιών... Άλλωστε, πολύ συχνά γινόμαστε μάρτυρες ακόμα και βασανισμού μέχρι θανάτου!
Παιδιά "χαμένα" στον κόσμο τους... Που πηγαίνουν στο σχολείο με εμφανή τα σημάδια από την κακοποίησή τους. Από το χέρια του ίδιου τους του πατέρα, συνήθως, αλλά και κάποιες φορές από τη μάνα. Και άλλοτε και από τους δύο ταυτόχρονα... Γιατί, βλέπεις, «έτσι θα τον κάνουμε "άνθρωπο" τον ανεπρόκοπο το γιο μας»...
«Μόνο τα κόκκαλα γερά, δάσκαλε»... Η Ελλάδα μιας άλλης εποχής, που δεν έπαψε όμως να υπάρχει ακόμα και στις μέρες μας σε πολλά νοικοκυριά...
Σκυμμένο το κεφάλι ή ολόισια με ένα βλέμμα "άδειο" και καρφωμένο πέρα στον ορίζοντα... Περπατάει γρήγορα σαν να θέλει να ξεφύγει από κάτι... Δεν ξέρει να μιλήσει σωστά, δεν έχει άποψη για τίποτα, δεν πιστεύει ότι έχει δικαιώματα, δεν έχει καμία εκτίμηση στον εαυτό του, δεν πιστεύει ότι ο άλλος ή η άλλη που θα του πει το "σ’ αγαπώ" μπορεί να το εννοεί για ένα «αποτυχημένο και ανίκανο πλάσμα σαν κι εμένα»... Έτσι το έχουν μάθει το παιδί από το σπίτι του να νιώθει και να πιστεύει... "Ανίκανο", "αποτυχημένο", "άβουλο" ον που δεν έχει το δικαίωμα να έχει δική του γνώμη...
Όταν κλείνουν οι πόρτες του σπιτιού, μπορεί αυτό το πλάσμα να βρεθεί και πάλι στη δική του φουρτούνα, να παλέψει και πάλι με τα δικά του κύματα, μες στον πόνο, το κλάμα, τις βρισιές, την ντροπή τού... «τι θα πουν οι γείτονες που τους ακούν να με βρίζουν και να με δέρνουν»...
Και αύριο πάλι τα ίδια... Θα μαζέψει τα κομμάτια του και θα ξεκινήσει για το σχολείο...
Θα δει συμμαθητές του να είναι ευτυχισμένοι με γονείς που τους αγαπούν, τους νοιάζονται και τους υπολογίζουν. Και θα νιώθει περίεργα γι' αυτό, γιατί μεγάλωσε πιστεύοντας πως ο γονιός είναι "αλλιώς"...
Σηκώνοντας χέρι στο παιδί μας, απλά το καταστρέφουμε... Και όσο κι αν επουλωθούν οι πληγές στο αδύναμο κορμάκι του, οι άλλες πληγές θα μείνουν για πάντα ανοιχτές σε όλη του τη ζωή... Είναι αυτές μες στην ψυχή του. Στο μυαλό του. Στην καρδιά του. Που θα τις κουβαλάει πάντα μέσα του. Συνήθως, αυτές οι πληγές οδηγούν το παιδί σε λανθασμένες επιλογές συντρόφου...
Το παιδί που μεγαλώνει έτσι, απλά μαθαίνει πως για πάντα θα έχει το ρόλο του θύματος. Μπορεί μάλιστα στη δική του οικογένεια να κάνει τα ίδια και στα δικά του τα παιδιά... Κανείς δεν ξέρει πού θα τα οδηγήσει ετούτο το ταξίδι τα παιδιά που όλο ταξιδεύουν αναζητώντας μια Ιθάκη που δεν μπορούν να βρουν. Και δίπλα τους τ' άλλα παιδιά θα μεγαλώνουν παίζοντας μπάλα ή χτενίζοντας χαμογελώντας την κούκλα που τους πήραν η μαμά και ο μπαμπάς ανήμερα των γενεθλίων τους... Μα τα παιδιά που "ταξιδεύουν" δεν έχουν χρόνο για μπάλες και για κούκλες. Γιατί μεγάλωσαν νωρίς. Και ίσως, μάλιστα, να γεννήθηκαν... "μεγάλα".
Δημοσιεύτηκε στη "Ν.Κρήτη" στις 23 Απριλίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου