Οι Γερμανοί ξανάρχονται (ένοπλοι)

Στάθης

Κατηγορείται ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης και το Ποτάμι ότι υπερασπίζονται τις απόψεις του κ. Χανς Ρίχτερ. Αν έχω καταλάβει καλά (και υπάρχει πιθανότης να μην έχω καταλάβει), ο κ. Σ. Θεοδωράκης δεν υπερασπίζεται τις απόψεις του κ. Ρίχτερ, αλλά το δικαίωμά του να μη δικάζεται για αυτές. Και, αν είναι έτσι, ο κ. Σ. Θεοδωράκης πράττει καλώς.

Η πιθανότης να υπάρχουν στο Ποτάμι, «με τα μυαλά που κουβαλάει», πολλοί ή λίγοι (μάλλον πολλοί) που ενστερνίζονται τις γελοιωδέστατες απόψεις Χανς Ρίχτερ είναι άλλο θέμα. Θέμα ιδεολογίας και πολιτικής.  Αθλιας ιδεολογίας και άθλιας πολιτικής. Το να δικάζεται όμως κανείς για αυτά που νομίζει, είναι θέμα εκφυλισμού της δημοκρατίας καθώς και υποκατάστασης της ελεύθερης κυκλοφορίας των ιδεών από την τυραννία τού πολιτικώς ορθού - δηλαδή τη δικτατορία εκείνων που έχουν το πάνω χέρι στην εκάστοτε συγκυρία.

Ο κ. Χανς Ρίχτερ αναθεωρεί την Ιστορία άνευ αποδείξεων. Εξυμνεί τον «ιπποτικό πόλεμο» που εξαπέλυσαν οι Ναζί κατά της Κρήτης και μέμφεται τη «βάρβαρη» και «θηριώδη» αντίσταση των Κρητικών. Το ίδιο κάνει ο κ. Λιάκος. Αναθεωρεί και αυτός την Ιστορία άνευ αποδείξεων. Συγκρίνει τους Μακεδονομάχους με τους Ταλιμπάν και ισχυρίζεται ότι κάποια στιγμή (που όμως δεν προσδιορίζει) οι Ελληνες εξαφανίσθηκαν από προσώπου γης, με αποτέλεσμα το ασυνεχές του ελληνισμού. Παραδόξως ο κ. Χανς Ρίχτερ δικάζεται, ενώ ο κ. Λιάκος αναλαμβάνει να τακτοποιήσει τα της Παιδείας. Δεν θα έπρεπε να δικάζεται ούτε ένας ούτε ο άλλος. Οι απόψεις, οι ιδέες, η επιστημονική έρευνα (αν δεν υποπίπτει σε ποινικά αδικήματα), με σωστά ή εσφαλμένα συμπεράσματα, δεν αποτελεί ύλη για τα δικαστήρια, αλλά για την πολιτική και τις ιδεολογικές διαμάχες. Κάτι που, παρά τις απόψεις Λιάκου για «νοικοκυρές» και «ψυχάκηδες», είναι σε θέση να παρακολουθούν, να συμμετέχουν όλοι οι πολίτες, βγάζοντας εν τέλι τα συμπεράσματά τους.

Ο κ. Χανς Ρίχτερ μπορεί να θεωρεί «ιπποτικόν»τον πόλεμο των Ναζί, μπορεί να αναθεωρεί και το Ολοκαύτωμα, ο κ. Λιάκος μπορεί να μη θεωρεί Γενοκτονία όσα έπαθαν οι Πόντιοι ή Αρμένιοι, αν όμως περί όλων αυτών (και άλλων αύριο) αρχίσουν να αποφαίνονται τα δικαστήρια, τότε η επιστήμη και η σκέψη, έτι δε και η πολιτική συμπεριφορά, θα επιστρέψουν στην εποχή της Ιεράς Εξέτασης.

Προς την οποίαν εποχή, η σημερινή Γερμανία εμφανίζει να έχει μια ισχυρή ροπή. Αίφνης ο εκπρόσωπος (!) του υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας (ο εκπρόσωπος!!) κ. Μάρτιν Γέγκερ (ο ποιος;) δηλώνει ότι «το Βερολίνο επιτηρεί (!) προσεκτικά (!) την Αθήνα, εάν τηρεί τη συμφωνία». Τολμητίας ο εκπρόσωπος! Διακινδυνεύει να του αστράψει στη μούρη κανένα τουίτ ο κ. Τσίπρας και να μην ξέρει πού να κρυφτεί - πλην όμως, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το θέμα είναι ότι το Βερολίνο πλέον αντιμετωπίζει την Αθήνα ως προτεκτοράτο. Ο Γερμανός πρέσβης στην Ελλάδα έχει γνώμη για το λειτουργείν της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία γνώμη μάλιστα διοχετεύεται στον γερμανικό Τύπο, ώστε να δημιουργείται (κάθε φορά) το δέον κλίμα για τις δέουσες πολιτικές εξελίξεις.

Η Γερμανία μόλις πριν από λίγα χρόνια απαγόρευε με το Σύνταγμά της στον στρατό της να επιχειρεί εκτός των συνόρων της. Μέσα σε λίγο καιρό, και αρχής γενομένης με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η Γερμανία αναθεώρησε το Σύνταγμά της και γερμανικά στρατεύματα βρέθηκαν να υπηρετούν στο Αφγανιστάν (σε βοηθητικό ρόλο κατ’ αρχάς - ξέρετε τώρα!). Μετ’ ου πολύ, το Βερολίνο διεκήρυξε urbi et orbi το νέο αμυντικό δόγμα του, ότι «η Γερμανία έχει το δικαίωμα να υπερασπίζεται τα οικονομικά της συμφέροντα παντού στον κόσμο διά των όπλων»..! Σήμερα γερμανικά αεροπλάνα και γερμανικό πεζικό (κατ’ αρχάς 1.200 ανδρών και γυναικών) ετοιμάζονται να φθάσουν, να σταθμεύσουν και να επιχειρήσουν στη Μέση Ανατολή - μακρύτερα απ’ όσον έφθασε ο Χίτλερ.

Χθες οι Αμερικανοί βομβάρδισαν συριακά στρατεύματα τα οποία είχαν πάρει φαλάγγι το ISIS (που υποτίθεται ότι οι Αμερικανοί θέλουν να εξολοθρεύσουν). Στο εκρηκτικό κοκτέιλ της περιοχής, με τους Ρώσους, τους Τούρκους και τους Αγγλογάλλους να συγκεντρώνουν δυνάμεις (κάθε τύπου), έρχονται να προστεθούν και οι Γερμανοί!

Η στρατιωτική «απελευθέρωση» της Γερμανίας αναβαθμίζει την πολιτική παρουσία της στις περιοχές που θέλει να έχει λόγο, συχνά (κι όταν την παίρνει) τον πρώτο λόγο, ανάμεσα στις οποίες και η Ελλάδα - μάλιστα για πρώτη φορά στα χρονικά. Ητοι, σε ένα «γήπεδο» που η Γερμανία (χαιρετίσματα στην Ευρωπαϊκή Ενωση) δοκιμάζει και δοκιμάζεται.

Τώρα το Βερολίνο «σηκώνει πάλι έργο» για την ανθυποκυβέρνηση των Αθηνών. Η οποία δεν μπορεί, λέει, να τα βγάλει πέρα, ρετάρει. Εχει μεν υποταχθεί, αλλά δεν μπορεί να τελειώσει τη δουλειά. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Σηκώνεται κουρνιαχτός και όταν κατακάτσει, ή η κυβέρνηση Τσίπρα θα έχει τελειώσει τη δουλειά ή μια νέα κυβέρνηση (συνασπισμού ή οικουμενική) θα κληθεί να κάνει το ίδιο! Οποια πιόνια κι αν χρησιμοποιηθούν, το αποτέλεσμα θα πρέπει να είναι το προδιαγεγραμμένο. Αυτό που θέλει το Βερολίνο. Για το ασφαλιστικό, τη φορολογία, τους αγρότες και πάει λέγοντας...

Για να καταλάβουμε την κατάσταση διάλυσης στην οποίαν έχουμε περιέλθει ως κράτος, ως κοινωνία, ως λαός και ως έθνος, αρκεί τούτο: αν πριν από δέκα μόλις χρόνια έλεγε κανείς ότι το ελληνικό κράτος θα έσπαγε το αυτονόητο της καταβολής των συντάξεων που ο καθένας δικαιούχος έχει αποκτήσει, θα τον έπαιρναν για τρελό. Το καθεστώς του απαραβίαστου των συντάξεων δεν χωρούσε δεύτερη σκέψη, ήταν αυτονόητο όπως η «θεϊκή τάξη» για τους πιστούς. Μάλιστα η «θεϊκή τάξη» θα μπορούσε στα «ύστερα» να διαταραχθεί ή ακόμα και να ανατραπεί, η αδιασάλευτη όμως παροχή των συντάξεων, όχι. Κι όμως! Απ’ την αρχή της κρίσης οι συντάξεις έχουν μειωθεί 11 φορές!!! Κι επιπροσθέτως έχουμε τόσο συνηθίσει και τόσο συμβιβασθεί με αυτό (και άλλα το ίδιο ειδεχθή) οι περισσότεροι από μας, που κάποιοι θα ήταν «ευχαριστημένοι» να τους κοπεί για μιαν ακόμα φορά η σύνταξη (ή ο μισθός), αρκεί να μην υπάρξει άλλη.

Κι έτσι, με καρότο την τελευταία φορά (πόσω μάλλον το «ποτέ πάλι» του ΣΥΡΙΖΑ) μισθοί, συντάξεις, δικαιώματα κόβονται κάθε τόσο φέτα-φέτα, από ένα σαλάμι που όλο λιγοστεύει. Φέτες που τις τρώνε μία-μία οι Δυνάστες-Δανειστές και κυρίως οι Γερμανοί Δυνατοί.

Οχι λοιπόν μόνον θα ελέγχει την παρ’ ημίν κυβέρνηση και τη λειτουργία της το Βερολίνο, όχι μόνον θα έχει γνώμη για τα σύνθεσή της, αλλά στο τέλος θα διαμορφώνει και την κοινή γνώμη στην Ελλάδα κατά τις δικές του προδιαγραφές. Θα διαλέγουμε ανάμεσα σε τοποτηρητές, ανάμεσα σε ανδρείκελα. Ωσπου να τελειώσει η δουλειά. Διότι η κρίση είναι εργαλείο, το προτεκτοράτο διαμορφώνεται και όταν ολοκληρωθεί η μετάλλαξή μας θα μπορέσουμε όλοι να κάνουμε μια νέα αρχή, χαμηλών προσδοκιών. Πολύ χαμηλών - σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω, η τέλεια συναίνεση...

e-nikos