«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

«ΔΕΝ ξεχνιέται αυτή η μέρα. Εκείνη η ματωμένη Κυριακή (3 Δεκέμβρη 1944 ), που θα ζούσε η αδούλωτη Αθήνα. Ηταν μια κοσμογονική ώρα, που έχει καταγράψει η νεότερη ιστορία μας που ο λαός μας ξανάλεγε στους αποικιοκράτες επιδρομείς το δικό του «ΟΧΙ». Βεβαίωνε για Τρίτη φορά, πως δε σκύβει το κεφάλι. Φανέρωσε την αδάμαστη θέλησή του να υπερασπίσει τη λευτεριά και την εθνική ανεξαρτησία του».



Είναι οι πρώτες προτάσεις από το κείμενο του αξέχαστου κομμουνιστή δημοσιογράφου, Νίκου Καραντηνού, για τον Δεκέμβρη του 1944 (Ριζοσπάστης 3 Δεκέμβρη 2000). Ο λόγος δικός του και στη συνέχεια. Ο τίτλος του κειμένου είναι«3 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1944 (Η ένοπλη αγγλική επέμβαση)».

«ΗΤΑΝ τον Οκτώβρη του 1940 που έλεγε το πρώτο «ΟΧΙ» στης Αλβανίας τα βουνά, όταν μπροστά στις φασιστικές λεγεώνες έκανε κάθε βράχο πολεμίστρα, τους έφραξε το δρόμο και τους ανέτρεπε τα σχέδια που λογάριαζαν, πως μέσα σε λίγες μέρες μ’ ένα στρατιωτικό περίπατο θα τέλειωναν όλα.

Η ΜΙΚΡΗ χώρα ξάφνιαζε, κυνηγούσε τους εισβολείς. Κι έκανε τη χρονιά της πανευρωπαϊκής ήττας, χρονιά ελπίδας και νίκης. Η σκλαβωμένη Ευρώπη έβλεπε στον ορίζοντα το ουράνιο τόξο να στέλνει το μήνυμα πως η χιτλεροφασιστική ορδή δεν ήταν αήττητη, πως οι λαοί μπορούσαν να τη νικήσουν.

ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ η Εθνική Αντίσταση. Το δεύτερο «ΟΧΙ». Η πατρίδα μας σε στιγμές μεγάλης οδύνης συνεχίζει τον αγώνα, πολεμάει τους ξένους κατακτητές. Αδούλωτη νύχτα μέρα συνεχίζει τον αγώνα στη μεγάλη αντιστασιακή μάχη, που τελικά θα οδηγήσει στη συντριβή των χιτλεροφασιτών και θα απαλλάξει την ανθρωπότητα από την πανούκλα και το φασιστικό μεσαίωνα.

ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ της Αντίστασης του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, τα παλικάρια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, τα εκατομμύρια των πατριωτών του λαού μας που θυσιάστηκαν και με επιμονή και συνέπεια πάλεψαν ως την ύστατη ώρα που διώχτηκαν οι εισβολείς περίμεναν με λαχτάρα γεμάτη ελπίδα τη μέρα της ολοκληρωμένης εθνικής λευτεριάς. Τη μέρα, που η λευτεριά αυτή θα στεφάνωνε τις θυσίες του. Θα αξιοποιούσε τα αίματα και τους αγώνες του. Θα δόξαζε το μεγάλο έπος που έγραψε ο λαός μας. Αυτό το νέο Εικοσιένα.

ΑΥΤΑ είναι εκείνα, που περίμενε ο ελληνικός λαός κι άλλα εκείνα, που βρήκε όταν ήρθε η μεγάλη μέρα της λευτεριάς και στην Ακρόπολη κατέβηκε το χιτλερικό κουρέλι με τον αγκυλωτό και υψώθηκε ξανά η γαλανόλευκη ύστερα από μαύρα χρόνια της χιτλερικής κατοχής.

ΠΕΝΤΗΝΤΑ μέρες κράτησε η λευτεριά της Αθήνας – ως τις 3 του Δεκέμβρη – και η κυβέρνηση της εθνικής ενότητας. Κι έπρεπε μέσα σ’ αυτές τις μέρες να πραγματοποιηθούν όλα όσα είχε αποφασίσει η Συμφωνία του Λιβάνου, όσα είχε υποσχεθεί η Εθνική Κυβέρνηση, όσα απαιτούσε ο ελληνικός λαός.

ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ν’ αρχίσει ο ριζικός ηθικός καθαρμός με την παραπομπή σε δίκη των δοσιλόγων, να ξεκαθαριστεί η αστυνομία, η ασφάλεια, το δικαστικό σώμα. Να διαλυθεί η Χωροφυλακή που είχε περάσει στου καταχτητή τη δούλεψη. Θα ‘πρεπε να συλληφθούν όλοι οι ταγματασφαλίτες του Ράλλη. Θα ‘πρεπε να διαλυθούν οι ένοπλες φασιστικές συμμορίες της «Χ» κι οι άλλες που τους είχαν «φωλιάσει» σε κεντρικά ξενοδοχεία.

ΟΛΑ αυτά, αν γίνονταν, θα οδηγούσαν στην ομαλή και δημοκρατική λύση του εσωτερικού ελληνικού προβλήματος πολιτειακού, πολιτικού, στρατιωτικού και κοινωνικού. Αυτή την ομαλή δημοκρατική λύση διακήρυσσε και γι’ αυτήν πορεύονταν το ΕΑΜ. Οι πενήντα μέρες ως τη ματωμένη Κυριακή απέδειξαν ότι οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι συνεργάτες τους – οι αντιδραστικές δυνάμεις – φοβόντουσαν ακριβώς την ομαλή δημοκρατική λύση.

ΑΛΛΑ οι αντιδραστικές δυνάμεις που είχαν πριν προδώσει τον τόπο στους ξένους φασίστες προτιμούσαν εκατό φορές να τον αιματοκυλήσουν παρά να υποταχθούν στη λαϊκή θέληση. Κι είναι γεγονός ότι σ’ αυτό βρήκαν απόλυτα σύμφωνη στο πλευρό τους την πολιτική των Αγγλων συντηρητικών.

ΜΙΑ δήλωση του Τσόρτσιλ τα δείχνει και τα λέει όλα «Είμαι εις θέσιν να βεβαιώσω την Βουλήν ότι εν μέσω της ανεμοζάλης προχωρούμε μετά κόπου. Αλλά δεν προχωρούμε χωρίς σχέδιον». Και το σχέδιο αυτό ήταν ο Δεκέμβρης μια ψυχρά υπολογισμένη σκευωρία και πλεκτάνη για να αφοπλιστεί ο λαός – ό,τι κι αν θα στοίχιζε αυτό σε αίμα λαϊκό – και να παραδοθεί άοπλος στην ένοπλη εξουσία της φασιστικής και δοσίλογης δεξιάς.

ΚΙ ΑΥΤΗ τη δύσκολη ώρα ήταν που ο λαός μας έλεγε το τρίτο «ΟΧΙ». Ο Μάρκος Αυγέρης, γράφοντας στα «Ελεύθερα Γράμματα» παρατηρεί ότι τα τρία αυτά «ΟΧΙ» δεν τα είπαν βέβαια τα σκυλόψαρα της ελληνικής ολιγαρχίας οι δουλόφρονες, οι ξένοι πράκτορες, η μαφία της μαύρης Αντίδρασης. Αυτοί πάντα ήσαν κι είχαν κοινά συμφέροντα. Αυτοί συνεργάστηκαν με τους ξένους και τους δυνάστες. Και μαζί τους πολέμησαν κι έβαψαν στο αίμα τον ελληνικό λαό. Αθλιοι συνεργάτες.

Η ΚΑΤΑΜΑΤΩΜΕΝΗ εκείνη Κυριακή εδώ και πενήντα έξι χρόνια. Τα πυρά της Αστυνομίας πάνω στο πλήθος των διαδηλωτών που παρέλαυνε ειρηνικά στην πλατεία Συντάγματος. Ο Αγγελος Εβερτ (διευθυντής Αστυνομίας) διέταξε να χτυπήσουν στο ψαχνό με την εντολή του τότε πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου άνοιγε τις 33 εκείνες ηρωικές μέρες, που ο λαός μας, η αδούλωτη Αθήνα πολεμούσε πάνω στα οδοφράγματα. Θα μένει για πάντα ολοζώντανο το μήνυμα που έστελνε το συγκλονιστικό αξέχαστο πανό, που κρατούσαν οι κοπέλες του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ στην κηδεία των δολοφονημένων στο συλλαλητήριο της Κυριακής. «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Η Ελλάδα πολέμησε στα οδοφράγματα τους Εγγλέζους αποικιοκράτες. Πολέμησε τον κόσμο της προδοσίας και του δοσιλογισμού, της υποτέλειας.

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ του 1944 στάθηκε μια εξέγερση της ανθρώπινης και της εθνικής αξιοπρέπειας. «Ακούστηκε», τότε, γράφει ο Μ. Αυγέρης, «η παλιά αγέρωχη κραυγή ενός αιωνόβιου λαού. «ΟΧΙ» «Μολών λαβέ». Ηταν μια ηφαιστειακή έκρηξη, που αποκάλυψε, τις απέραντες παρθένες δυνάμεις της εθνικής ψυχής, του λαού μας».