Σερένα Νομικού
«Εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει να μείνουμε ενωμένοι απέναντι στην τρομοκρατία. Εμείς οι Ευρωπαίοι θα τα καταφέρουμε με το προσφυγικό. Εμείς οι Ευρωπαίοι θα αντιμετωπίσουμε με επιτυχία την οικονομική κρίση. Εμείς οι νέοι είμαστε η Ευρώπη".
Με το παραπάνω μανιφέστο απευθύνεται στους νέους ένα γερμανικό περιοδικό (Νέον), θέλοντας να τους πείσει πως είναι όλοι Ευρωπαίοι, με μία κοινή ταυτότητα και με ένα κοινό μέλλον. Τους προειδοποιεί επίσης πως είναι πάρα πολλοί αυτοί που βρίζουν την Ευρώπη. Που τη θέτουν σε αμφισβήτηση. Ισχυρίζεται δε ότι, δεν πρέπει να το επιτρέψουν οι νέοι, επειδή καμία άλλη γενιά ανθρώπων μέχρι σήμερα δεν ωφελήθηκε από την Ευρώπη, περισσότερο από τη σημερινή!
Κατά το περιοδικό, τα προνόμια των νέων είναι πως χρησιμοποιούν σε δεκαεννέα χώρες το ίδιο νόμισμα, ότι μπορούν να μετακινούνται ελεύθερα παντού και πως έχουν τη δυνατότητα να εργάζονται σε όποια χώρα της Ευρώπης θέλουν. Είναι όμως έτσι;
Θα ήταν πιθανότατα, εάν το ευρώ δεν δημιουργούσε τα γνωστά προβλήματα μεταξύ των κρατών ή εάν έβρισκαν δουλειές στις χώρες τους. Η ανεργία των νέων στην Ισπανία και στην Ελλάδα ξεπερνάει το 50%, το ίδιο στην Ιταλία, ενώ το 25% στη Γαλλία δεν έχουν μία θέση εργασίας ή είναι εντελώς ανειδίκευτοι. Όσο για τους πάμπτωχους Πορτογάλους που μεταναστεύουν μαζικά, υποφέρουν κάτω από τη μπότα των γερμανικών εταιριών που έχουν υπό κατοχή τη χώρα τους, χωρίς να μπορούν καν να μιλήσουν (άρθρο).
Πάνω από το 25% των νέων κάτω των 18 ετών στην Ευρώπη απειλούνται από τη φτώχεια: σχεδόν 26.000.000 (πηγή). Όταν δε οι νέοι αυτοί βρουν δουλειά, τότε είναι συνήθως ορισμένου χρόνου, επισφαλής ή κακοπληρωμένη. Ακόμη χειρότερα, η κατάσταση στην Ευρώπη θυμίζει τη Μεγάλη Ύφεση του 1929, όπου μία χαμένη γενιά σαπίζει και σκουριάζει σε μία θέση αναμονής, δεν έχει προοπτικές, δεν μπορεί να δημιουργήσει οικογένεια και κρύβεται σιωπηλή στα σπίτια των γονιών της.
Μπορεί λοιπόν να «πουλήσει» κανείς ως προνόμιο σε αυτούς τους ανασφαλείς, πανικοβλημένους νέους ανθρώπους που νοιώθουν άχρηστοι, το νόμισμα που δεν έχουν στην τσέπη τους και την ελεύθερη μετακίνηση για να εργαστούν εκεί που δεν υπάρχουν δουλειές; Πολύ δύσκολα, όσο και να το επιθυμεί.
«Εάν επιτρέψεις να καταστραφεί η Ευρώπη, τότε ενεργείς ενάντια στα συμφέροντα σου», προειδοποιεί το περιοδικό. Ποιά συμφέροντα αλήθεια; Δεν πρόκειται μόνο για βαριές υποχρεώσεις και για καθήκοντα; Για βουνά χρεών που θα πληρωθούν από τις επόμενες γενιές, για εκατομμύρια δύστυχους μετανάστες που πρέπει να αφομοιωθούν, για ηλικιωμένους που παίρνουν πια τις συντάξεις τους από τους νέους;
Είναι πολλά τα λάθη που έχουν κάνει οι προηγούμενες γενιές και ειδικά οι πολιτικοί. Απελευθέρωσαν το τραπεζικό θηρίο, παρέδωσαν τα ηνία στις αγορές, υπερχρέωσαν τα κράτη, ανάγκασαν τους ανθρώπους σε μία πολιτική λιτότητας για να σωθούν οι τράπεζες, μετέτρεψαν τα Πανεπιστήμια σε χώρους μαζικής παραγωγής, κατέστρεψαν το κοινωνικό κράτος, ξεπούλησαν τις δημόσιες περιουσίες, διέφθειραν τους πάντες και τόσα πολλά άλλα, που είναι αδύνατον να απαριθμήσει κανείς. Το χειρότερο από όλα, διέλυσαν κυριολεκτικά μία ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων, η οποία δεν βλέπει καμία προοπτική για το μέλλον της.
Είναι πολύ δύσκολο λοιπόν να πείσουν αυτά τα μανιφέστα ανθρώπους που έχουν το συναίσθημα πως είναι αναλώσιμοι, περιττοί στην κοινωνία και που νοιώθουν ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική για το μέλλον τους. Νέους που μένουν ακόμη στα σπίτια των γονιών τους, επειδή δεν βρίσκουν κάποια δουλειά που να τους επιτρέπει να ζήσουν μόνοι τους. Νέους που φοβούνται να αντιμετωπίσουν τη ζωή, που δεν έχουν όνειρα, ούτε ελπίδες.
Όταν δε οι νέοι αυτοί άνθρωποι βλέπουν πως η τελευταία τους ελπίδα, τα αριστερά πολιτικά κόμματα είναι ακόμη χειρότερα, ανίκανα και διεφθαρμένα, πλημμυρισμένα στο ψέμα, στην εξουσιομανία, στην ανηθικότητα και στην ανεντιμότητα, τότε η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο.
Προβλέπει όμως αλήθεια κανείς μία επανάσταση ή, έστω, μία συλλογική εξέγερση των νέων; Δυστυχώς όχι, κανένας και πουθενά στην Ευρώπη. Η αιτία είναι απλούστατη: όταν δεν υπάρχουν όνειρα, όταν δεν διαφαίνονται προοπτικές, όταν επικρατεί ο φόβος και η ανασφάλεια για το μέλλον, δεν βγαίνει κανένας στους δρόμους.
Αντίθετα, κατεβαίνει όλο και πιο βαθιά στο υπόγειο του, κλείνει τις πόρτες, κρύβεται και αποστασιοποιείται από τα πάντα, νοιώθοντας πως μόνο έτσι θα επιβιώσει. Δεν εξοργίζεται, δεν διαμαρτύρεται και δεν απαιτεί απολύτως τίποτα, εκτός από λίγη τροφή, νερό και την ησυχία του.
ΥΓ: Κανένας και καμία δεν περίμενε ποτέ πως η αριστερά θα δολοφονούταν στην Ελλάδα, με τέτοιο αποτρόπαιο τρόπο, από έναν νεαρό άνδρα. Από έναν μητροκτόνο που θυσίασε στο βωμό των φιλοδοξιών του τους αγώνες εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρη την Ευρώπη, χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό. Το έγκλημα αυτό είναι μεγαλύτερο από οτιδήποτε άλλο, ενώ θα συνοδεύει τον ίδιο και την Ελλάδα για πάντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου