Από τον Γιώργο Αλεξάτο
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΑΣ ΜΝΗΜΗ!
Τι σχέση έχουν οι υμνητές των Ταγμάτων Ασφαλείας με τους
ήρωες του πολέμου του 1940; Με ποιο δικαίωμα μιλάνε για ΟΧΙ και για ηρωική
απόκρουση της ιταλικής επίθεσης, αυτοί που τιμούν εκείνους που για τα τόσα
εγκλήματά τους τους τιμώρησε ο ΕΛΑΣ στον Μελιγαλά;
Εμείς ξέρουμε πως η πρώτη μεγάλη επιχείρηση που έκαναν οι
ταγματασφαλίτες της Αθήνας ήταν η επίθεση στα νοσοκομεία όπου νοσηλεύονταν οι
ανάπηροι του ελληνοϊταλικού πολέμου.
Επρόκειτο για 15.000 ακρωτηριασμένους νέους, που από τη
διαδήλωση για τον εορτασμό του ΟΧΙ στις 28 Οκτωβρίου 1941 μέχρι τις μεγάλες
μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις κατά της πολιτικής επιστράτευσης τον Φεβρουάριο
και Μάρτιο 1943 και κατά της επέκτασης της βουλγαρικής κατοχής τον Ιούλιο 1943,
βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της Αντίστασης, συσπειρωμένοι, σχεδόν στο σύνολό
τους, στο ΕΑΜ.
Η επίθεση των ταγματασφαλιτών κατά των αναπήρων στα
νοσοκομεία της Αθήνας έγινε τη νύχτα της 30ής Νοεμβρίου 1943. Μετά από άγριους
ξυλοδαρμούς νοσηλευόμενων και νοσηλευτών, εκατοντάδες ανάπηροι παραδόθηκαν
στους Γερμανούς και τις επόμενες μέρες 283 από τους ήρωες του έπους του 1940
εκτελέστηκαν ως επικίνδυνοι κομμουνιστές.
Στο στυγερό αυτό έγκλημα αναφέρεται ο στίχος του τραγουδιού
της εποχής, με το οποίο ο λαός της Αθήνας διεκτραγωδούσε την αθλιότητα των
ταγματαλητών δολοφόνων:
Ιγώ είμ' ιγώ κι δεν αργώ Ρωμιούς να σφάζω μάνι-μάνι
Μι λεν' λεφούσ' και στο γιουρούσ' τους τραυματίες έχω
ξεκάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου