Για να δημιουργηθούν οι πιθανότητες επιτυχίας ενός αγώνα , βασική
προϋπόθεση είναι η διάχυση του δίκαιου χαρακτήρα του στην κοινωνία, έτσι
ώστε να εξασφαλιστεί ανοχή, συμπάθεια, κατανόηση και υποστήριξη. Δεν
υπάρχει άλλος κλάδος, άλλη επαγγελματική κατηγορία, που υπονόμευσε τόσο
συστηματικά αγώνες (άλλων) εργαζομένων υποθάλποντας τον κοινωνικό
αυτοματισμό όσο η δημοσιογραφία και οι δημοσιογράφοι. Ως εκ τούτου, δεν
πρόκειται να «κλάψει» κανείς για τον «θάνατο» του επαγγέλματος…
Ο θάνατος άλλωστε έχει επέλθει προ πολλού και σίγουρα πολύ πριν την κατάθεση του ασφαλιστικού από την κυβέρνηση της «αριστεράς» του Αλέξη Τσίπρα. Η βαριά ασθένεια του επαγγέλματος ξεκινά από πολύ παλιότερα. Τότε, που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα… Από τότε, το «σύμπλεγμα» των media τοποθετήθηκε δίπλα στην εξουσία και πρόσφερε τις υπηρεσίες του με το αζημίωτο για τη διαχείριση (και όχι ενημέρωση) της κοινής γνώμης. Όσο οι πόροι ήταν επαρκείς το σύστημα μπορούσε να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του: εναλλαγή των κομμάτων εξουσίας, μοίρασμα της πίτας στην οικονομική ολιγαρχία, αρκετά ψίχουλα για την ικανοποίηση των ψευδαισθήσεων των «λειτουργών» του Τύπου, κάποιοι από τους οποίους –και όχι λίγοι- συνήθισαν στο παντεσπάνι.
Ενσωματωμένο στο σύστημα εξουσίας το δημοσιογραφικό επάγγελμα (κατά περίπτωση ακούσια ή εκούσια) αναλάμβανε την βρώμικη δουλειά με μοναδικό στόχο την διαιώνιση μιας βολικής και προσοδοφόρας κατάστασης για όσους ήταν στο κόλπο. Έτσι γίνονταν οι δουλειές, έτσι υπογράφονταν οι συμβάσεις, έτσι χαρίζονταν η διαφήμιση, έτσι μοιράζονταν οι θέσεις φιλέτα, έτσι εξασφαλίζονταν 2 και 3 και 4 και 5 αργομισθίες, έτσι καπαρώνονταν γραφεία τύπου, θέσεις σε γραμματείες και πάει λέγοντας. Έτσι, εξασφαλίστηκαν δουλειές με αστρονομικές απολαβές (τάχα ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης) έτσι, σιγά- σιγά άρχισε να παγιώνεται η εικόνα και η αντίληψη του αλήτη ρουφιάνου δημοσιογράφου. Κάπως έτσι, ένας ολόκληρος κλάδος αφέθηκε στο σάπισμα της «ευημερίας»…
Χρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια υπηρέτησης των πολιτικών του μονόδρομου των μνημονίων για να αντιληφθεί ο δημοσιογραφικός κλάδος ότι ο δρόμος αυτός οδηγεί σε τοίχο. Το αντιληφθήκαμε άραγε (ως επαγγελματικό συνάφι) μόνο και μόνο γιατί συνθλιβόμαστε και μεις πάνω σ αυτόν τον τοίχο; Τι άραγε κάναμε αυτά τα τελευταία χρόνια και δεν βλέπαμε που πάμε; Είχαμε δουλειές να κάνουμε…
Φωνάζουμε τώρα και θα απεργήσουμε «διαρκώς» για το ασφαλιστικό «μας» ενώ εδώ και χρόνια σιγοντάρουμε τις πολιτικές που έχουν καταστρέψει όλους τους υπόλοιπους. Κοιτάζοντάς μας, (σαν κλάδο) ολοένα και περισσότερο θυμίζουμε την περιβόητη παραγκόβια ατάκα: εμείς (και το ταμείο μας) να είμαστε καλά και οι άλλοι να πάνε να γαμηθούνε…
Να όμως που ήρθε η σειρά μας…
ΥΓ: Οι γενικεύσεις είναι πολλές φορές ενοχλητικές και άδικες. Ωστόσο ένα ποτήρι νερό μπορεί εύκολα να χρωματιστεί, αρκεί μια σταγόνα μπογιάς και το νερό δεν πίνεται…
Το Ποντίκι
Ο θάνατος άλλωστε έχει επέλθει προ πολλού και σίγουρα πολύ πριν την κατάθεση του ασφαλιστικού από την κυβέρνηση της «αριστεράς» του Αλέξη Τσίπρα. Η βαριά ασθένεια του επαγγέλματος ξεκινά από πολύ παλιότερα. Τότε, που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα… Από τότε, το «σύμπλεγμα» των media τοποθετήθηκε δίπλα στην εξουσία και πρόσφερε τις υπηρεσίες του με το αζημίωτο για τη διαχείριση (και όχι ενημέρωση) της κοινής γνώμης. Όσο οι πόροι ήταν επαρκείς το σύστημα μπορούσε να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του: εναλλαγή των κομμάτων εξουσίας, μοίρασμα της πίτας στην οικονομική ολιγαρχία, αρκετά ψίχουλα για την ικανοποίηση των ψευδαισθήσεων των «λειτουργών» του Τύπου, κάποιοι από τους οποίους –και όχι λίγοι- συνήθισαν στο παντεσπάνι.
Ενσωματωμένο στο σύστημα εξουσίας το δημοσιογραφικό επάγγελμα (κατά περίπτωση ακούσια ή εκούσια) αναλάμβανε την βρώμικη δουλειά με μοναδικό στόχο την διαιώνιση μιας βολικής και προσοδοφόρας κατάστασης για όσους ήταν στο κόλπο. Έτσι γίνονταν οι δουλειές, έτσι υπογράφονταν οι συμβάσεις, έτσι χαρίζονταν η διαφήμιση, έτσι μοιράζονταν οι θέσεις φιλέτα, έτσι εξασφαλίζονταν 2 και 3 και 4 και 5 αργομισθίες, έτσι καπαρώνονταν γραφεία τύπου, θέσεις σε γραμματείες και πάει λέγοντας. Έτσι, εξασφαλίστηκαν δουλειές με αστρονομικές απολαβές (τάχα ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης) έτσι, σιγά- σιγά άρχισε να παγιώνεται η εικόνα και η αντίληψη του αλήτη ρουφιάνου δημοσιογράφου. Κάπως έτσι, ένας ολόκληρος κλάδος αφέθηκε στο σάπισμα της «ευημερίας»…
Χρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια υπηρέτησης των πολιτικών του μονόδρομου των μνημονίων για να αντιληφθεί ο δημοσιογραφικός κλάδος ότι ο δρόμος αυτός οδηγεί σε τοίχο. Το αντιληφθήκαμε άραγε (ως επαγγελματικό συνάφι) μόνο και μόνο γιατί συνθλιβόμαστε και μεις πάνω σ αυτόν τον τοίχο; Τι άραγε κάναμε αυτά τα τελευταία χρόνια και δεν βλέπαμε που πάμε; Είχαμε δουλειές να κάνουμε…
- Την πέσαμε στους δημοσίους υπαλλήλους που είναι πολλοί και δεν δουλεύουν
- Κράξαμε τους συνταξιούχους που ζουν πολύ και παίρνουν πολλά
- Ξεφωνίσαμε ταξιτζήδες, φροτηγατζήδες, δικηγόρους συμβολαιογράφους, φαρμακοποιούς που με τη στάση τους υπονομεύουν τις δυνατότητες εκσυγχρονισμού του τόπου
- Τα βάλαμε με την δωρεάν παιδεία και τις δαπάνες για την υγεία
- Γιουχάραμε τους αγρότες με τα καγιέν που τρώνε τις επιδοτήσεις στα στριπτιζάδικα
- Ξεφωνήσαμε κάθε πορεία και διαμαρτυρία γιατί κάνει κακό στην αγορά και τον τουρισμό
- Υποστηρίξαμε με πάθος κάθε συμφωνία με τους δανειστές όλα αυτά τα χρόνια για να μην χρεοκοπήσουμε και κοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις
- Χορέψαμε σε κάθε σκοπό που βόλευε την όποια κυβέρνηση για να υλοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών, για περικοπές, περικοπές, περικοπές και ξεπουλήματα όσο –όσο.
Φωνάζουμε τώρα και θα απεργήσουμε «διαρκώς» για το ασφαλιστικό «μας» ενώ εδώ και χρόνια σιγοντάρουμε τις πολιτικές που έχουν καταστρέψει όλους τους υπόλοιπους. Κοιτάζοντάς μας, (σαν κλάδο) ολοένα και περισσότερο θυμίζουμε την περιβόητη παραγκόβια ατάκα: εμείς (και το ταμείο μας) να είμαστε καλά και οι άλλοι να πάνε να γαμηθούνε…
Να όμως που ήρθε η σειρά μας…
ΥΓ: Οι γενικεύσεις είναι πολλές φορές ενοχλητικές και άδικες. Ωστόσο ένα ποτήρι νερό μπορεί εύκολα να χρωματιστεί, αρκεί μια σταγόνα μπογιάς και το νερό δεν πίνεται…
Το Ποντίκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου