Ο θάνατος του αγροτάκου

ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

Από τις αρχές της δεκαετίας του '90 - όταν ξεκινούσα τη δημοσιογραφία, και το πρώτο μου ρεπορτάζ ήταν από τότε αγροτικό - θυμάμαι ακριβώς τα ίδια να συμβαίνουν ως προς τις σχέσεις του αγροτικού κόσμου και της εξουσίας.

Αναλάμβανε ένας νέος υπουργός Γεωργίας, αμέσως προσπαθούσε να πείσει τους ευκολόπιστους και πάντα προδομένους ανθρώπους της υπαίθρου ότι "ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση κυβερνά τη χώρα, ποιο είναι το πολιτικοοικονομικό σύστημα της Ελλάδος κ.λπ., εγώ... Ναι, εγώ! Εγώ είμαι ο πιο καλός ο υπουργός για τα δικά σας τα συμφέροντα"!

Και πάντα οι άνθρωποι που είχαν εκλεγεί από τους αγρότες για να τους εκπροσωπούν τον συναντούσαν, του έθεταν τα αιτήματα, εκείνος τους καλοδεχόταν, τους έλεγε ότι "ναι, έχετε δίκιο, είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά υπάρχει η θέληση η πολιτική και θα τα καταφέρουμε"...

Όμως, μετά από λίγους μήνες, γινόταν αντιληπτό στην ύπαιθρο πως επρόκειτο για... "κλασική περίπτωση υπουργού Γεωργίας". Υπάρχει συγκεκριμένα, και μάλλον όχι άδικα, η πεποίθηση στα χωριά μας ότι όλες οι κυβερνήσεις έβαζαν πάντοτε στη θέση του υπουργείου Γεωργίας πολιτικούς άσχετους με τα αγροτικά ζητήματα, δείχνοντας έτσι πόσο... πραγματικά "ενδιαφέρονται" για τους αγρότες.

Η Ν.Δ. στην αρχή και το ΠΑΣΟΚ μετά, μέχρι και το 2004 που πήρε την εξουσία ξανά η Ν.Δ., οι σχέσεις της εξουσίας με τους συνεταιριστές ήταν σχέσεις αγάπης και μίσους, αλλά χωρίς να μπορεί και να ξεχάσει κάποιος τα δισεκατομμύρια δραχμές που χάρισε το ΠΑΣΟΚ στις συνεταιριστικές οργανώσεις.

Στην πραγματικότητα, όλη τους η... "αγροτική πολιτική" εξαντλήθηκε στο να χαρίζουν χρέη συνεταιριστικά, να αδιαφορούν για τα χρέη των αγροτών, αλλά από την άλλη, για τα προϊόντα της υπαίθρου να μην κάνουν τίποτα. Μοίραζαν μόνο τις επιδοτήσεις, με τον τρόπο που τις μοίραζαν, και θεωρούσαν ότι έτσι απλά έκαναν τη δουλειά τους απέναντι στον αγροτοκτηνοτροφικό κόσμο.

Το κόστος παραγωγής, τεράστιο και μόνιμο "αγκάθι". Η ψαλίδα των τιμών παραγωγού και καταναλωτή ήταν και παραμένει χαώδης ανάμεσα στις δύο κατηγορίες, που χάνουν και οι δύο αλλά κερδίζουν οι μεσάζοντες.

Και την ίδια ώρα, οι Βρυξέλλες μέσα από τους κανονισμούς τους εκτόπιζαν τα δικά μας προϊόντα από τις αγορές της Ευρώπης, ενώ άνοιγαν τις πόρτες στα φτηνά προϊόντα των τρίτων χωρών, μέσα από την κατάργηση των δασμών εισόδου και πολλά άλλα μέτρα...

Τα λεγόμενα "πανωγραψίματα" στο λάδι συνέβαιναν σε όλες τις ελαιοπαραγωγικές χώρες, με τις Βρυξέλλες να τα γνωρίζουν αλλά να τα αποδέχονται σιωπηρά. Και τους υπουργούς Γεωργίας να δηλώνουν τις ψεύτικες παραγωγές των χωρών τους, εις γνώση τους ότι ήταν ψεύτικες, προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και μετά να γίνονται οι οριζόντιες περικοπές που απλά οφελούσαν εκείνους που είχαν πανωγράψει... τις μεγαλύτερες ποσότητες...

Η δεκαετία του 2000 μπήκε με "άσχημες διαθέσεις" για τον αγροτοκτηνοτροφικό κόσμο. Οι τιμές των προϊόντων πήραν την κατηφόρα. Και στα μέσα της δεκαετίας άλλαξε και ο κανονισμός των επιδοτήσεων και μπήκε σε εφαρμογή η περίφημη ενιαία ενίσχυση, που είχε τη φιλοσοφία... "είτε παράγεις, είτε όχι, θα πάρεις την επιδότησή σου"...

Έτσι εξαφανίστηκε, σχεδόν, η σταφίδα. Κινδύνεψε πολύ σοβαρά και το λάδι. Αλλά οι εκάστοτε υπουργοί σφυρίζουν αδιάφορα.

Κανείς υπουργός δεν είπε την αλήθεια, αναλαμβάνοντας το υπουργείο Γεωργίας και στη συνέχεια Αγροτικής Ανάπτυξης, όπως το μετονόμασε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή το 2004, που θα... προχωρούσε στην "επανίδρυση του κράτους"... Και είχαμε τις υποσχέσεις του Γιώργου Παπανδρέου, για παράδειγμα, που το 2009 υποσχόταν ότι θα προχωρούσε στο διπλασιασμό της αγροτικής σύνταξης. Και θα τακτοποιούσε και την αδικία που κληρονομούσε από τη Ν.Δ. με τα αγροτικά χρέη της πρώην ΑΤΕ. Και όχι μόνο δεν τα έκανε αυτά, αλλά έβαλε τη χώρα στο ΔΝΤ.

Η τελευταία περίπτωση, με τον Βαγγέλη Αποστόλου στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, είναι διαφορετική από τις άλλες. Ποτέ άλλοτε δε βγήκε υπουργός να πει στους αγρότες «λέγαμε ψέματα πριν και σας ζητούμε συγνώμη».

Πιστεύω, στο μεταξύ, ότι ποτέ άλλοτε ο αγροτικός πληθυσμός της χώρας δεν κινδύνεψε τόσο πολύ με αφανισμό όσο κινδυνεύει σήμερα. Και αν γυρίσουμε πίσω, θα δούμε τουλάχιστον μια καλύτερη σοδειά, θα δούμε τις επιδοτήσεις, θα δούμε ένα αγροτικό κίνημα που δεν ήταν τόσο ήπιο απέναντι στην εξουσία, παρά τις σχέσεις των "πράσινων" στελεχών με το ΠΑΣΟΚ.

Ναι, πράγματι ίσχυε μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 2000 ότι οι άνθρωποι στα χωριά περνούσαν καλύτερα και τουλάχιστον δεν πεινούσαν. Σήμερα όμως έχουμε έναν αγρότη εξαθλιωμένο, μια χώρα χωρίς προϊόντα, γιατί οι πολιτικές όλων των προηγούμενων ετών αυτό το στόχο είχαν, από Βρυξέλλες μέχρι και την Αθήνα, που δεν αντιστέκονταν στα "κόλπα" των κοινοτικών. Και έναν υπουργό που παραδέχεται ότι δεν μπορεί να είναι υπουργός και γίνεται ο εντολοδόχος των δανειστών, που μέσα από την άγρια φορολόγηση των αγροτών θα τους κάνουν να τα παρατήσουν εντελώς, κάτι που θα είναι ο θάνατος του αγρότη, αλλά και ο θάνατος ολόκληρης της κοινωνίας.