H Γειτονιά...που σκότωσαν...

Του Χριστόφορου Παπαδάκη

“Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο, που ήξερε και έπαιζε τ' ακορντεόν”... όπως έγραψε ο Γιάννης Νεγραπόντης με τη μουσική του Μάνου Λοΐζου... Όπως τραγούδησε ο Μάνος Λοΐζος και στη συνέχεια ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και έχει μείνει στη ζωή των Ελλήνων αυτό το όμορφο τραγούδι-ύμνος κατά του φασισμού, με ιδιαίτερη σημασία στα “πέτρινα χρόνια” της σημερινής Ελλάδας... 


Γειτονιά... Χώρος συνύπαρξης και συμβίωσης, και ανταλλαγής συναισθημάτων, γνώσεων, πληροφοριών πολλών ανθρώπων μαζί, που μπορεί ακόμα και να μαλώνουν και μετά να ξανανταμώνουν, να πίνουν τον καφέ και τη ρακή τους, ξεχνώντας τις όποιες διαφορές τους.

Αυτό λέγεται Γειτονιά. Και είναι ακριβώς αυτό που κάνει το φασισμό να “οπλίζει” και να στοχεύει. Ώστε, να φύγει η Γειτονιά απ’ τη ζωή των ανθρώπων... 
“Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τ' άλλα /κράταγε τσίλιες παίζοντας ακορντεόν./ Γερμανικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα/ και μια ριπή σταμάτησε τ' ακορντεόν”...
Δε θέλει ο φασισμός να υπάρχει Γειτονιά. Δε θέλει να υπάρχει ο φίλος με το ακορντεόν. Όχι μουσική. Όχι συζητήσεις. Όχι παρέες. Όχι γειτονιά. Όχι φίλοι... Και το έχει καταφέρει... Ο φασισμός στις μέρες μας είναι εδώ... Δεν έχει ανάγκη καμιόνια και πολυβόλα για να πετύχει το σκοπό του... Αρκεί να “σκοτώσει” τη Γειτονιά...

Πόσα χρόνια έχουμε να δούμε τους ανθρώπους να βγαίνουν απ’ το σπίτι τους, να κάθονται στις αυλές με τους γειτόνους και να κουβεντιάζουν για τα πάντα;
Η γειτονιά που δεν υπάρχει σήμερα. Το χωριό που τώρα είναι μέρος ενός δημοτικού διαμερίσματος και το δημοτικό διαμέρισμα δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τη συνοικία ενός Δήμου, που κι αυτός με τη σειρά του είναι η συνένωση πρώην δήμων σε ένα τεράστιο σχήμα, που δεν έχει καμία σχέση με την πόλη έτσι όπως τη ζήσαμε στις δικές μας τις γενιές...

Ο φασισμός δεν μπορεί να κατακτήσει τις ζωές των ανθρώπων, όταν υπάρχουν χώροι στους οποίους οι άνθρωποι επικοινωνούν καθημερινά, αλληλοϋποστηρίζονται, αλληλοενημερώνονται, συμβιώνουν αρμονικά γεφυρώνοντας τα όποια κενά στις σχέσεις και τους χαρακτήρες τους...
Αλλά έχει καταφέρει σήμερα ο φασισμός να “σπάσει” τα δεσμά των ανθρώπων. Χωρίς πυροβόλα όπλα, τανκς και εκτελέσεις στον τοίχο της Καισαριανής. Με πολύ πιο απλούς τρόπους...
Η τηλεόραση, ο υπολογιστής, το κινητό, τα πρότυπα, τα φέισμπουκ, ο σύγχρονος τρόπος ζωής μέσα από τις πλασματικές ανάγκες... είναι όπλα και διαδικασίες που κάνουν το φασισμό να έχει πετύχει το σκοπό του...

Αν όμως ξαναπροσπαθήσουμε να πάρουμε πίσω τις ζωές μας; 
Να ξαναφέρουμε στην καθημερινότητά μας τη Γειτονιά, την κουβέντα, όχι με μηνύματα και βιντεοκλήσεις, ούτε με “live” και ανόητες δημοσιεύσεις των καθημερινών μας συνηθειών, αλλά μέσα από τη συζήτηση πρόσωπο με πρόσωπο... Ας κλείσουμε για λίγο ή ας μειώσουμε την τηλεοπτική και ηλεκτρονική μας αποχαύνωση. Να δώσουμε στα παιδιά μας πρώτοι εμείς το μήνυμα...

“Πάμε έξω με τους γείτονες, να πιούμε τον καφέ μας, να παίξετε με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς”... Έτσι, χωρίς καμία ειδοποίηση, “ήρθα να πιούμε μια ρακή. Να τα πούμε, βρε αδελφέ”... Τότε και μόνο τότε ίσως αρχίσουμε ξανά ν’ ακούμε το φίλο με το ακορντεόν... 

“Τ' αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει,/ όποτε ακούω από τότε ακορντεόν/ κι έχει σα στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει,/ δε θα περάσει, δε θα περάσει, ο φασισμός”...