Η «Νομιμοποίηση» του Φασισμού

 ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ)

«Κάνουμε τελετές μίσους. Ναι, κάνουμε τελετές μίσους, γιατί μισούμε οτιδήποτε ανθελληνικό, μισούμε οτιδήποτε θα σταθεί εμπόδιο στην ελευθερία της πατρίδας μας. Μισούμε όλους αυτούς τους προδότες κι αυτούς θέλουμε να εξοντώσουμε. Μισούμε όλους τους ανθέλληνες, όλα αυτά τα ερυθρά σκουπίδια (…)»



Τα παραπάνω λόγια που μας που αντηχούν στα αυτιά μας ως σάλπισμα τρομπετών , που μας μυούν στην ανώτερη έκφραση του Ελληνικού Έθνους και πολιτισμού, λέχτηκαν από το δημοκρατικά εκλεγμένο χρυσαυγίτη βουλευτή ονόματι Παππά, ο οποίος ανήκει σε ομάδα εθνική που θα του εξασφαλίσει την διαιώνιση του ως Άριο είδος.

Και λέχτηκαν, τον Αύγουστο του 2012 αμέσως μετά το ξύρισμα του κρανίου του και το λιμάρισμα των νυχιών του, από αγάπη. Αγάπη για την πατρίδα τον πολιτισμό της και τους ανθρώπους της. Το επιβεβαίωσε άλλωστε και ο Ανδρέας Λοβέρδος δηλώνοντας, τον Φεβρουάριο του 2013, πως το κόμμα του Παπά, του Μιχαλολιάκου του Γερμενή, του Κασιδιάρη, είναι το «πρώτο κίνημα που γεννιέται αυθεντικά μετά την Μεταπολίτευση», ενώ τόνισε ότι «κάνει ακτιβισμό πάνω σε μεγάλα προβλήματα» και «παράγει εμπιστοσύνη και απολαμβάνει δημοσκοπικά ποσοστά».

Το μόνο λοιπόν που κάνει αυτή η «αυθεντική εθνική» ομάδα του Παπά είναι να παράγει εμπιστοσύνη μιας και υπερασπίζεται το δικαίωμα στην ταυτότητα της ελληνικής φυλής μας από οτιδήποτε «ανθελληνικό»! Από «οτιδήποτε θα σταθεί εμπόδιο στην ελευθερία της πατρίδας».

Δεν φτάνει παρά να κοιτάξουμε γύρω μας. Τι θα δούμε;

Μελαμψούς ξένους, σκουπίδια που δεν έχουν δουλειά, που πολλαπλασιάζονται σαν ζώα που είναι. Ζώα που ζουν από την ευημερία του καθαρόαιμου Έλληνα, με τα ελληνικά λεφτά τα δικά μου ή τα δικά σου αναγνώστη. Και το κυριότερο, θα δούμε, ανθέλληνες άπλυτους, προδότες, «όλα αυτά τα ερυθρά σκουπίδια» που υπερασπίζουν ξένους εγκληματίες, δράκους και δολοφόνους Ελλήνων.

Ω! Τι πολιτισμική ισοπέδωση..

Άλλωστε ο λόγος που δεν απευθύνεται στην σκέψη, στο μυαλό, μα στο νωτιαίο μυελό όπου και η έδρα όλων των εξαρτημένων ανακλαστικών, χρειάζεται ένα συνδυασμό λεκτικών τόνων αποκάλυψης, μαζικής τρομοκρατίας, καινοφανούς ιδεολογίας και ανορθολογικής αγριότητας με επίκεντρο την πατρίδα., μα χρειάζεται και ο χορός της…Σαλώμης.

Η κολυμβήθρα του Καρατζαφέρη

Πολύ πριν ιδρύσει τον ΛΑΟΣ, o Καρατζαφέρης βουλευτής ακόμη της Ν.Δ., είχε ιδρύσει τη «Νέα Ελπίδα», μη κερδοσκοπική εταιρεία και πολιτικο φορέα, μέσω του οποίου είχε κάνει δημόσια ανοίγματα στη «Χρυσή Αυγή» και στους «άξιους αγωνιστές της». «Ποιο μπορεί να είναι το συμπλήρωμα της Νέας Δημοκρατίας;» Ρωτούσε ο Καρατζαφέρης. Και έδινε μόνος του την απάντηση: «Είναι οι ευρισκόμενοι δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, η Χρυσή Αυγή, η οποία έχει πρωταγωνιστές του αγώνα, και μπορεί η Χρυσή Αυγή με όσους έχει, πολλούς ή λίγους, να κάνει τόσο θόρυβο και να συμμετέχει, όσο δεν μπορεί σήμερα δυστυχώς η ΟΝΝΕΔ». Ταυτόχρονα καλούσε και σε ένα μπλοκ: «Οι Νεοδημοκράτες, η Πολιτική Ανοιξη, η Χρυσή Αυγή, όλοι. Αυτή είναι η προσπάθεια που κάνει η Νέα Ελπίδα. Να στεγάσει όλο αυτό τον κόσμο σ’ ένα ενιαίο μέτωπο,…» «Και βεβαίως ο καθένας μέσα σε αυτήν την μεγάλη προσπάθεια θα πάρει ότι δικαιούται. Είναι δουλειά του συνόλου των αντιαριστερών».

Ο αγώνας που δίνει βέβαια τότε -όπως και τώρα- η ΧΑ χαρακτηρίζεται από επιθέσεις σε μετανάστες και σε μέλη αριστερών οργανώσεων Την εποχή εκείνη (1998) είναι που σημειώθηκε η δολοφονική επίθεση εναντίων τριών αριστερών φοιτητών από τον «Περίανδρο», υπαρχηγό της Χρυσής Αυγής, κατά κόσμον Αντώνη Ανδρουτσόπουλο. Στην διάρκεια της δίκης του, που έγινε χρόνια μετά γιατί η αστυνομία δεν «μπορούσε» να τον εντοπίσει, παρουσιάστηκε φύλλο της εφημερίδας «Χρυσή Αυγή» όπου καταγράφονται σε ειδικό μαύρο πλαίσιο τα ονόματα των μηνυτών εναντίον της και των μαρτύρων που προτείνουν. Μαζί με τα ονόματα, η ναζιστική εφημερίδα αναφέρει και τις διευθύνσεις τους!

Δικηγόρο ο «Περίανδρος», είχε τον Τάκη Μιχαλόλια, «ένας από τους πλέον γνωστούς και ισχυρούς ποινικολόγους της Αθήνας και έχει διατελέσει νομικός σύμβουλος ή συνήγορος υπεράσπισης σε πολύκροτες υποθέσεις. Ηταν συνήγορος του Γιώργου Κοσκωτά στην πολύκροτη δίκη. Ακόμη έχει υπερασπιστεί τον ηγούμενο Εφραίμ, τον εκδότη Γρηγόρη Μιχαλόπουλο,» και είναι αδελφός του φίρερ Μιχαλολιάκου.» (www.iefimerida.gr 8 Μαΐου 2012)

Ωστόσο ο Καρατζαφέρης δεν χάνει ευκαιρία να διαφημίσει από το κανάλι του κάθε είδους οργανωμένη εκδήλωση των φασιστοειδών. Καλεί τον κόσμο σε κάθε τελετή μίσους, από το στρατόπεδο Μακρυγιάννη που έχει καθιερωθεί εδώ και χρόνια ως ετήσια σύναξη νοσταλγών του βασιλιά και της χούντας, ως το μνημόσυνο των δωσίλογων Χιτών το οποίο διοργανώθηκε από τον Μάκη Βορίδη ακόμα τότε, πρόεδρο του «Ελληνικού Μετώπου», και τον Αλέξανδρο Κουντουρά της «Βασιλικής Ενώσεως Ελλάδος». Ταυτόχρονα καλεί σε συλλαλητήρια «κατά των λαθρομεταναστών που εγκληματούν στην πατρίδα μας» και ευχαριστεί για τις «πρωτοβουλίες που παίρνονται από κόμματα που βρίσκονται στην άκρη», διότι «μόνο ο λεπενισμός εξασφαλίζει ασφάλεια στον πολίτη».

Η διαγραφή του από την ΝΔ τον Μάιο του 2000 δεν έχει να κάνει όμως με αυτές τις κινήσεις του, αλλά με τον χαρακτηρισμό «Σαλώμη» κατά του Σπιλιωτόπουλου. Είχαν προηγηθεί οι Βουλευτικές εκλογές του 2000 στις 9 Απριλίου όπου η ΝΔ ηττήθηκε με 1% διαφορά από το ΠΑΣΟΚ. Οι εκλογές αυτές όμως αποτελούν ορόσημο για τον Καρατζαφέρη διότι ο χώρος της ρατσιστικής-φασιστικής δεξιάς θα καταγράψει την χειρότερη επίδοση από την Μεταπολίτευση. Ο συνασπισμός που αποτελείτε από το «Ελληνικό Μέτωπο» του Βορίδη και στελεχών της «Πολιτικής άνοιξης» υπό το μέλος της ΚΕ του κόμματος του Αντώνη Σαμαρά και εκδότη του «Στόχου» Σάββα Χατζηπαρασκευά υπό την αρχηγία του μπαμπά Πλεύρη και με το όνομα «Πρώτη Γραμμή» θα περιοριστεί στο 0.18%.

Στο σημείο αυτό καλό είναι να γνωρίζουμε ότι τον Οκτώβριο του 1998 το Ελληνικό Μέτωπο συμμετείχε για πρώτη φορά σε εκλογές, κατεβάζοντας ως υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων τον πρόεδρό του Μάκη Βορίδη, με τον συνδυασμό «Μέτωπο για την Αθήνα» και με κεντρικό σύνθημα «Κόκκινη κάρτα στους Λαθρομετανάστες». Ενώ η Πρώτη Γραμμή συμμετείχε στις Ευρωεκλογές του 1999 συνεργαζόμενη με την Χρυσή Αυγή, λαμβάνοντας 0.75%.

Ο Καρατζαφέρης κάνει την κίνηση του

Όταν στις 14/09/2000 ιδρύθηκε το ΛΑΟΣ οι σχέσεις με την Χρυσή Αυγή είχαν ήδη εδραιωθεί. Έτσι στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση του 2002 διεκδίκησε ο Καρατζαφέρης, την υπερνομαρχία Αθηνών επικεφαλής του συνδυασμού «Με Καθαρή Καρδιά», όπου και έλαβε το 14% των ψήφων και εξελέγη νομαρχιακός σύμβουλος, στις τάξεις του είχε συμπεριλάβει τέσσερις χρυσαυγίτες. Τους Β. Κολιό, Μ. Παπαδημητρίου, Ν. Σκάντζο και τον γνωστό μας σήμερα Η. Παναγιώταρο. Σε εκείνες τις εκλογές είναι που ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ιδρυτής της «Πρακτορικής Εταιρείας Ασφαλίσεως Εκκλησιαστικών Ακινήτων» , είπε ότι όσοι ψηφίζουν Καρατζαφέρη δεν είναι ακροδεξιοί, αλλά καλοί Χριστιανοί , υμνώντας ταυτόχρονα τη «Δεξιά του Κυρίου».

Όμως η συνύπαρξη του ΛΑΟΣ με τους χρυσαυγίτες ίσως του στερούσε ψήφους από Νεοδημοκρατικές μη ρατσιστικές δεξαμενές και έτσι ως αντίβαρο ο Καρατζαφέρης έσπευσε να δηλώσει ότι στον ίδιο συνδυασμό είχε συμπεριλάβει και δύο ομοφυλόφιλους και έναν τσιγγάνο, γεγονός που εξόργισε τον «ηγέτη» της Χρυσής Αυγής Μιχαλολιάκο ο οποίος δηλώνει: «Μας θλίβει βαθύτατα ότι απέναντι στην παρουσία μελών της Χρυσής Αυγής χρησιμοποιήθηκε ως αντίπαλον δέος η ύπαρξη Εβραίων, κίναιδων και γύφτων».(Εβραίοι δεν υπήρχαν αλλά σαν τα ερυθρά σκουπίδια και την κόκα-κόλα, ταιριάζουν παντού).

Ο Γιάννης Πρετεντέρης στις 20/10/2002 γραφεί στο Βήμα:

«…Εθνικισμός, πατριδοκαπηλία, λαϊκίστικη ρητορική εναντίον του «συστήματος», λογική αποκλεισμών, κοινωνικός και ηθικός συντηρητισμός, ξενοφοβία, αντισημιτισμός, απομονωτισμός και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Η Ακροδεξιά είναι κυρίως και πάνω απ’ όλα μια απόρριψη της νεωτερικότητας.

Ολα αυτά όμως είμαι σίγουρος ότι τα έχετε ακούσει πολύ προτού πάρει ο Καρατζαφέρης 13,6% στην Υπερνομαρχία. Ικανός αριθμός συμπολιτών μας αναπαράγει σε καθημερινή βάση τη ρητορική και τη θεματολογία της Ακροδεξιάς θεωρώντας (κατά τα άλλα) ότι είναι και «ακραιφνείς δημοκράτες» και «καλοί χριστιανοί». Ε λοιπόν δεν είναι…

Υπό αυτήν την έννοια, ο Καρατζαφέρης δεν είναι το πρόβλημα. Μπορεί όμως να αποτελέσει τη λύση. Το ερώτημα είναι γνωστό και παλαιό. Τι συμφέρει τη Δημοκρατία; Ενας αυθεντικός ακροδεξιός πολιτικός σχηματισμός ή μια διάχυση της Ακροδεξιάς μέσα σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις;»

Δεν αποφεύγω όμως το ερώτημα: Συμφέρει ή δεν συμφέρει τη Δημοκρατία μια αυτόνομη Ακροδεξιά;

Για δύο λόγους νομίζω ότι δεν της κάνει κακό. Πρώτον, επειδή η Δημοκρατία είναι επαρκώς ισχυρή και δεν απειλείται από κανένα ακροδεξιό ρεύμα. Δεύτερον, επειδή η αυτονόμηση της Ακροδεξιάς θα αποκαθάρει τα υπάρχοντα κόμματα από αναχρονιστικά στοιχεία, θα τα ελευθερώσει από μερικά βαρίδια. Και τα βαρίδια αυτά απειλούν περισσότερο την πορεία της χώρας απ’ όσο την απειλεί ο Καρατζαφέρης.»

Νέοι κανόνες

Ο Καρατζαφέρης την επαύριο της «επιτυχίας» του απειλεί με μηνήσεις όσους τον χαρακτηρίσουν φασίστα, ναζί, ρατσιστή ή ακροδεξιό. Και εδώ που τα λέμε η παρέμβασή του στα πράγματα είναι απλώς αγοραία πολιτική και δεν είχε ιδεολογικά προαπαιτούμενα. Του αρκεί η «προσαρμοστικότητα». Έτσι στις 27-10-2002 και στην δημοσιογράφο του «Ελεύθερου τύπου» Λώρα Ιωάννου δηλώνει : «Δεν είμαι ακροδεξιός είμαι η συνέχεια της ΕΡΕ» Και για τους ακροδεξιούς « Να τους κόψουν τα πόδια, να τους αποκεφαλίσουν, να τους βγάλουν τα μάτια. Ποσώς με ενδιαφέρει. Αν θέλουν να βρουν Ακροδεξιά ας ψάξουν στο ο,8% του κ. Βορίδη» («Το κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη». Δημήτρης Ψαράς, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια)

Ο Μάκης Βορίδης εκείνη την εποχή δεν ήταν τόσο γνωστός για τις πολιτικές προτιμήσεις του αλλά για τις δικηγορικές δουλειές του. Ήταν δικηγόρος της ηθοποιού Γιούλης Μπάρκα στην οποία η εισαγγελία είχε ασκήσει δίωξη για παράβαση του νόμου περί εκδιδομένων προσώπων. Ξαφνικά μετατράπηκε σχεδόν σε ένα βράδυ σε εκπρόσωπο κόμματος και άρχισε τις πολιτικές περιοδείες σε τηλεοπτικές εκπομπές αστέρων της δημοσιογραφίας με αρχή την Στάη και τον Πρετεντέρη.

Στα παρασκήνια όμως και παρά τα όσα είχε πει για τον Βορίδη ο Καρατζαφέρης προετοιμαζόταν το έδαφος για συνένωση του Μετώπου με τον ΛΑΟΣ.Στις 18 Ιουνίου του 2003 η οργάνωση «Ελλήνων πολιτεία» του Λιακόπουλου οργανώνει στην Θεσσαλονίκη και προς τιμή του Μέγα Αλεξάνδρου εκδήλωση με θέμα «Οι Έλληνες να κυριεύσουν την Ελλάδα». Πρώτος ομιλητής ο σημερινός κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, Μάκης Βορίδης ο οποίος λέει:

«Ο Μέγας Αλέξανδρος μας θυμίζει ότι οι Έλληνες είναι κατακτητές. Λαός κυριάρχων. Και όμως. Αυτοί οι Έλληνες έχουν φτάσει σήμερα να δίνουν μάχη για να διατηρήσουν την ίδια την πατρίδα τους. Μια πατρίδα που καταλαμβάνεται μέρα με την μέρα από τους παράνομους μετανάστες. Έχουμε φτάσει αυτοί που εκπολιτίσαμε να μας βιάζουν, να μας σκοτώνουν να μας κλέβουν να μας παίρνουν τις δουλειές. Ν α είμαστε στον τόπο μας οι τελευταίοι των τελευταίων….Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα γόρδιο δεσμό … Το δεσμό αυτό ο Αλέξανδρος μας έδειξε πώς να τον κόψουμε: με το Σπαθί…»

Λίγο αργότερα παίρνει τον λόγο ο Καρατζαφέρης και αναφωνεί: «Ο σεισμός είναι πολλά ρίχτερ. Και θα γίνουν πολλά ρίχτερ όταν θα έχουμε μαζί μας το Μέτωπο του Βορίδη ….Σήμερα γράφουμε ιστορία. Γιατί όταν βλέπετε εδώ πάνω τρεις εκδότες τον Άδωνη Γεωργιάδη τον Γιάννη Σχοινά και τον κουμπάρο μου τον Λιακόπουλο σημαίνει ότι κερδίζουμε την μάχη του βιβλίου…εκεί που 40 χρόνια τους είχαμε παραχωρήσει το μετερίζι…Και νομίζω πως αρκετά τεμπέλιασε ο Κώστας ο Πλεύρης πρέπει να αρχίσει της εκπομπές του»

Ακολουθώντας με την σειρά του ο Πλεύρης αναφωνεί: «Ο Αλέξανδρος είναι το γονίδιο μας. Είμαστε οι πρώτοι που έρχονται. Θέλω να παρακαλέσω τον αγαπητό μου κ Βορίδη να του πω το εξής: ότι 40 χρόνια αγωνίζομαι στην πρώτη γραμμή με την πολιτική γράφοντας και μιλώντας κάνοντας εκπομπές στην τηλεόραση και διαλέξεις. Εγκατέλειψα αυτά τα 40 χρόνια και είπα στον Καρατζαφέρη: έρχομαι τελευταίος στρατιώτης. Και παρακαλώ τον κ Βορίδη να έρθει αυτός μετά από μένα».

Τον Ιανουάριο του 2005 το Ελληνικό Μέτωπο συνεκάλεσε το 2ο Συνέδριό του. Στο συνέδριο αυτό, αποφασίστηκε η αναστολή της δράσης του Μετώπου και προσχώρησή του στον ΛΑ.Ο.Σ. Το Μέτωπο εντάχτηκε πλήρως τον Μάιο του 2005 στο ΛΑΟΣ. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007, ο Μάκης Βορίδης εξελέγη βουλευτής.

Κάπως έτσι δεν ξεκίνησαν όλα;

Ή μήπως υπήρχαν πάντα;

Μόνιμη τάση του καπιταλιστικού συστήματος για να μπορεί να λειτουργεί και να αναπαράγεται είναι η αλλοτρίωση και παθητικοποίηση των μελών της κοινωνίας. Η αλλοτρίωση αυτή τείνει να γίνεται ολική και ολοκληρωτική όσο μεγαλώνει η συγκέντρωση της παραγωγής μα και του κεφαλαίου σε λίγα χέρια. Κρίση την ονομάζουν. Μα όλα αυτά δείχνουν την φασιστική φύση του συστήματος. Στα χρόνια αυτά, της καπιταλιστικής «κρίσης» έχει επιτευχθεί μια «μίμηση» του ακροδεξιού λόγου από τα αστικά κόμματα μα και από την πλειοψηφία των ΜΜΕ. Έτσι είναι τα ίδια τα αστικά κόμματα που παράσχουν νομιμοποίηση και συμβάλουν στην «ομαλοποίησή» των φασιστικών ιδεών.

Σε πλήρη απαρτία η άρχουσα τάξη: πολιτικοί, τραπεζίτες, ΔΝΤ οικονομολόγοι τεχνοκράτες, μερίδα πανεπιστημιακών δάσκαλων, αστέρες δημοσιογράφοι, τα οργανωμένα καπιταλιστικά συμφέροντα, οι μηχανισμοί πίεσης, τα εκδοτικά-εργολαβικά-εφοπλιστικά συγκροτήματα ακόμα και κυβερνητικά συνδικάτα έχουν εγκλωβίσει την χώρα σε ένα θανατηφόρο μηχανισμό: μείωση των δημοσίων δαπανών για υγεία, πρόνοια, εκπαίδευση. Ευέλικτο ωράριο εργασίας με ταυτόχρονη αποδέσμευση του μισθού από τις ανάγκες του εργαζόμενου. Κοινώς γαλέρα. Απολύσεις, μαζική ανεργία, υποαπασχόληση. Η πλειονότητα του πληθυσμού πέφτει στην ανέχεια και την φτώχεια. Απόλυτη εξαθλίωση, διαφθορά, πελατειακές σχέσεις, «διαρθρωτικές προσαρμογές».

.Η εκμετάλλευση της απογοήτευσης του λαού που βλέπει να συνθλίβεται από το κράτος ξαφνικά εκεί που κρατούσε μια μέση θέση στην κοινωνική κλίμακα, δεν είναι «ιδεολογικό προνόμιο» μόνο των «καθαρόαιμων» των φανατικών της ελληνικής φυλής των εθνοκαθάρσεων και των τελικών λύσεων.

Η χειραγώγηση της μάζας, με τον συνδυασμό συντηρητικών αξιών με επίκεντρο τον εθνικισμό εμφανίζεται ως αντίδραση στην καπιταλιστική κρίση, ενάντια στο κύμα των μεταναστών και ως προστάτης των καθαρόαιμων γηγενών: «Η χώρα χάνεται. Από την κάθοδο των Δωριέων, 4000 χρόνια πριν, ουδέποτε η χώρα δεν δέχθηκε τόσο μεγάλης έκτασης εισβολή (…) πρόκειται για βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας και του κράτους. Κινδυνεύουμε με πλήρη αλλοίωση της κοινωνίας, το μεταναστευτικό ίσως είναι μεγαλύτερο πρόβλημα και από το οικονομικό», θα δηλώσει τον Αύγουστο του 2012 ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Δένδιας νομιμοποιώντας ομάδες φασιστών που κυνηγούν εξαθλιωμένους μετανάστες.

Τι κι αν έκοψαν μισθούς, συντάξεις και διαλύουν τα ψίχουλα της κοινωνικής ασφάλισης. Τι κι αν σε θυσιάζουν με «πόνο» στα εργασιακά κάτεργα των «ελεύθερων ζωνών» χιλιάδες ανθρώπους του μόχθου; Τι κι αν έμεινες άνεργος; Εάν έχεις πρόβλημα επιβίωσης και δεν μπορείς να θρέψεις την οικογένεια σου; Σε ενοχλεί η φτώχεια σου; Φταίνε οι μετανάστες!

Ο τότε πρωθυπουργός της ΔΗΜΑΡ του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς θα δηλώσει από το βήμα της ΔΕΘ: «Γι’ αυτό αρχίσαμε και το κυνηγητό του παραεμπορίου, που σκοτώνει και το νόμιμο εμπόριο και την αγορά και την οικονομία….. Οι λαθρομετανάστες εξάγουν συνάλλαγμα από την Ελλάδα προς χώρες εκτός ευρώ. Αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται. Δεν μπορεί να εξάγουν νόμιμα συνάλλαγμα από παράνομη εργασία!».

Δηλώσεις που είχαν ως αποτέλεσμα εξάρσεις ρατσισμού άρα υποβάθμιση και φθορά στην σκέψη, και υποκαθιστώντας τις πολιτικές αποφάσεις που οδηγούν στην φτώχια από το κυνήγι του παραεμπορίου των μεταναστών! Ένα και μοναδικό σενάριο για να σπείρει μίσος!

Ο Άδωνης Γεωργιάδης μιλώντας στη Βουλή, εξήρε το έργο της Αστυνομίας παρουσιάζοντας ως πλευρές του ίδιου νομίσματος τις επιχειρήσεις – σκούπα εναντίον των μεταναστών και τις προσπάθειες καταστολής απεργιακών κινητοποιήσεων: «..εντυπωσιακά πράγματα και επιτεύγματα της κυβέρνησης η επέμβαση στη Χαλυβουργία και ο τρόπος που έγινε αναίμακτα και ήσυχα και πήρε μπρος το εργοστάσιο και σώθηκαν οι δουλειές των ανθρώπων και η επιχείρηση του «Ξενίου Διός» η οποία συνεχίζεται».

Το μυστικό της επιτυχίας του φασισμού μέσα σε συνθήκες κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, δηλαδή ο εμφύλιος οικονομικός πόλεμος των επιχειρηματικών ελίτ και της άρχουσας τάξης, είναι φαινόμενο ιστορικό. Η αντίθετη τάξη του κεφαλαίου, η μισθωτή εργασία δηλαδή, μπλέκεται και αυτή στα γρανάζια αυτού του εμφυλίου. Θα ήταν ωστόσο ανοησία εάν πιστεύουμε πως η μισθωτή εργασία είναι ένα ενιαίο συνειδητό σύνολο. Είναι σαφέστατος ο διαχωρισμός ανάμεσα στην ταξική, στην εθνική, και στην ατομική συνείδηση. Η ανεργία, ο αποκλεισμός από το δικαίωμα της εργασίας, ο αποκλεισμός από την οικονομική ζωή, η εξαθλίωση, η πείνα, η καταπίεση και ο φόβος, είναι παράγοντες αρνητικοί, και επομένως δεν μπορούν να λειτουργήσουν υπέρ της ενότητας και της αλληλεγγύης, ανάμεσα στην εργατική τάξη. Στο στάδιο αυτό η πλειοψηφία των πάντα εκμεταλλεύσιμων μισθωτών- εργατών οδηγείται στην σιωπή, στην παραίτηση στην υποταγή. Η ανεύρεση του μεροκάματου γίνεται σε αυτό το στάδιο ο στόχος ζωής. Προέχει η επιβίωση που με την σειρά της θα προκαλέσει ανοχή και ανεκτικότητα στον αντιδραστικό λαϊκισμό, που καλλιεργεί τη συνείδηση ότι για όλα φταίνε οι μετανάστες.

Είναι τα ίδια τα αστικά κόμματα αυτά που παράσχουν νομιμοποίηση και συμβάλουν στην «ομαλοποίησή» των φασιστικών ιδεών. Οι διαμορφωμένες από τα πριν κοινωνικές συνθήκες και η κατευθυνόμενη «κοινή γνώμη» σε αυτό το στάδιο επιτρέπουν την αποδέσμευση από το περιθώριο των φασιστικών ιδεών με ουσιαστικό επίκεντρο τον εθνικισμό και την διάδοση του μέσα σε ορισμένα κοινωνικά στρώματα. Μεσαία, που μέχρι τα πριν κρατούσαν μια άθικτη κοινωνική θέση ,και κατώτερα που διακατέχονται από μεγάλη απογοήτευση για την πεζότητα και χωρίς μέλλον ζωής τους.

Επίσης οι «ειδικοί» σεναριογράφοι των δελτίων και των εφημερίδων, πολύ εύκολα και με τους κατάλληλους μηχανισμούς προπαγάνδας: εκβιασμούς, κινδυνολογία, καταστροφολογία και μεγάλες δόσεις επικοινωνιακών τρικ, χειραγωγούν την σκέψη και τα συναισθήματα μερίδας πολιτών, ενεργοποιώντας τα πάντα συντηρητικά αντανακλαστικά τους ταΐζοντας τους «νομιμότητα» φόβο και εθνικιστικό φανατισμό.

Το είπε και ο Γιάννης Πρετεντέρης με το ακλόνητο νομιμόφρον φρόνημα:

«Από την άκρα Δεξιά ως την άκρα Αριστερά. Από τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά ως τη μετανάστευση και την ανομία. Από τη Ραφήνα ως την Κερατέα. Όποιος λοιπόν θέλει να αντιμετωπίσει ριζικά τη Χρυσή Αυγή δεν έχει παρά να κηρύξει πόλεμο στα “σιωπηλά μοντέλα” που μας κατατρέχουν». «Λυπάμαι, παιδιά, αλλά δεν υπάρχει καλή και κακή ανομία. Όπως δεν υπάρχουν δύο έννομες τάξεις – αυτή που μας γουστάρει και η άλλη… Η αριστερή τραγουδίστρια που κλέβει την Εφορία είναι το ίδιο κοινωνικά αποτρόπαια με τον μαυροντυμένο «φουσκωτό» που δέρνει Πακιστανούς. Στην ίδια βρύση ποτίζονται. Τα ίδια «σιωπηλά μοντέλα» υπηρετούν. Και όσο δεν το καταλαβαίνουμε, τόσο θα πληθαίνουν οι μαυροντυμένοι «φουσκωτοί».

Εκτός κι αν η Χρυσή Αυγή αποδειχθεί όντως χρυσή ευκαιρία. Μια ευκαιρία να μιλήσουμε όλοι για όλα και κατ’ αρχήν για τους εαυτούς μας»

Μια χρυσή ευκαιρία που για την περίσταση μεταμορφώθηκε σε στιλέτο και καρφώθηκε στην καρδιά του Παύλου Φύσσα.

Ποιοι νομιμοποίησαν το μαχαίρι;

Συνδικαλιστική δράση, απεργίες, συλλαλητήρια, αμφισβήτηση του συστήματος και γενικά κάθε πολιτική πράξη αντίστασης, το δικαίωμα του λαού να αντιπαλεύει την άδικη αντιλαϊκή πολιτική, εξωραΐζεται και ενοχοποιείται από πρόθυμους, στο όνομα της «ανάγκης» και της «ομοψυχίας του Έθνους». Πρέπει να κάνουμε «θυσίες που απαιτεί η σωτηρία της Πατρίδας» που μαζί με την «θεωρία των δυο άκρων» και την υποκριτική «αποστροφής της βίας από όπου και αν προέρχεται» αναζητούν αντίδοτο στις ουσιαστικές πλέων κινητοποιήσεις μεγάλου μέρους του εργαζομένου λαού.

Η προσπάθεια ταύτισης στη συνείδηση του λαού των εργατικών κινητοποιήσεων και το χτύπημα τους από το κράτος με τους φασίστες προϊδεάζει για όσα επικίνδυνα σχεδιάζουν, προκειμένου να υλοποιήσουν τις γενικές επιδιώξεις της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου που θέλουν να τσακίσουν το εργατικό λαϊκό κίνημα ταυτίζοντας το με την βία των φασιστών.

Το Βήμα στις 29-4-12 έγραφε:

«Καταγγελία του μνημονίου, λογιστικός έλεγχος του δημοσίου χρέους και όλων των δανειακών συμβάσεων από το 1974 ως σήμερα, άρνηση πληρωμής του παράνομου και επαχθούς χρέους», «εθνικοποίηση όλων των τραπεζών». Ποιανού κόμματος είναι άραγε αυτές οι θέσεις; Του ΚΚΕ, της Χρυσής Αυγής ή κάποιων αριστεριστών; Πολλές φορές οι θέσεις των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος μοιάζουν μεταξύ τους, καθώς αναμειγνύονται ο αντικαπιταλιστικός, ο αντιαμερικανικός και ο αντιμνημονιακός λόγος τους και συσκοτίζονται οι άλλες αντιθέσεις τους, όπως το Εθνικό – Διεθνιστικό, το Μεταναστευτικό κ.ά.»

Και ο Κασιμάτης στην «Καθημερινή» γράφει: «Έχω την εντύπωση ότι, σε ένα πρώτο επίπεδο, η στάση τους είναι η αντίδραση στο φαινόμενο της αριστερής βίας, που εισήγαγε στην πολιτική και κοινωνική ζωή ο ΣΥΡΙΖΑ με τους κουκουλοφόρους του τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Οι οπαδοί του ΚΚΕ μπορεί να φρίττουν όταν οι τρίτοι τους βάζουν στο ίδιο καλάθι με τα γκρουπούσκουλα των Εξαρχείων, αλλά για τους μη ανήκοντες στην Αριστερά οι διαφορές της μαρξιστικής θεολογίας είναι εξίσου ασήμαντες με τους προβληματισμούς των θεολόγων του Μεσαίωνα για το φύλο των αγγέλων. Αν οι προστατευόμενοι του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να καίνε την Αθήνα και να δολοφονούν τους εργαζομένους της Marfin χωρίς να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες, είναι επειδή το ΚΚΕ άνοιξε τον δρόμο, κάνοντας αποδεκτή καθημερινότητα την κατάληψη των δρόμων από τον κομματικό στρατό του κάθε τρεις και λίγο. Ετσι φθάσαμε στο σημείο, όπου ακούς: «Γιατί να είναι το ΚΚΕ στη Βουλή και όχι η Χρυσή Αυγή;». «Επειδή το ΚΚΕ το συνηθίσαμε», όπως λέει ένας φίλος, με την απλότητα της σοφίας.»

Και το Protagon με την πένα του Τάκη Μίχα γράφει:

«Και τώρα έρχομαι στο πιο ενδιαφέρον, πρόσφατο παράδειγμα: Αυτό αφορά τον χαρακτηρισμό της Χρυσής Αυγής ως «ναζί»; Το ερώτημα εδώ είναι γιατί χρησιμοποιείται αυτός ο ξένος όρος τη στιγμή που υπάρχει ένας ωραιότατος ελληνικός όρος για να αποδώσει το ίδιο φαινόμενο – δηλαδή, «εθνικοσοσιαλιστές»; Γιατί, λοιπόν, «ναζί» και όχι «εθνικοσοσιαλιστές»; Πρόκειται για μια τυχαία επιλογή;Ασφαλώς όχι! Η γενικευμένη χρήση του όρου «ναζί» και η εξαφάνιση του ελληνικού όρου «εθνικοσοσιαλιστές» εξυπηρετεί καίριες σκοπιμότητες του Kομιτάτου.» (των Αριστερων). Διότι μία τυχόν γενικευμένη χρήση του όρου «εθνικοσοσιαλιστές» σε κάποια φάση θα οδηγούσε κάθε καλόπιστο πολίτη να θέσει το ερώτημα: «Πού διαφέρει ο σοσιαλισμός της Χ.Α. από αυτόν του Σύριζα ή του ΚΚΕ; Τι το κοινό έχουν για να χαρακτηρίζονται με τον ίδιο τρόπο;» Θα πρέπει οι φιλελεύθεροι πολίτες να αρνούνται να χρησιμοποιούν τη γλώσσα του Κομιτάτου και να βροντοφωνούν: Δεν υπάρχουν «δυνάμεις καταστολής». Υπάρχουν δυνάμεις ασφαλείας. Δεν υπάρχουν «αντιεξουσιαστές». Υπάρχουν χούλιγκανς, δολοφόνοι και ληστές. Δεν υπάρχουν Έλληνες «ναζί». Υπάρχουν Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές.»

Και πράγματι κάποιους έπεισαν. Η άνοδος του φασισμού είχε σπουδαία αποτελέσματα υπέρ του αστικού συστήματος μια και εν μέρη εξουδετέρωσε την εργατική αριστερή ριζοσπαστικοποίηση και πλέον φαίνεται να αποτελεί και ένα ισχυρό οχυρό απέναντι στην αριστερά. Ο μοχλός κρούσης ενάντια στο εργατικό κίνημα και στην αριστερά, «τα ερυθρά σκουπίδια», είχε βρεθεί. Με τη βοήθεια μερίδας της δημοσιογραφίας, επιχειρείται η συστηματική προσπάθεια να αποταξικοποιηθεί το ζήτημα του φασισμού και να αποδεσμευτεί από το κοινωνικό σύστημα που τον γέννησε, και να κρύψει ποιους υπηρέτησε και υπηρετεί, και εναντίον ποιων στράφηκε και σε ποιους στρέφεται η κτηνωδία του.

«Οσα συνέβησαν στη Ραφήνα,( σ.σ οργανωμένη παρακρατική δράση άγριας βίας της Χρυσής Αυγής εναντίων αλλοδαπών μικροπωλητών) αλλά και στη Χαλκιδική, τις τελευταίες ημέρες είναι εξαιρετικά ανησυχητικά. Ακροδεξιά και ακροαριστερά τάγματα εφόδου έχουν αποφασίσει να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους και να τον επιβάλουν όπως νομίζουν.» γράφει στο κύριο άρθρο της η Καθημερινή. Και στην ίδια εφημερίδα ο Μανδραβέλης καταθέτει από καρδιάς: «Στη χώρα μας ο νόμος δεν ήταν υπέρτερος κάθε «δικαίου», έγινε το προϊόν των αντάρτικων της Κερατέας, της Χαλκιδικής και των ταγμάτων εφόδου στα πανεπιστήμια. Η ανομία επενδυόταν με κάθε είδους αριστερά φληναφήματα περί «δικαίου» που παράγει η επανάσταση (δηλαδή η συνάθροιση εκατό χουλιγκάνων), περί «πολιτικής ανυπακοής» δίχως ποινές, περί της «αναγκαίας βίας» για να αλλάξουν οι δομές του συστήματος»

Ο «νόμος» βέβαια του Μανδραβέλη δεν βασίζεται σε συνειδητούς πολιτικούς και κοινωνικούς δεσμούς ανάμεσα στα μέλη της, μα σε καταπιεστικούς πολιτειακούς αντιτιθέμενους και τυφλούς όσο αφορά όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής. Και ο συγκεκριμένος θιασώτης της «επιχειρηματικής πρωτοβουλίας» της «ελεύθερης αγοράς» που στηρίζεται όμως στα δημόσια κονδύλια ώστε να προασπίζονται τα κέρδη, κάτι ξέρει παραπάνω μιας και ο φασισμός, εγκαθιδρύθηκε (ιστορικά) από το χρηματιστικό κεφάλαιο όταν οι κυβερνήσεις, απειλούμενες από μια επανάσταση, δεν ήταν πια σε θέση να κυβερνούν και να διατηρούν την εξουσία τους με τα συνηθισμένα «δημοκρατικά» μέσα. Όταν οι αυξανόμενες απαιτήσεις των λαϊκών μαζών για δικαιώματα και ελευθερίες δεν μπορούσαν πια να ανασταλούν παρά με την ανοιχτή βία και την τρομοκρατία.

Καθόλου τυχαία λοιπόν ο Άδωνης Γεωργιάδης δεν έκραξε: «σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου κι αν πας, όταν πεις ότι είσαι κομμουνιστής σε βάζουν φυλακή, όμως στην Ελλάδα γίνεται το αντίθετο».

Ο φασισμός είναι το δημιούργημα της καπιταλιστικής σαπίλας, είναι η σαρξ εκ της σαρκός ενός πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος που για την αυτοπροστασία των δομών του και για την αναπαραγωγή του, μετατρέπει την ίδια τη βρωμιά του σε κοπριά με την οποία καλλιεργεί στα κεφαλαιοκρατικά θερμοκήπια τους Φρανκενστάιν, τους εντεταλμένους δηλαδή για να υπηρετούν τη σαπίλα που τους δημιούργησε.

Ένας από αυτούς τους Φρανκενστάιν, γυρολόγος τριών κομμάτων της καθεστωτικής εφεδρείας που ακούει στο όνομα Γρηγόρης Ψαριανος δήλωσε: «Υπήρχαν πολλοί συριζαίοι που έλεγαν ότι «δεν υπάρχουν μετανάστες και πρόσφυγες, όλοι άνθρωποι είναι», κάτι τέτοιες εξυπνάδες, κάτι τέτοιες ιδεοληψίες... ντρέπομαι που ακούω τέτοιες πολιτικές, ανόητες, ατελέσφορες και ιδεοληπτικές, ότι είναι όλοι άνθρωποι. Δηλαδή και οι ισοβίτες από το Μαρόκο που έχουν πέντε  φόνους ο καθένας και είναι εδώ πέρα ανάμεσά είναι και αυτοί άνθρωποι».

Σε όλα αυτά τα εμέσματα της αστικής τάξης είχε απαντήσει ο Μπρέχτ: «Αυτοί ή θα αφανιστούν από το φασισμό ή θα προθυμοποιηθούν να μην κάνουν καμιά ενέργεια εναντίον του ή θα προθυμοποιηθούν να κάνουν τα πάντα γι’ αυτόν. Θα αμφιταλαντεύονται στο βαθμό, που θα τους παρασύρει η ελπίδα τους, ότι το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής μπορεί να σωθεί χωρίς την επιβολή βαρβαρότητας».

 http://www.imerodromos.gr/i-nomimopiisi-tou-fasismou/