Καλάμι Βιάννου - Βίντεο και φωτογραφίες από το χωριό...φάντασμα - Εκεί όπου ξαφνικά...σταμάτησε ο χρόνος!

Όταν φέραμε στη δημοσιότητα το φωτορεπορτάζ από το Καλάμι Βιάννου, δεν μπορούσαμε ούτε να φανταστούμε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Πολλοί μάλιστα μας ρωτούσαν, "μα είναι δυνατόν"; Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει, ότι μέσα σε λίγα χρόνια, ένα ολόκληρο χωριό θα είχε εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους του και μάλιστα, τα σπίτια θα έμεναν σχεδόν όπως ήταν, με ένα μεγάλο μέρος από τον εσωτερικό τους εξοπλισμό. 

"Λες και έπεσε πυρηνική βόμβα στο χωριό", μας έλεγαν κάποιοι άλλοι. Κι ενώ η εγκατάλειψη του πανέμορφου χωριού, σε απόσταση αναπνοής από το κύμα του Λιβικού πελάγους, φαίνεται να έχει ολοκληρωθεί από τα τέλη της δεκαετίας του '90, στον πολύ κόσμο δεν ήταν γνωστό αυτό, μέχρι που κάναμε το ρεπορτάζ και δεχτήκαμε καταιγισμό από επισκέψεις στις σελίδες μας στο διαδίκτυο.
Μόλις τώρα, βλέποντας ένα ωραίο βίντεο για το Καλάμι, είπα να επανέλθω και αμέσως παρακάτω αναδημοσιεύω και το ρεπορτάζ που κάναμε στη "Ν.Κρήτη" εγώ και ο συνάδελφος Νίκος Χαλκιαδάκης.
ΔΕΙΤΕ ΞΑΝΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΑΛΑΜΙ ΤΗΣ ΒΙΑΝΝΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΟΝΙΑ:

Καλάμι: Συγκλονιστικό φωτορεπορτάζ στο χωριό που σταμάτησε ο χρόνος

Ο χρόνος κατηφόριζε από το Καλάμι της Βιάννου, με θέα το Λιβυκό Πέλαγος, κρατώντας το   τεράστιο ρολόι του. Ώσπου "τρελάθηκαν" οι δείκτες και σταματούσαν κάθε τόσο και σε διαφορετικές στιγμές... Οι κάτοικοι έφυγαν για να καλλιεργήσουν στα θερμοκήπια στην Ψαρή Φοράδα και την Άρβη, από τα μέσα της δεκαετίας του '70 μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '90, αφήνοντας πίσω τους τα σπίτια, τις μνήμες, τις στιγμές... 

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΚΙΑΔΑΚΗΣ

Το ημερολόγιο καρφωμένο στις 13 Οκτωβρίου 1982, σηματοδοτεί τη μέρα του τέλους και της εγκατάλειψης, ενώ ένα παιδικό παπουτσάκι δίνει μια ιδέα για τον τελευταίο ένοικο του σπιτιού

Το σχολικό βιβλίο έμεινε ανοιχτό σαν να «έμεινε» το μάθημα για άγνωστο λόγο στη μέση…

Οι πολύχρωμες  κιμωλίες αφέθηκαν πρόχειρα κάτω από τον πίνακα για την παράδοση του τελευταίου μαθήματος

Και μια ολόκληρη ζωή που παραμένει "ολοζώντανη" μέσα από τα ημερολόγια, τα γυρισμένα στο 1982, στο 1987 ή και ακόμα πιο παλιά. Στο μαγαζάκι του λαδέμπορα, διαβάζουμε... "λάδι επί πιστώσει, στον τάδε, έτος 1957". Και από κάτω, με κόκκινα γράμματα, "εξοφλήθη"...

Ζωές σε κάθε σπιθαμή, που μας καλούν να τις απαθανατίσουμε, σε τούτο το περίεργο ταξίδι σε ένα πραγματικά ερειπωμένο χωριό της Κρήτης.

Ένα σχολείο, ο μαυροπίνακας με το τελευταίο μάθημα ακόμη γραμμένο πάνω του, η έδρα με τα χαρτιά του δασκάλου. Οι τελευταίες ζωντανές μαρτυρίες...

                                
                           

Τα τσουκάλια αφέθηκαν στη φωτιά για να μαγειρευτεί το γεύμα με τον παραδοσιακό για την εποχή τρόπο…

 Όλα μοιάζουν τόσο παράξενα... Σαν να έγινε ξαφνικά κάτι πολύ κακό και τους ανάγκασε να φύγουν...

Το κρεβάτι εγκαταλείφτηκε όπως- όπως αφού το Καλάμι δεν έχει εδώ και χρόνια πλέον κατοίκους
Παλιές φωτογραφίες, αφημένες να θυμίζουν εποχές αλλοτινές, αναμνήσεις που κανείς δε θεώρησε αρκετά σημαντικές ώστε να τις διασώσει και να τις πάρει μαζί του.
Όπως τη γριούλα, που άφησε το πλεκτό της πάνω στο τραπέζι και τα γυαλιά της από δίπλα. Η σκόνη μάλιστα δεν είναι ο μοναδικός μάρτυρας του χρόνου που μεσολαβεί από το "τότε" στο "σήμερα"... Είναι και το φυτό, που φύτρωσε στην επιφάνεια του ξύλινου τραπεζιού...                         
Στο τραπέζι παραμένουν το πλεκτό και τα γυαλιά… και τα δύο ανήκουν σε μια εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί…
Ερειπωμένα σπίτια που στέκονται ακόμη, σιωπηροί φύλακες ενός χωριού που κείται χαμένο στη λήθη, ξεχασμένο από Θεό κι ανθρώπους

Όπως το δάσκαλο, που έφυγε αφήνοντας ένα σωρό περιοδικά, βιβλία, εφημερίδες και φωτογραφίες για την Εθνική Αντίσταση. Τα αντίγραφα των λόγων του σε κάποιες εθνικές γιορτές...

Τα στέφανα ενός ζευγαριού έμειναν ξεχασμένα πάνω σε ένα τραπέζι και παρέμειναν εκεί στο πέρασμα του χρόνου…
                                  
Μαγευτήκαμε από τη θέα του "χθες" στα σοκάκια και τα σπίτια. Τα περισσότερα τα βρήκαμε ανοιχτά, αλλά δε βρήκαμε τους νοικοκύρηδες να μας "τρατάρουν" μια ρακή, να μας ανοίξουν την ψυχή τους. Βλέπαμε όμως τη ζωή τους...