Τον νού μας Κυριακάτικα. Χώρο άπλετο, ψυχικό, για κείνους κι εκείνες που΄χουν αφιερωθεί στης αγάπης τα μοναχικά κι ακούραστα καθήκοντα. Κι ας μην έχει καλοχειμωνιάσει...
"Ακόμα και τις Κυριακές, ο πατέρας σηκωνόταν νωρίς
τα ρούχα του ντυνότανε μέσα στο μαύρο κρύο
κι ύστερα με τ' άγρια χέρια του
που ακόμα πόναγαν από το μόχθο της βδομάδας,
άναβε φωτιές σ΄όλα τα παραγώνια.
Κανένας δεν τον ευχαρίστησε ποτέ.
Ξύπναγα ακούγοντας το κρύο να τρίζει και να σπάει,
κι όταν τα δωμάτια είχαν πια ζεσταθεί, με φώναζε,
κι εγώ δειλά σηκωνόμουν και ντυνόμουν
-φοβούμενος τους χρόνιους θυμούς εκείνου του σπιτιού-
μιλώντας αδιάφορα σε κείνον που είχε το κρύο εκδιώξει,
κι είχε γυαλίσει ακόμα και τα καλά μου τα παπούτσια.
Αλλά τι ήξερα; Πόσο λίγα ήξερα
για της Αγάπης τ' αυστηρά και μοναχικά καθήκοντα;"
(Ρόμπερτ Χέιντεν, Εκείνες τις Κυριακές του Χειμώνα)
https://www.facebook.com/marpanagiotaki?hc_ref=NEWSFEED&fref=nf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου