«Να είσαι ήσυχος όταν κοιμούνται τα παιδιά, όχι όταν βιάζονται»

Από τον Γιώργο Μουργή

Από το Φύλο Συκής κυκλοφόρησε το παρακάτω κάλεσμα:
«14χρονη κακοποιήθηκε και βιάστηκε κατ’ εξακολούθηση στη Λάρισα
                              Κάλεσμα για την ανάληψη δράσης



Στα λίγα δημοσιεύματα που κυκλοφόρησαν στον τύπο διαβάσαμε για τη 14χρονη που απήχθη, κακοποιούνταν και βιαζόταν κατ’ εξακολούθηση στη Λάρισα. Μια ανήλικη που βίαια εξέδιδαν εγκληματίες σε πορνοπελάτες. Ένα κορίτσι που ήρθε αντιμέτωπο με την βία στη χειρότερη μορφή της. Μια περίπτωση βιασμού που μαθεύτηκε. Πόσες άλλες έχουν μείνει κρυφές; Πόσα σεξουαλικά εγκλήματα μένουν ακόμη ατιμώρητα; Μόνο η αλληλεγγύη και η συλλογική δράση μας μπορεί να σπάσει τη σιωπή. Μόνο η ενημέρωση, η αντίδραση και η αγανάκτηση μπορούν να πολεμήσουν τη συγκατάβαση. Μόνο θυμός και οργή μας πλημμυρίζει. Ας κάνουμε λοιπόν την οργή μας δύναμη. Συναντιόμαστε, οργανωνόμαστε και αναλαμβάνουμε δράση!».
            Δευτέρα 12 Σεπτέμβρη, ώρα 18.00, Καλλιδρομίου 50 Εξάρχεια
Στο Στέκι της Πρωτοβουλίας Κατοίκων
            Να είσαι ήσυχος όταν κοιμούνται τα παιδιά, όχι όταν βιάζονται.
Δυο βδομάδες πριν γράφαμε εδώ στο Νόστιμον  Ήμαρ, ένα άρθρο με τίτλο «Βία κατά των γυναικών: Δε σωπαίνω».*
Αντιγράφω μόνο ένα πολύ μικρό απόσπασμα, για να συνεχίσω παραθέτοντας  κάποιες σκέψεις και στοιχεία, με αφορμή έναν ακόμα συστηματικό βιασμό, ανήλικης αυτή τη φορά. Ένα δεκατετράχρονο παιδί, καθώς στη συνέχεια εξαναγκάστηκε φυλακισμένη σε ένα διαμέρισμα στη Λάρισα  να εκδίδεται από τους ίδιους τους θύτες της.
Ας θυμηθούμε:
[…]
« Η βία κατά των γυναικών αφορά στη διαπιστωμένη ανισότητα που προκύπτει από τη διαφορά σωματικής ισχύος μεταξύ ανδρών και γυναικών, φαινόμενο δημιουργίας του στερεότυπου του  δήθεν ” ασθενούς φύλου ” .
Οδήγησε στην επικυριαρχία των ανδρών σε βάρος των γυναικών, εντός του πλαισίου που έθεταν οι οικονομικές αρχές του καπιταλισμού.
Στα χαρακτηριστικά και τις εξουσιαστικές δομές, παγκόσμια ανάμεσα στα δύο φύλα καθιερώθηκε ένας αρχέγονος κατασταλτικός  μηχανισμός, για να διατηρηθούν όσα στερεότυπα καταγράφηκαν στις πατριαρχικές μορφές κοινωνικής συνειδητοποίησης και ενσωμάτωσης, με σκοπό τη βίαιη γυναικεία χειραγώγηση.
Πρόκειται για έναν άτυπο αποκλεισμό, όπου πίσω του  κρύβεται το βαθύ κράτος της ”αντρίλας” …
Δε σωπαίνω σημαίνει: ανοίγω τα φτερά μου στην ελευθερία, στη δικαίωση, ενάντια σε ό,τι απειλεί τη ζωή, την ύπαρξη, την ψυχική υπόσταση, την αξιοπρέπεια, το σεβασμό.
Όσο παραμένει το βαθύ σκοτάδι της σιωπής, τόσο θα σκοτεινιάζουν γυναικείες ζωές κι άλλο τόσο θα εκμεταλλεύονται τη μαύρη τρύπα σε βάρος αθώων ψυχών, οι βάρβαροι του «πολιτισμένου κόσμου».
Δε σωπαίνω σημαίνει:  παραδειγματική τιμωρία, σημαίνει συμμετέχω στην κοινωνική αντίληψη που «χαστουκίζει» τη βία, απομονώνει την ανομία και χαρίζει το χαμόγελο της ζωής που αξίζει σε όλες τις κακοποιημένες γυναίκες – θύματα».
[…]
Το χρονικό της σεξουαλικής κακοποίησης της 14χρονης

Το δεκατετράχρονο κορίτσι είχε απαχθεί στις αρχές Αυγούστου και αφού αρχικά κακοποιήθηκε, στη συνέχεια βιαζόταν ομαδικά και συστηματικά από τους δράστες.
Τα ανθρωπόμορφα κτήνη την εξανάγκασαν να εκδίδεται μέσω ενός κυκλώματος πελατών παιδικής πορνείας,  που αναζητά ήδη η αστυνομία μετά τη σύλληψη των δραστών της απαγωγής, του βιασμού και της κακοποίησης της μικρής. Σχεδόν για ένα μήνα, μόνο φαντασιακά μπορούμε να αντιληφθούμε τα σωματικά και ψυχολογικά τραύματα που δέχθηκε ένα μικρό παιδί. Η συσσωρευμένη ανείπωτη βία, όσο κι αν μας  εξοργίζει, ωχριά στη βιωματική εγγραφή του ζόφου, όπως το έζησε ψυχολογικά και σωματικά το ανήλικο κορίτσι.
Οι κατηγορίες από μόνες τους, όπως αποδόθηκαν στο φάκελο της δικογραφίας από τη προανάκριση της αστυνομίας, είναι ανατριχιαστικές για το βασανιστικό μαρτύριο των ήμερων που βίωσε η μικρή στα χεριά των βιαστών:
«Αρπαγή ανηλίκου με σκοπό τη μεταχείρισή του σε ανήθικες ασχολίες, βιασμός από κοινού και κατά μόνας, αποπλάνηση ανήλικης που συμπλήρωσε το 14ο έτος και σωματεμπορία κατ’ εξακολούθηση και κατ’ επάγγελμα σε βάρος ανηλίκου…».
Οι βιαστές κρίθηκαν προφυλακιστέοι από τον εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Λάρισας και μεταφέρθηκαν στις Φυλακές Κορυδαλλού.
Τα ονόματα των μέχρι στιγμής συλληφθέντων που δόθηκαν στη δημοσιότητα είναι: Ιωάννης Γιολδάσης του Βασιλείου, Κωνσταντίνος Καψάλης του Ευαγγέλου, Αχιλλέας Τσακίρης του Νικολάου και Aliu Krenar του Rapo, τρεις Έλληνες και ένας αλβανικής καταγωγής.
Έχει μια ιδιαίτερη σημασία να δει κανείς το προφίλ τους, αφού σύμφωνα με αστυνομικές πληροφορίες όπως δημοσιεύτηκαν στον τοπικό τύπο της Λάρισας, «πέραν του ότι πρόκειται για ”ευυπόληπτους πολίτες” της τοπικής κοινωνίας με αξιόλογες επαγγελματικές συστάσεις, ένας από τους βιαστές διατηρούσε και συγγενική σχέση με το ανήλικο κορίτσι».
Δεν προσπαθώ να υπαινιχθώ τίποτα, παρουσιάζοντας τα προφίλ αυτά. Είμαι απόλυτα ξεκάθαρος ως προς το μύθο που καλλιεργείται συνήθως σαν ισχυρό όπλο υπεράσπισης από τους δικηγόρους που αναλαμβάνουν τέτοιες υποθέσεις.
Μύθος που τελικά κατάφερε να περάσει και στην πολιτισμένη κοινωνία μας με σκοπό να απενοχοποιηθεί η ίδια και έχει να κάνει με τα γνωστά στερεότυπα παρουσίασης των δραστών για την ψυχική τους κατάσταση.
Η προσπάθεια, δηλαδή, να εμφανιστούν άλλοτε ως πάσχοντες κάποιας ψυχικής νόσου, άλλοτε ως καθυστερημένα τέρατα που παραμέλησαν τη φαρμακευτική αγωγή και άλλοτε σαν κατακάθια εγκληματικής παραβατικότητας.
Δυστυχώς σε άλλη μια περίπτωση σαν και αυτή της άτυχης μικρούλας, επιβεβαιώνεται η στατιστική αναλογία των αριθμών, όπως παρουσιάζεται μέσα στις τελευταίες μελέτες, που θέλει τουλάχιστον το 51% των δραστών να προέρχεται από ευυπόληπτες ομάδες της μεσαίας κοινωνικής και οικονομικής τάξης και το 31% με αξιόλογο μορφωτικό επίπεδο.**
Το παραμύθι της παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς εξαιτίας ψυχοσωματικών προβλημάτων, το παραμύθι της λανθάνουσας αρρώστιας που υποκρύπτεται στο ασυνείδητο μαζί με όλα όσα μπορεί να κατασκευαστούν πάνω σε δήθεν ιατρικές γνωματεύσεις, ώστε να ενσωματωθούν στη εκάστοτε υπεράσπιση, αποτελούν πάγια υπερασπιστική γραμμή.
Στη πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με «κανονικούς ανθρώπους» που ζουν ανάμεσα μας, κινούνται στους ίδιους εργασιακούς χώρους, στη γειτονιά μας, στη διπλανή πόρτα, μέσα στην οικογένεια μας, στο συγγενικό και φιλικό μας περίγυρο.
« Την πρώτη φορά βιάζεσαι από τους βιαστές
Την δεύτερη από την αστυνομία
Την τρίτη από το δικαστήριο
Την τετάρτη από το στίγμα της ”κοινωνίας” »
Η φρικαλέα σεξουαλική βία σε ανυπεράσπιστα ανήλικα κορίτσια ή ηλικιωμένες γυναίκες, πρόσφυγες ή μετανάστριες, ακόμα χειρότερα  σε όσες γυναίκες διακινούνται χωρίς τη θέληση τους, βορά στη ζήτηση των αντρικών ορέξεων, αποτελεί τη συνέχεια της εικόνας που χτίζει το «παγκόσμιο πατριαρχικό έθνος – γένος».
Αυτό που θέλει να ορέγεται το γυναικείο σώμα ως αντικείμενο πόθου αντρικής επιβεβαίωσης και γυναικείας αδυναμίας. Αυτού του πόθου, όπως επιβάλλεται μέσα από την έμφυλη βία ως επικυρίαρχη καταδυνάστευση, με ορούς υποταγής του γυναικείου σώματος στη «ράτσα της αντρίλας».
Δυο διαφορετικά πρότυπα που αναπαράγονται τελικά υπό την ανοχή και την υποκουλτούρα στις δομές της κοινωνίας, που αρνείται να αλλάξει.
Μιας κοινωνίας που σωπαίνει, συγκαλύπτει, θεωρώντας παρόμοια περιστατικά σαν της μικρής δεκατετράχρονης, κατά περίσταση ακραία η μεμονωμένα. Μιας κοινωνίας που γνωρίζει πώς να σωπαίνει, ενώ ταυτόχρονα γνωρίζει  πώς να στιγματίζει ή να περιθωριοποιεί τα ίδια τα θύματα…
child-abuse2
«Ένας βιασμός κάθε τρεις ημέρες και μία απόπειρα την εβδομάδα καταγγέλθηκε στις αστυνομικές αρχές της χώρας, το 2015, ένας κάθε 2,5 μέρες και μία απόπειρα κάθε έξι μέρες, το 2014.
Αυτά τα νούμερα, σύμφωνα με κοινωνιολόγους και εγκληματολόγους, είναι μια «μικρή αλήθεια», καθώς αποτελούν μόλις το 6% με 8% αυτών που διαπράττονται στην χώρα μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της απροθυμίας για καταγγελία από τα θύματα υπό τον φόβο της διαπόμπευσης και του στιγματισμού, εντοπίζεται και στην περίπτωση του 30χρονου ”δράκου” του Αμαρουσίου».**
«Η βία κατά των γυναικών είναι υπόθεση δημόσιας τάξης, είναι ένα πρόβλημα πολιτισμικό και ιστορικό. Είναι εκδήλωση ιστορικής ανισότητας στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, που οδηγεί στην κυριαρχία του ενός και την καταπίεση της άλλης, οδηγεί σ’ αυτό που ονομάζουμε: ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ!» ***
Αντί επίλογου για τη μικρή ανήλικη με την σημαδεμένη ψυχή και για μας, ως εν δυνάμει«ηθικούς αυτουργούς» αναπαραγωγής του πατριαρχικού στερεότυπου, εκούσια ή ακουσία:
Να είσαι ήσυχος όταν κοιμούνται τα παιδιά, όχι όταν βιάζονται!..

*   Βία κατά των γυναικών: Δε σωπαίνω στο Νόστιμον Ήμαρ.
**   Η στατιστική και το προφίλ των βιαστών στην Ελλάδα και το Έγκλημα του βιασμού. Του Δρ. Εγκληματολογίας  Άγγελου Τσαγκρή.
***  Η 25η Νοέμβρη, Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών – Ιστορική αναφορά, της Βέρας Σιατερλή, Το Μωβ.

nostimonimar.gr
http://anemosantistasis.blogspot.gr/2016/09/blog-post_823.html