Ρεπορτάζ : Χριστόφορος Παπαδάκης
Ναι στις εξωσχολικές δραστηριότητες, όχι στις υπερβολές σε βάρος των παιδιών μας συνιστούν οι ειδικοί, μέσα από το ρεπορτάζ της εφημερίδας "Ν.Κ." που επιχειρεί να διερευνήσει αυτό το ευαίσθητο θέμα, λόγω της μεγάλης έκτασης που έχει πάρει στις μέρες μας το φαινόμενο να μην προλαβαίνει το σύγχρονο παιδί ούτε να ανασάνει και φυσικά πού χρόνος για παιχνίδι... Κι όμως, όταν οι γονείς ήταν παιδιά ήθελαν να παίζουν και είχαν στη δική τους εποχή όσο χρόνο ήθελαν στις αλάνες και τις γειτονιές των πόλεων και των χωριών. Γιατί δεν τους "περνάει από το μυαλό" ότι το ίδιο θα επιθυμούσαν σήμερα και τα δικά τους τα παιδιά;
Η ψυχολογία, η σωματική ακεραιότητα, η πνευματική διαύγεια, ακόμα και η ίδια τους η υγεία σε σοβαρότερα ζητήματα βρίσκεται σε κίνδυνο και πολύ συχνά κλονίζεται, όταν, εξαιτίας των γονέων, η ενασχόληση με τις εξωσχολικές δραστηριότητες γίνεται ανυπόφορη με υπερβολές και πιέσεις σχεδόν στρατιωτικοποίησης του παιδιού...
 |
| Με τη Μαρία Παναγιωτάκη από προηγούμενη συνέντευξη |
Αλλά πάμε πρώτα στην κοινωνιολογική και ψυχολογική πλευρά του ζητήματος. Η υπεύθυνη του Συμβουλευτικού Σταθμού Νέων της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Ηρακλείου, κοινωνιολόγος-ψυχολόγος Μαρία Παναγιωτάκη, τονίζει κατηγορηματικά προς την εφημερίδα μας: «Να σκεφτούμε εμείς τι σήμαινε για μας η παιδική μας ηλικία. Όταν θυμόμαστε την παιδική μας ηλικία, σίγουρα φέρνουμε στο μυαλό μας στιγμές που περνούσαμε χαλαρά με τους φίλους μας, παιχνίδια, ανεμελιά, ξεγνοιασιά. Γιατί το ξεχνάμε όταν μπαίνουμε στο ρόλο του γονέα ή όταν ενηλικιωνόμαστε; Είναι ένα μεγάλο ερώτημα»...
Η γνωστή επιστήμονας λέει στο σημείο αυτό ότι σήμερα, ως γονείς, «επιδιώκουμε να γεμίζουμε το χρόνο του παιδιού μας. Και όχι μόνο αυτό. Συχνά ενοχοποιούμε και τη χαλάρωση. Δηλαδή, όταν ρωτήσουμε ένα συνάνθρωπό μας "τι κάνεις" και μας πει "τίποτα", νιώθουμε ότι βρίσκεται σε μια περίεργη κατάσταση και μάλλον κάτι δεν πάει καλά με αυτόν. Διότι εμείς θεωρούμε ότι ο κάθε άνθρωπος δε γίνεται να μην κάνει τίποτα. Κάτι θα έπρεπε να κάνει για να γεμίζει το χρόνο του... Ενοχοποιούμε λοιπόν την "πολυτέλεια" του τίποτα. Την έχουμε εξοστρακίσει απ' τη ζωή μας»...
Τα "φορτώνουμε"
Για τα σημερινά παιδιά, η Μαρία Παναγιωτάκη λέει στην εφημερίδα μας ότι οι γονείς φορτώνουν πάρα πολύ το χρόνο τους.
«Αυτό το κάνουμε στην προσπάθειά μας ίσως να τους προσφέρουμε πολλά ερεθίσματα, να καλλιεργήσουν τις δεξιότητές τους, ακόμα ίσως και επειδή μπορεί να μας επηρεάζει ότι ένας φίλος κάνει το ίδιο. Και πολλές φορές μπορεί να γίνεται και λόγω μιας υποσυνείδητης ανταγωνιστικότητας ή με μια διάθεση να συγκριθούμε κι εμείς - θετικά ή αρνητικά, όπως κι αν το πάρει κανείς - με κάποιο συνάδελφο ή φίλο, ή οποιοδήποτε άλλο».
Ποιες είναι όμως οι συνέπειες; Η υπεύθυνη του Συμβουλευτικού Σταθμού Νέων της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Ηρακλείου απαντά: «Με τον τρόπο αυτό μπορεί να δίνουμε πολλά ερεθίσματα στα παιδιά, αλλά από την άλλη τους αφαιρούμε την ουσία της παιδικότητας! Που είναι η ελεύθερη, η άσκοπη περιπλάνηση. Η ενασχόληση χωρίς κάποιο σαφές αντικείμενο. Δηλαδή, το να παίζω με τους φίλους μου χωρίς να έχω ένα συγκεκριμένο σκοπό ή ακόμα και κανόνες».
Αλλά η κ. Παναγιωτάκη αναφέρεται και στο παιχνίδι στους λεγόμενους παιδότοπους ή στις παιδικές χαρές, ή σε τόπους όπου υπάρχει η επίβλεψη και η καθοδήγηση των μεγάλων.
«Να παίζουν δηλαδή σε χώρους που έχουν κατασκευαστεί για να περνάνε καλά τα παιδιά, να διασκεδάζουν. Εκεί παρατηρούμε ότι τα παιδιά, "μπουχτισμένα" από τα "πρέπει" και τα "μη" και τους κανόνες του σχολείου, θέλουν να ξεδώσουν την ώρα εκείνη. Και μόλις το προσπαθούν αυτό, ακούγεται μια φωνούλα και είναι της κοπέλας που τα φροντίζει εκεί στον παιδότοπο ή κάποιου ο οποίος λέγεται "εμψυχωτής", ή λέγεται ένας "κλόουν", να λέει: "Σηκώστε τα χέρια σας, παιδιά, χέρια ψηλά. Εδώ να ζωγραφίσουμε ή να παίξουμε το τάδε παιχνίδι". Δηλαδή και πάλι μπαίνουν σε μiα ασχολία που είναι καθορισμένη από έναν ενήλικο»...
«Θέλουν χώρο»
Η Μαρία Παναγιωτάκη λέει στο σημείο αυτό: «Γεγονός είναι ότι, όταν τα παιδιά μαθαίνουν τα πάντα μέσα από κανόνες, καθοδηγήσεις και παροτρύνσεις των ενηλίκων και φαίνεται πως ξέρουν τα πάντα, στην ουσία δεν ξέρουν τίποτα. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να μάθει κάποιο παιδί χωρίς να αυτενεργήσει, χωρίς να δημιουργήσει, χωρίς να ενεργοποιήσει τη φαντασία του».
Σύμφωνα με την ίδια, «αν αφήσουμε χώρο στα παιδιά, τότε θα μεγαλουργήσουν. Πολύ φοβάμαι ότι αυτή η γενιάm που περνάει τώρα την παιδική αλλά και την εφηβική της ηλικία, στα ενήλικα χρόνια της, που δεν μπορούμε να τα ξέρουμε αλλά μπορούμε να κάνουμε μiα πρόβλεψη, θα είναι στερημένη από πολλά πράγματα».
Στις μέρες μας, όπως επισημαίνει η κ. Παναγιωτάκη, «η παιδική φαντασία στραγγαλίζεται. Το ότι δεν επιτρέπουμε σε ένα παιδί να βαριέται ή να μην κάνει τίποτα, αυτό είναι ένα ζήτημα που του στερεί μια βασική ανθρώπινη ικανότητα... Η ικανότητα του παιδιού να βαριέται αποτελεί ένα στάδιο της ανάπτυξής του»!
Μάλιστα, δεν αποκλείει και το ενδεχόμενο η ενασχόληση των παιδιών με το ίντερνετ και τα κινητά να είναι λόγω της προσπάθειάς τους να κάνουν κάτι χωρίς να έχουν αυτή την ασφυκτική καθοδήγηση των μεγάλων.
Καταλήγοντας, η ίδια συνιστά στους γονείς να αφήνουν τα παιδιά να επιλέγουν τις δραστηριότητες που θέλουν να κάνουν και να τους δίνουν πάντα χρόνο για παιχνίδι.
Λάθος να τα "εξοντώνουμε"
Τον κώδωνα του κινδύνου κρούει όμως, μιλώντας στην εφημερίδα μας, και η παιδίατρος Νεκταρία Σεραφείδη. «Συνήθως το παιδί δε θέλει τόσες δραστηριότητες. Και του το επιβάλλουμε εμείς. Από δική μας ανασφάλεια. Αν το παιδί το θέλει, δεν είναι κακό. Αλλά, αν εμείς το "φορτώνουμε" με πολλές ώρες και πολλά εξωσχολικά, αυτό μπορεί να επιφέρει και αντίθετο αποτέλεσμα. Διότι μπορεί να έχει εξάντληση. Να χαθεί και η διάθεση. Και κάποιες φορές βλέπουμε το παιδί να έχει πονοκεφάλους, να πονάει το στομάχι του, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί, να αποδώσει στο σχολείο γιατί είναι κουρασμένο», λέει η Νεκταρία Σεραφείδη.
Όλη αυτή η κατάσταση έχει επιπτώσεις ψυχοσωματικές στα παιδιά. «Μπορεί να γίνουν και επιθετικά, να είναι αντιδραστικά γιατί δεν ξεκουράζονται. Άποψή μου είναι ένα άθλημα. Μια ξένη γλώσσα. Όχι παραπάνω. Μιλάμε για τα παιδάκια, βέβαια. Από 'κει και πέρα, εξαρτάται από την ηλικία. Και τουλάχιστον δύο απογεύματα την εβδομάδα πρέπει να μένουν ελεύθερα να παίξουν με την οικογένεια, με τους γονείς και τους φίλους τους».
Η Νεκταρία Σεραφείδη τονίζει ότι είναι λάθος να εξοντώνουμε τα παιδιά μας για να μην κάθονται στους υπολογιστές. «Είναι και αυτοί μες στη ζωή μας. Αλλά δεν πρέπει να έχουμε και εξάρτηση. Όταν οι γονείς ασχολούνται με τα παιδιά τους, κάνοντας από κοινού πράγματα, τότε δε θα έχουμε ούτε εξάρτηση από τα τάμπλετ, τους υπολογιστές και τα κινητά. Αρκεί όλη η οικογένεια να μοιράζεται για το σκοπό αυτό»...
Πάντως, η ίδια διαπιστώνει ότι η εξάρτηση των σημερινών παιδιών από κινητά και υπολογιστές είναι πράγματι ανησυχητική. «Είναι πώρωση. Πολλές φορές ξεχνούν ακόμα και να φάνε. Είναι μεγάλο το πρόβλημα. Αλλά η ίδια η οικογένεια, αν δεθεί, μπορεί να το αντιμετωπίσει».
Καταλήγοντας, η κ. Σεραφείδη λέει ότι οι γονείς πρέπει να αφουγκράζονται τα παιδιά τους. «Να τα πηγαίνουν σε δραστηριότητες που τα ίδια επιθυμούν, αλλά χωρίς υπερβολές»...
http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1351716&srv=127
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου