Ηθοποιός, με ήτα κεφαλαίο

Ύστατος φόρος τιμής στον Μηνά Χατζησάββα

topontiki.gr


Στα 67 του χρόνια ο Μηνάς Χατζησάββας έφυγε από τη ζωή αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο, δυσαναπλήρωτο κενό. Θα λείψουν το ταλέντο, η αφοσίωση του στην τέχνη του, το ήθος, η σεμνότητα και η καλοσύνη του.

Η επιβαρυμένη του υγεία δεν άντεξε την τελευταία περιπέτεια, και ο αγαπημένος ηθοποιός κατέληξε τη Δευτέρα στην εντατική του Ευαγγελισμού, όπου νοσηλευόταν τις τελευταίες ημέρες μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Για τον έρωτα και τον θάνατο

«Το πιο όμορφο πράγμα που μου χάρισαν ποτέ και το καλύτερο που μπορεί να μας τύχει είναι που μπόρεσα και ερωτεύτηκα», είχε πει ο μεγάλος Μηνάς Χτζησάββας σε μία από τις συνεντεύξεις του.

Στην τελευταία του συνέντευξη στο Αθηνόραμα ρωτήθηκε αν σκέφτεται τον θάνατο:

«Είμαστε σε μόνιμη διαπραγμάτευση μαζί του, έτσι δεν είναι; Εγώ, πάντως, πιστεύει πως δεν υπάρχει τίποτα μετά τη ζωή. Τίποτα απολύτως! Η ζωή μας είναι ό,τι είμαστε, τελεία και παύλα. Γι’ αυτό θέλω να δουλεύω, να δουλεύω, να δουλεύω. Αν δεν είχα τη δουλειά μου να με κρατάει, δεν ξέρω τι θα έκανα…».

Ο πολυτάλαντος Μηνάς Χατζησάββας

Γεννημένος το 1948, ο Μηνάς Χατζησάββας σπούδασε στο «Cours Simon» στο Παρίσι και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1969). Στην πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση ως απόφοιτος της σχολής, υποδύθηκε τον Πάρη στο «Ρήσο» του Ευριπίδη, στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης (παραγωγή Εθνικού Θεάτρου).

Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους θιάσους των Κατερίνας Ανδρεάδη, Αντιγόνης Βαλάκου, Γιάννη Φέρτη-Ξένιας Καλογεροπούλου. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του πρωτοποριακού θιάσου «Ελεύθερο Θέατρο» (1970-71), με το οποίο συμμετείχε στις παραστάσεις «Η όπερα του ζητιάνου», «Μια ζωή Γκόλφω», «Ο τυχοδιώκτης» κ.α. Από το 1978 ως το 1983 συνεργάστηκε σταθερά με το Εθνικό Θέατρο σε έργα όπως «Παπαφλέσσας», «Δεν είμαι εγώ», «Ευτυχισμένες μέρες», «Στο βυθό», «Σίβυλλα», «Μάκβεθ».

Για περισσότερο από δέκα χρόνια υπήρξε βασικό στέλεχος του «Ανοιχτού Θεάτρου» του Γιώργου Μιχαηλίδη (1984-1998). Ως βασικός πρωταγωνιστής του θιάσου, διακρίθηκε για τις ερμηνείες του μέσα από σημαντικούς ρόλους: Παθιασμένος Τζοβάνι («Κρίμα που είναι πόρνη»), περήφανος Βενέδικτος («Πολύ κακό για το τίποτα»), κουρέας Φίγκαρο («Ο γάμος του Φίγκαρο» και «Ο Κουρέας της Σεβίλλης»), αντισυνταγματάρχης Βερσίνιν («Τρεις αδελφές»), Αγαμέμνων («Ορέστεια»), Θησέας και Όμπερον («Όνειρο καλοκαιρινής νυχτας»), δικαστής Αζντάκ («Ο κύκλος με την κιμωλία») κ.ά.

Το διάστημα 2000-2003 συνεργάστηκε με το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας στα έργα «Κ.Π.Καβάφης», «Φάουστ», «Αγαμέμνων», «Βυσσινόκηπος», «Συρανό ντε Μπερζεράκ», ενώ στη συνέχεια στο ελεύθερο θέατρο πρωταγωνίστησε στις παραστάσεις «Χίτσκοκ Μπλοντ», «Όνορ», «Σκηνές από ένα γάμο», «Εγκλήματα κι εγκλήματα» (2003-2008).

Στη συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο που ακολούθησε (2010-2014) υποδύθηκε τον «Τίτο Ανδρόνικο» στην ομώνυμη τραγωδία του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Αν.Μπρούσκου (2010) και τον Μαρκήσιο ντε Σαντ στο «Μαρά/Σαντ» του Π.Βάις σε σκηνοθεσία Εφ. Θεοδώρου (2010). Επίσης, πρωταγωνίστησε στην «Εμίλια Γκαλότι» του Λέσινγκ (2010) και στον «Περικλή» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ (2011-12) σε σκηνοθεσία Γ.Χουβαρδά, στο «Έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε)» του Λ.Πιτραντέλλο σε σκηνοθεσία Δ.Καραντζά (2014), στο «Μεφίστο» των Αρ.Μνουσκίν/Κλ.Μαν σε σκηνοθεσία Ν.Μαστοράκη και στο «Κρίμα που είναι πόρνη» του Τζ.Φορντ σε σκηνοθεσία Δ.Λιγνάδη (2014).

Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το καλοκαίρι του 2015 στο έργο «Οι Τυφλοί, ή ο ήχος των μικρών πραγμάτων σε μεγάλο σκοτεινό τοπίο» του Μ. Μαίτερλινκ, σε σκηνοθεσία Ζ. Χατζηαντωνίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Στενή υπήρξε και η σχέση του Μηνά Χατζησάββα με το αρχαίο δράμα. Είχε παίξει σε τραγωδίες και κωμωδίες στην Επίδαυρο.

Είχε υποδυθεί, μεταξύ άλλων, τον Ιππόλυτο στο ομώνυμο έργο του Ευριπίδη με το Εθνικό (1989), τον Βλέπυρο στις Εκκλησιάζουσες (1992), τον Ιεροκλή στην «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, τον Διόνυσο στις «Βάκχες» σε σκηνοθεσία Μ. Λάνγκχοφ (ΚΘΒΕ 1997), τον Αγαμέμνονα στην ομώνυμη τραγωδία του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Α. Μπρούσκου (2008), τον Δαρείο στους «Πέρσες» σε σκηνοθεσία Ντ. Γκότσεφ (Ε.Θ. 2009) – ενώ είχε συμμετάσχει στις παραστάσεις «Ηρακλής μαινόμενος» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Μ. Μαρμαρινού (Ε.Θ. 2011), «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» (2012) και «Αγαμέμνων» του Αισχύλου (2013).

Φιλμογραφία

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά με την ταινία «Οι Όμορφες Μέρες», σε σκηνοθεσία Κ. Ασημακόπουλου (1969). Έπαιξε σημαντικούς ρόλους σε πάνω από 30 ταινίες, ανάμεσά τους στις ταινίας «Τα παιδιά του Κρόνου» του Γ.Κόρρα ( Βραβείο Β΄Ανδρικού ρόλου, 1985), «Κλειστή στροφή» του Ν. Γραμματικού (Βραβείο Α΄Ανδρικού ρόλου, 1991), «Ονειρεύομαι τους φίλους μου» του Ν.Παναγιωτόπουλου (1993), «Οι ακροβάτες του κήπου» του Χρ.Δήμα (2001), «Lilly΄s story» (Βραβείο Β΄Ανδρικού ρόλου, 2002), «Όμηρος» του Κ.Γιάνναρη (2004), «Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη» (2008), «Απ” τα κόκαλα βγαλμένα» του Σ.Γκορίτσα (2011), «’Αδικος κόσμος» του Φ.Τσίτου (2011), «J.A.C.E.» του Μ.Καραμαγγιώλη (2011), «Miss violence» του Αλ. Αβρανά (2011).

Η τελευταία ταινία στην οποία εμφανίστηκε, ήταν το «Ένας άλλος κόσμος» του Χρ.Παπακαλιάτη (πρεμιέρα 17/12) την οποία δυστυχώς δεν πρόλαβε να δει να προβάλλεται.

Τηλεόραση

Η τηλεοπτική του παρουσία υπήρξε επίσης πλούσια.

Από «Τ΄αγρίμια» (1973) έως τη φετινή «10η Εντολή», ο Μηνάς Χατζησάββας έχει πρωταγωνιστήσει σε δεκάδες σειρές.

Ανάμεσα τους η «Αναστασία» του Γ.Κορδέλα που τον έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό, οι «Κλειστοί δρόμοι» σε σκηνοθεσία Γ.Μιχαηλίδη , η «Ανατομία ενός εγκλήματος» και το «Νυχτερινό δελτίο» του Π.Κοκκινόπουλου, το «Δέκατο τρίτο κιβώτιο» του Τ.Ψαρρά, την «Η αγάπη άργησε μια μέρα» του Κ.Κουτσομύτη, το «Όνειρο ήταν» του Λ.Ζαρουτιάδη, την «’Αμυνα ζώνης» των Φ.Τσίτου και Λ.Χαρίτου κ.ά.

Ποιητής και σεναριογράφος

Ο Μηνάς Χατζησάββας είχε εκδόσει τρεις συλλογές διηγημάτων «Σπέρμα», «Η Χαμένη», «Δύο Σταγόνες Βροχή», με το ψευδώνυμο Πρόδρομος Σαββίδης. Έκτοτε συνεργάστηκε σε σενάρια με το ίδιο ψευδώνυμο, και το 1995 τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία «Η Ζωή Ενάμισυ χιλιάρικο» της Φ. Σισκοπούλου. Εργάστηκε επίσης στο ραδιόφωνο σε πολλές εκπομπές λόγου και ποίησης, καθώς και σε θεατρικά έργα.