Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου
«Είµαι µαζί τους και εκτιµώ το θάρρος τους», αναφέρει στο ARTοποιείο ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας, αναφερόµενος στους νέους που «δηµιουργούν οµάδες και σχήµατα ώστε να υπάρξουν µεσα στη µικρή και στενάχωρη αγορά»
Ο Γιώργος Αρµένης, από όπου κι αν περάσει στη σκηνή, αφήνει µια αύρα πυκνή. Φτιαγµένος από υλικό ονείρου, συγκινεί σφόδρα και βαθιά πάντα τους θεατές, όπως και αυτή τη σεζόν, µε την παράσταση του έργου του «Ασε να µη µιλήσω καλύτερα»…
Τριταθλητής της τέχνης του εφήµερου (ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας) ο Γιώργος Αρµένης κραυγάζει την προσωπική του θέση, που απηχεί τη βαθύτερη εσωτερική του ανάγκη να βρει τον εαυτό του µέσα από το θέατρο και γίνεται απαραίτητος υπαρξιακός σύντροφος για το κοινό που τον αποθεώνει.
Εκτός συντεχνίας, παλεύει χρόνια στο «Νέο Ελληνικό Θέατρο», που ίδρυσε όταν αποχώρησε από το ιστορικό «Υπόγειο» του «Θεάτρου Τέχνης». Από τα πιο όµορφα θέατρα της Αθήνας, που στεγάζεται στο διώροφο νεοκλασικό επί της συµβολής των οδών Σπυρίδωνος Τρικούπη και Κουντουριώτου, στα Εξάρχεια.
Εκεί βρίσκεται και η σχολή του. Μία από τις κορυφαίες δραµατικές σχολές της Ελλάδας, η Ανώτερη Σχολή Δραµατικής Τέχνης «Νέο Ελληνικό Θέατρο», του Γιώργου Αρµένη, συνεχίζει την παράδοση του δασκάλου…
Συµπληρώνετε αισίως µισό αιώνα στο θέατρο, στη µαγεία του οποίου σάς παρέσυρε ο αγαπηµένος σας δάσκαλος, Κάρολος Κουν. Τι θυµάστε πιο έντονα από τη διδασκαλία του, που µεταφέρετε κι εσείς µε τη σειρά σας στους µαθητές σας;
Το σεβασµό για την τέχνη, την αγάπη για το θέατρο, τη µαγεία, το ήθος του ηθοποιού τόσο στη σκηνή και κατά προέκταση στη ζωή. Ηταν µάγος της λεπτοµέρειας, πολλές φορές γινόταν επίµονος, φορτικός, ακούραστος, κουνούσε τα χέρια του, έβγαζε κραυγές, τρελούς τονισµούς, σιωπές. Ελεγε ιστορίες που µάγευαν, κι όλα αυτά για να βρει κάτι απ' την αλήθεια, απ' τον ψυχικό κόσµο του ηθοποιού, πάντα σε σχέση µε την προσέγγιση του ήρωα που ο καθένας υποδυόταν. Ηταν ένας παθιασµένος δάσκαλος του θεάτρου. Εύχοµαι στους νέους να του µοιάσουν. Το θεωρώ ως επιτακτική ανάγκη για το σήµερα.
Στο θέατρο του Κουν συναντήσατε και τον Μάνο Χατζιδάκι, που σας εµψύχωσε στα πρώτα σας βήµατα.
Και όχι µόνο! Απ' το υπόγειο του Κουν πέρασε όλο το ανφάν-γκατέ της κουλτούρας και είχα την τύχη να τους ακούω να µου µιλάνε, να µου ζητούν τη γνώµη µου και να µην µπορώ να το πιστέψω, τόσο µεγάλοι και τόσο απλοί. Ευχαριστώ την τύχη µου. Τους κρατώ στη µνήµη µου.
Αγωνίζεστε από το πρωί ως το βράδυ και αυτό σηµαίνει ότι δεν έχετε καιρό να απελπιστείτε. Εντέλει, οι δυσκολίες σας εµπνέουν;
Το να αγωνίζεσαι είναι υπέροχο, το να αγωνίζεσαι, µάταια, όµως… Απελπίζεσαι, µαραζώνεις. Σε αναγκάζουν να παραιτηθείς, θέλει δύναµη ψυχής να κρατηθείς όρθιος και δεν εννοώ τους καλλιτέχνες, αλλά κάθε συνάνθρωπό µας. Η απελπισία είναι ένα σύννεφο, µία µαύρη κουρτίνα στα µάτια µας, δεν µπορούµε να δούµε το φως, είναι κατάρα, πρέπει να κατακάτσει η σκόνη και τότε θα βρούµε την έµπνευση και θα λογαριαστούµε µε τα λάθη και την ιστορία. Αυτή την εποχή απλώς συλλέγουµε τις καταστροφές, επουλώνουµε τις πληγές.
Στο νέο σας έργο «Ασε να µη µιλήσω καλύτερα» οι ήρωές σας, παρόλα τα δεινά που περνάνε, ονειρεύονται. Αυτό θα µας διασώσει τελικά;
Το θέµα είναι να ονειρεύεσαι θετικά, όχι να ονειρεύεσαι πώς θα γίνεις αρπαχτικό, να ονειρεύεσαι την κονόµα, την κλεψιά, την απατεωνιά, την ανηθικότητα, αυτό είναι το ζητούµενό τους. Εξάλλου, ο κάθε ήρωας αντιπροσωπεύει την ιδεολογία του, οι µόνοι θετικοί ήρωες είναι τα εγγόνια µου στο έργο. Επί της ουσίας, ο αιωνόβιος παππούς στα χέρια τους παραδίδει, το πατρικό, την πατρίδα. Απ' τους άλλους, που σκοτώνονται και ανέξοδα µοιράζουν υποσχέσεις, δεν ελπίζεις τίποτα. Ισως τους χαρίζει το θάνατό του, που ακόµα και αυτόν δεν είναι άξιοι να εκτιµήσουν. Η ελπίδα θα έρθει απ' τις νέες γενιές.
Για να αντέξετε την κοινωνική κρίση µπαίνετε στο δικό σας τόπο. Είναι… ηλιόλουστη η δική σας χώρα;
Δεν θα στρουθοκαµηλίσω, τις ευθύνες τις έχουµε όλοι µας και καλό είναι να τις αποδεχτούµε. Ισως να' ναι µια αφετηρία να βγούµε από αυτή την κατάσταση, να γίνει παρελθόν, όσο πιο γρήγορα τόσο πιο καλό θα είναι για όλους µας. Αν δεν γίνει, θα συνεχίσουµε να κλαψουρίζουµε. Σιχαµερό θέαµα. Η ευθύνη είναι στους πολιτικούς να αποτινάξουν το διχασµό, τους εµφυλίους, το λαϊκισµό, τη µικροπολιτική και το παρελθόν. Δεν έχουν νόηµα, κουράσανε τόσα χρόνια. Τρίζει, στάζει η παράγκα, θα σωριαστούµε και θα πάµε καλιά µας όλοι.
Στο θεατρικό χώρο παρατηρείται µεγάλη έκρηξη αυτό τον καιρό. Πιστεύετε αυτό που λένε, ότι σε εποχές κρίσης η τέχνη ανθεί;
Το 80% των ηθοποιών είναι άνεργοι. Βοήθεια από το κράτος καµία για τις τέχνες, και έτσι οι νέοι δηµιουργούν οµάδες, σχήµατα ελπιδοφόρα, προσπαθώντας να υπάρξουν µεσα στη µικρή και στενάχωρη αγορά. Είµαι µαζί τους και εκτιµώ το θάρρος τους. Η χώρα µας είναι υπό επιτήρηση. Ενα µεγάλο µέρος του λαού ζει κάτω απ' τα όρια της φτώχειας. Για ποια άνθιση των τεχνών να µιλήσουµε; Μόνο ως µύθο µπορώ να το εκλάβω. Αν οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν κατανοήσουν τι σηµαίνει πολιτισµός, τίποτα δεν µπορεί να ανθίσει…
Πηγή: toxwni.gr
Γιώργος Αρμένης: «Η ελπίδα θα έρθει απ’ τις νέες γενιές»
«Είµαι µαζί τους και εκτιµώ το θάρρος τους», αναφέρει στο ARTοποιείο ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας, αναφερόµενος στους νέους που «δηµιουργούν οµάδες και σχήµατα ώστε να υπάρξουν µεσα στη µικρή και στενάχωρη αγορά»
Ο Γιώργος Αρµένης, από όπου κι αν περάσει στη σκηνή, αφήνει µια αύρα πυκνή. Φτιαγµένος από υλικό ονείρου, συγκινεί σφόδρα και βαθιά πάντα τους θεατές, όπως και αυτή τη σεζόν, µε την παράσταση του έργου του «Ασε να µη µιλήσω καλύτερα»…
Τριταθλητής της τέχνης του εφήµερου (ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας) ο Γιώργος Αρµένης κραυγάζει την προσωπική του θέση, που απηχεί τη βαθύτερη εσωτερική του ανάγκη να βρει τον εαυτό του µέσα από το θέατρο και γίνεται απαραίτητος υπαρξιακός σύντροφος για το κοινό που τον αποθεώνει.
Εκτός συντεχνίας, παλεύει χρόνια στο «Νέο Ελληνικό Θέατρο», που ίδρυσε όταν αποχώρησε από το ιστορικό «Υπόγειο» του «Θεάτρου Τέχνης». Από τα πιο όµορφα θέατρα της Αθήνας, που στεγάζεται στο διώροφο νεοκλασικό επί της συµβολής των οδών Σπυρίδωνος Τρικούπη και Κουντουριώτου, στα Εξάρχεια.
Εκεί βρίσκεται και η σχολή του. Μία από τις κορυφαίες δραµατικές σχολές της Ελλάδας, η Ανώτερη Σχολή Δραµατικής Τέχνης «Νέο Ελληνικό Θέατρο», του Γιώργου Αρµένη, συνεχίζει την παράδοση του δασκάλου…
Συµπληρώνετε αισίως µισό αιώνα στο θέατρο, στη µαγεία του οποίου σάς παρέσυρε ο αγαπηµένος σας δάσκαλος, Κάρολος Κουν. Τι θυµάστε πιο έντονα από τη διδασκαλία του, που µεταφέρετε κι εσείς µε τη σειρά σας στους µαθητές σας;
Το σεβασµό για την τέχνη, την αγάπη για το θέατρο, τη µαγεία, το ήθος του ηθοποιού τόσο στη σκηνή και κατά προέκταση στη ζωή. Ηταν µάγος της λεπτοµέρειας, πολλές φορές γινόταν επίµονος, φορτικός, ακούραστος, κουνούσε τα χέρια του, έβγαζε κραυγές, τρελούς τονισµούς, σιωπές. Ελεγε ιστορίες που µάγευαν, κι όλα αυτά για να βρει κάτι απ' την αλήθεια, απ' τον ψυχικό κόσµο του ηθοποιού, πάντα σε σχέση µε την προσέγγιση του ήρωα που ο καθένας υποδυόταν. Ηταν ένας παθιασµένος δάσκαλος του θεάτρου. Εύχοµαι στους νέους να του µοιάσουν. Το θεωρώ ως επιτακτική ανάγκη για το σήµερα.
Στο θέατρο του Κουν συναντήσατε και τον Μάνο Χατζιδάκι, που σας εµψύχωσε στα πρώτα σας βήµατα.
Και όχι µόνο! Απ' το υπόγειο του Κουν πέρασε όλο το ανφάν-γκατέ της κουλτούρας και είχα την τύχη να τους ακούω να µου µιλάνε, να µου ζητούν τη γνώµη µου και να µην µπορώ να το πιστέψω, τόσο µεγάλοι και τόσο απλοί. Ευχαριστώ την τύχη µου. Τους κρατώ στη µνήµη µου.
Αγωνίζεστε από το πρωί ως το βράδυ και αυτό σηµαίνει ότι δεν έχετε καιρό να απελπιστείτε. Εντέλει, οι δυσκολίες σας εµπνέουν;
Το να αγωνίζεσαι είναι υπέροχο, το να αγωνίζεσαι, µάταια, όµως… Απελπίζεσαι, µαραζώνεις. Σε αναγκάζουν να παραιτηθείς, θέλει δύναµη ψυχής να κρατηθείς όρθιος και δεν εννοώ τους καλλιτέχνες, αλλά κάθε συνάνθρωπό µας. Η απελπισία είναι ένα σύννεφο, µία µαύρη κουρτίνα στα µάτια µας, δεν µπορούµε να δούµε το φως, είναι κατάρα, πρέπει να κατακάτσει η σκόνη και τότε θα βρούµε την έµπνευση και θα λογαριαστούµε µε τα λάθη και την ιστορία. Αυτή την εποχή απλώς συλλέγουµε τις καταστροφές, επουλώνουµε τις πληγές.
Στο νέο σας έργο «Ασε να µη µιλήσω καλύτερα» οι ήρωές σας, παρόλα τα δεινά που περνάνε, ονειρεύονται. Αυτό θα µας διασώσει τελικά;
Το θέµα είναι να ονειρεύεσαι θετικά, όχι να ονειρεύεσαι πώς θα γίνεις αρπαχτικό, να ονειρεύεσαι την κονόµα, την κλεψιά, την απατεωνιά, την ανηθικότητα, αυτό είναι το ζητούµενό τους. Εξάλλου, ο κάθε ήρωας αντιπροσωπεύει την ιδεολογία του, οι µόνοι θετικοί ήρωες είναι τα εγγόνια µου στο έργο. Επί της ουσίας, ο αιωνόβιος παππούς στα χέρια τους παραδίδει, το πατρικό, την πατρίδα. Απ' τους άλλους, που σκοτώνονται και ανέξοδα µοιράζουν υποσχέσεις, δεν ελπίζεις τίποτα. Ισως τους χαρίζει το θάνατό του, που ακόµα και αυτόν δεν είναι άξιοι να εκτιµήσουν. Η ελπίδα θα έρθει απ' τις νέες γενιές.
Για να αντέξετε την κοινωνική κρίση µπαίνετε στο δικό σας τόπο. Είναι… ηλιόλουστη η δική σας χώρα;
Δεν θα στρουθοκαµηλίσω, τις ευθύνες τις έχουµε όλοι µας και καλό είναι να τις αποδεχτούµε. Ισως να' ναι µια αφετηρία να βγούµε από αυτή την κατάσταση, να γίνει παρελθόν, όσο πιο γρήγορα τόσο πιο καλό θα είναι για όλους µας. Αν δεν γίνει, θα συνεχίσουµε να κλαψουρίζουµε. Σιχαµερό θέαµα. Η ευθύνη είναι στους πολιτικούς να αποτινάξουν το διχασµό, τους εµφυλίους, το λαϊκισµό, τη µικροπολιτική και το παρελθόν. Δεν έχουν νόηµα, κουράσανε τόσα χρόνια. Τρίζει, στάζει η παράγκα, θα σωριαστούµε και θα πάµε καλιά µας όλοι.
Στο θεατρικό χώρο παρατηρείται µεγάλη έκρηξη αυτό τον καιρό. Πιστεύετε αυτό που λένε, ότι σε εποχές κρίσης η τέχνη ανθεί;
Το 80% των ηθοποιών είναι άνεργοι. Βοήθεια από το κράτος καµία για τις τέχνες, και έτσι οι νέοι δηµιουργούν οµάδες, σχήµατα ελπιδοφόρα, προσπαθώντας να υπάρξουν µεσα στη µικρή και στενάχωρη αγορά. Είµαι µαζί τους και εκτιµώ το θάρρος τους. Η χώρα µας είναι υπό επιτήρηση. Ενα µεγάλο µέρος του λαού ζει κάτω απ' τα όρια της φτώχειας. Για ποια άνθιση των τεχνών να µιλήσουµε; Μόνο ως µύθο µπορώ να το εκλάβω. Αν οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν κατανοήσουν τι σηµαίνει πολιτισµός, τίποτα δεν µπορεί να ανθίσει…
Πηγή: toxwni.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου