"Τους ζυγούς λύσατε"...

ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

Να λοιπόν που μάθαμε να ζούμε με τα λίγα...Θα τη σηκώσουμε και πάλι τη σημαία. Και θα χειροκροτήσουμε τα παιδιά μας που θα περνούν από μπροστά μας, με το κορμί όρθιο, καμάρι σαν στρατιωτάκια στη σειρά και εν δύο, εν δυο, εν δύο, εν δυο...Και τα κεφάλια δεξιά, να χαιρετήσουν τους επισήμους, που φέτος θα είναι οι εκπρόσωποι της "Αριστεροπασοκοδεξιάς", αλλά τι σημασία έχει πια; Εμείς μαθαίνουμε να ζούμε...

Να λοιπόν που μάθαμε να είμαστε "χορτάτοι"...Στο σπίτι πια το φαγητό δεν περισσεύει. Ο μισθός μειώνεται διαρκώς. Και οι ανάγκες μας αυξάνονται, ακολουθώντας την αντίθετη κατεύθυνση, γιατί έτσι οργανώνεται το κράτος, με το μνημόνιο να έχει απαιτήσεις, με τους δανειστές και τους εκπροσώπους τους στην κεφαλή του κράτους, να θέλουν κι άλλες θυσίες, να μας ζητούν την ψυχή μας, το αίμα μας, τα όνειρα τα δικά μας, τα όνειρα των παιδιών μας, την ίδια μας τη ζωή. Αλλά εμείς μαθαίνουμε να ζούμε...

Να λοιπόν που μάθαμε να αντέχουμε τα πάντα...Μας έλεγαν πως δεν θα ξαναβάλουν άλλους φόρους. Και τώρα μπαίνουν στον προσωπικό μας αριθμό και μας καταχρεώνουν. Γιατί σου λέει, "κανένα νοικοκυριό χωρίς χρέη. Κανένα νοικοκυριό με "καθαρό" μητρώο. Όλοι χρεωμένοι. Όλοι σε δόσεις. Όλοι σε κίνδυνο για κατασχέσεις, για πλειστηριασμούς. Για καταστροφή, ανά πάσα στιγμή, αν δεν ακούτε τις επιταγές του τρίτου μνημονίου". Αλλά είπαμε. Εμείς μαθαίνουμε να ζούμε...

Να λοιπόν που μάθαμε να μην θυμώνουμε...Πληρωνόμαστε όσοι έχουμε δουλειά. Όσοι δεν έχουν δουλειά μαθαίνουν κι αυτοί, να ζουν με το "τίποτα". Και τα καταφέρνουν μια χαρά... Αλλά κι εμείς που έχουμε δουλειά,  έχουμε δουλειά για να πληρώνουμε αμέσως και να μην μας περισσεύουν για τις πραγματικές ανάγκες των παιδιών μας. Και αν αποφασίσουμε να μην πληρώσουμε, έχουν αυτοί τον τρόπο να μας τα πάρουν, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Και όλο πληρώνουμε, μα όλο χρωστάμε και όλο δεν έχουμε και όλο βρίζουμε την τύχη μας, με αυτούς που έχουμε μπλέξει. Με αυτούς που μας κυβερνούν και που πριν ήταν οι ίδιοι, αλλά φορούσαν άλλες μάσκες. Τις έβγαλαν. Αλλά κάποιοι από εμάς, πάλι τους ψήφισαν και με τη νέα μάσκα τους, χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες για τους ίδιους που ψήφισαν και για τους άλλους που τους καταψήφισαν, ή για όλους όσους δεν πήγαν καθόλου να ψηφίσουν. Αλλά είπαμε. Εμείς μαθαίνουμε να ζούμε...

Να λοιπόν που μεγαλώνουμε κι εμείς μαθαίνοντας...Όσο ήμασταν μικροί, είχαμε τους γονείς να μας προστατεύουν στις δύσκολες στιγμές, να μην μας αφήνουν να πάθουμε κακό. Και τώρα που εμείς μεγαλώσαμε, τα δικά μας τα παιδιά τα αφήνουμε να είναι τα υποψήφια γρανάζια της μηχανής του καπιταλισμού, του πιο σκληρού που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα, ο κόσμος, η ανθρωπότητα, γιατί έτσι πρέπει να συμβεί, ώστε οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, ζητιάνοι, δίχως αξιοπρέπεια, δίχως ψυχή, δίχως ελπίδα...

Να λοιπόν που μπαίνει άλλος ένας χειμώνας...Το σπίτι θα είναι παγωμένο. Εμείς θα είμαστε με την σκέψη της περυσινής χρονιάς, όταν είχαμε μια ελπίδα, περιμέναμε από μια κυβέρνηση να μας βοηθήσει σε θέματα θέρμανσης του σπιτιού μας, σε θέματα ρύθμισης των χρεών μας, σε θέματα δουλειάς για μας και τα παιδιά μας. Και πέρασε ένας χρόνος. Και μάθαμε πως δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα. Θα ξαναγυρίσουμε στα χρόνια που παλεύαμε να ζεσταθούμε με τις ξυλόσομπες και τα τζάκια. Πόσα παιδάκια θα πεθάνουν φέτος; Πόσοι φοιτητές; Πόσες κοπέλες που δεν έχουν δουλειά και αγωνίζονται με το τίποτα να ταΐσουν τα παιδιά τους...

Να λοιπόν που έπεσαν οι μάσκες...Οι "φίλοι" είναι τώρα μέσα στη Βουλή και ψηφίζουν ό,τι μπορεί να μας σκοτώσει. Και ας ήταν σαν χθες, που ήμασταν μαζί στις πλατείες και τους δρόμους και φωνάζαμε κατά της αδικίας, για μια Ελλάδα πραγματικά ελεύθερη, που δεν θα υπακούει σε μνημόνια και δανειστές...Όπως τους γονείς μας. Που πίστεψαν κι αυτοί κάποτε αλλά προδόθηκαν και έμαθαν μετά και σε μας να μην πιστεύουμε, για να μην νιώθουμε ποτέ μας προδομένοι...Και σήμερα; Τι πρέπει να πιστέψουμε για το σήμερα; Να γιορτάσουμε το "ηρωϊκό όχι του '40" στην Ελλάδα του "ναι" και της εποχής των μνημονίων; 

Να λοιπόν που μάθαμε να μη μιλάμε...Να πάψουμε να λέμε ότι "οι πρόγονοι μας έδωσαν το αίμα τους για το μεγάλο "όχι" που είπε ο λαός". Να πάμε πλέον χωρίς να έχουμε κάγκελα στις παρελάσεις. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Σήμερα τα κάγκελα δεν είναι "απαραίτητα". Το σύστημα έχει βρει τους τρόπους, να τα βγάλει από τις πλατείες και να τα βάλει στο μυαλό, τη σκέψη μας και την καρδιά μας. Να λοιπόν που τα παιδιά μας θα περάσουν από μπροστά μας, θα γυρίσουν το κεφάλι προς την εξέδρα των επισήμων κι έτσι θα μάθουν να τιμούν τους ήρωες του '40. Που σκοτώθηκαν για ένα "όχι", ξυπόλητοι στα χιόνια του Αλβανικού μετώπου, φωνάζοντας "αέρα" γνωρίζοντας πως θα πεθάνουν για μια Ελλάδα δίχως κατακτητές. Πραγματικά ελεύθερη και όχι αλυσοδεμένη και "ζωντανή - νεκρή" από τις υπογραφές των σύγχρονων Ελλήνων πολιτικών, που γκρέμισαν εκατοντάδες χρόνια εργατικών δικαιωμάτων, λαϊκών κατακτήσεων, ανθρωποθυσιών στον τοίχο της Καισαριανής για το ψωμί της οικογένειας, την επιβίωση και την προκοπή του λαού μας...

Να λοιπόν που μάθαμε να ζούμε με τα λίγα...Κατάθεση Στεφάνου. Ομιλίες. Χαιρετισμοί. Ενός λεπτού σιγή. Ανάκρουση του Εθνικού μας Ύμνου. Και η γιορτή ολοκληρώθηκε... "Τους ζυγούς, λύσατε"...