Χαρίλαος Φλωράκης

Ισως η σημαντικότερη προσωπικότητα της κομμουνιστικής Αριστεράς από το 1974 μέχρι τη μέρα του θανάτου του. Μια περίπτωση ανθρώπου, πολιτικού και κατ’ επέκταση ηγέτη, που είχε πολλά να πει και να δώσει.

Μπορούσε και μπορεί κάποιος να του προσδώσει πολλά. Να του επιρρίψει πολιτικές και όχι μόνο αστοχίες. Να του προσάψει στρατηγικά λάθη κομβικά για την πορεία της Αριστεράς στην Ελλάδα από το 1974 μέχρι το 2005.

Μην ξεχνάμε όμως τι είχε να διαχειριστεί και το κυριότερο ποιους είχε να αντιπαλέψει. Σε χρόνια δύσκολα, με σκοπέλους και εμπόδια μεγάλου πολιτικού διαμετρήματος και όχι μόνο.

Εύλογα κάποιος θα μπορούσε να επισημάνει: Υπάρχουν λάθη στην πολιτική και όχι συνειδητές πολιτικές επιλογές.

Κάτι παραπάνω από στοχευμένη και εύλογη η επισήμανση.

Κατά τον γράφοντα θα είχε βάση, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, μόνο για όλους εκείνους που προσπάθησαν και στο μέλλον θα συνεχίσουν να προσπαθούν να αποποιηθούν τις ιστορικές ευθύνες μιας ολόκληρης εποχής.

Κάτι το οποίο φάνηκε στα μεθεόρτια. Κάποια χρόνια μετά τον θάνατό του, αποδομήθηκαν η πολιτική, η στρατηγική και σημαντικές από τις επιλογές του.

Με την όποια έννοια.

Δεν είναι κάτι όμως σε καμία περίπτωση να μας ξενίζει. Αυτό άλλωστε συνέβαινε με τον κάθε γενικό γραμματέα του ΚΚΕ που έχανε τα σκήπτρα του, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Το παραπάνω δεν αποτελεί κριτική ή στοχευμένη επίθεση, όπως θα μπορούσαν κάποιοι να θεωρήσουν. Είναι μια ιστορική πραγματικότητα, που ευτυχώς ή δυστυχώς δεν έκανε την παρένθεσή της στον Χαρίλαο Φλωράκη.

Ελεγε σημαντικό στέλεχος του ΚΚΕ το οποίο πέθανε με λίγους μήνες διαφορά από τον Χ.Φ.: «Εγώ θα βάζω τα ζητήματα όσο θα είναι ο γενικός γραμματέας επάνω. Μετά, τα υπόλοιπα είναι άλλα ζητήματα».

Αφήστε που μπορεί να έπεται συνέχεια και να βρεθούμε σε ανάλογες καταστάσεις και εκπλήξεις.

Αλλωστε η Ιστορία δεν κρίνεται με βάση τη σκοπιμότητα της στιγμής. Χρειάζονται ψυχραιμία και νηφαλιότητα για να κρίνει κάποιος το τελικό αποτέλεσμα.

Το 1999, θέλοντας να γράψω κάτι για τον πατέρα μου, τον επισκέφτηκα δύο φορές. Στις 18 και στις 30 Ιανουαρίου. Με στόχο να μου πει διάφορα πράγματα για την κοινή τους πορεία και ιστορία από το 1974 μέχρι το 1989.

Αμφότερες οι περιπτώσεις με έκαναν να καταλάβω με την καλή και την «κακή» έννοια το πολυσύνθετο του χαρακτήρα του. Με ρώτησε γιατί πήγα μετά από τρεισήμισι ώρες.

Κατέληξα και τις δύο φορές να μείνω από ένα πεντάωρο, με τον Χαρίλαο να με αποχαιρετά λέγοντάς μου: «Για τον πατέρα σου δεν θα σου πω ποτέ τίποτα. Οσες φορές και να ’ρθεις».

Αφοπλιστικός, πραγματικός και ουσιαστικός.

Αυτός ήταν ο Χαρίλαος Φλωράκης.

Αποτελώντας μια μοναδική προσωπικότητα σε κάθε έκφραση της ζωής του. Με τα καλά και τα κακά. Τα σωστά και τα λάθη.

Ολοι όσοι πέρασαν από την Αριστερά και κυρίως από το ΚΚΕ του χρωστάνε πολλά.

Τους αρέσει-δεν τους αρέσει.

efsyn.gr