Ήρθαν από την Αμερική για να διασχίσουν το φαράγγι της Σαμαριάς.
Πατέρας και κόρη με εκείνη να αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα με προορισμό ένα φαράγγι που ωστόσο δεν διαθέτει υποδομές για ΑμΕΑ.
Γεγονός όμως που δεν στάθηκε ανασταλτικός παράγοντας να εκπληρώσουν την επιθυμία τους.
Ο μπαμπάς φόρεσε στην κόρη ένα σακίδιο στην πλάτη, την σήκωσε στην δική του πλάτη και ξεκίνησαν. Στην διαδρομή μιλάγανε για συναισθήματα. Και για παλιές ιστορίες.
Πότε πότε αυτή του έδινε συμβουλές για το πως θα αποφύγει μια πέτρα.
Όταν κουραζόταν έβρισκε ένα πεζούλι, την ακουμπούσε μαλακά και της έβγαζε το σακίδιο από την πλάτη.
Κοντά τους κάποια στιγμή βρέθηκε ένας περιπατητής ο Μανώλης Παπαδάκης που ρώτησε τον πατέρα αν θέλει κάποια βοήθεια.
"Φωτογραφίες" του είπε. "Δεν έχουμε φωτογραφίες μαζί…έτσι που βιάζονται όλοι να φτάσουν στο τέρμα, δεν προλαβαίνω να το ζητήσω από κανένα…."
Φωτογραφίες κάτω από τους τεράστιους βράχους, φωτογραφίες στο ποτάμι, φωτογραφίες στις σιδερόπορτες…. πάντα αγκαλιά …και πάντα χαμογελαστοί.
Το neakriti.gr παρουσιάζει μία υπέροχη, ανθρώπινη, καθηλωτική ιστορία η οποία και αποδεικνύει το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής και της αστείρευτης αγάπης που διακατέχει έναν πατέρα για την κόρη του ακόμη και εάν το μονοπάτι της ζωής που έχουν να διασχίσουν από κοινού είναι δύσκολο και «κακοτράχηλο».
Διαβάστε αναλυτικά την ιστορία όπως την δημοσίευσε στη σελίδα του στο facebook ο κ. Μανώλης Παπαδάκης.
"Μανώλης και Σοφία ...μια ιστορία αγάπης.
Τους συναντήσαμε στον Χριστό.
Τους συναντήσαμε στον Χριστό.
Ο Χριστός είναι το τελευταίο πλάτωμα πριν τις σιδερόπορτες. Μια εκκλησία , πολλά δέντρα , ξύλινα τραπέζια, ξύλινα καθίσματα, και πεντακάθαρο νερό πηγής.
Αυτή, κάθονταν πάνω σε ένα τραπέζι και αυτός περιφερόταν στον χώρο σαν να ήθελε να μην "χάσει" το ζέσταμα του.
"Πόση ώρα είναι μέχρι την έξοδο;" με ρώτησε με ξενική προφορά.
¨Μια ώρα περίπου" του απάντησα.
¨Χώμα η πέτρα:¨
¨Πέτρα…¨
Της έδωσε ένα κομμάτι φρούτο από αυτό που έτρωγε και εκείνος, λέγοντας ότι καλά θα ήταν να ξεκινήσουν πριν ο ήλιος ανέβει ψηλά.
Μετά της φόρεσε ένα σακίδιο στην πλάτη, την σήκωσε στην δική του πλάτη και ξεκίνησαν.
Στην διαδρομή μιλάγανε για συναισθήματα. Και για παλιές ιστορίες.
Πότε πότε αυτή του έδινε συμβουλές για το πως θα αποφύγει μια πέτρα. Εκείνος τις απέφευγε χαμογελαστός, σαν χορευτής των Μπολσόι, να μην φανεί η προσπάθεια.
Όταν κουραζόταν έβρισκε ένα πεζούλι, την ακουμπούσε μαλακά και της έβγαζε το σακίδιο από την πλάτη.
Ήρθαν από Αμερική.
Ο Μανώλης και η κόρη του ήρθαν από Αμερική για να περάσουν το φαράγγι μαζί.
Κι ας μην έχει υποδομές για Α.Μ.Ε.Α.
Τον ρώτησα αν θέλει κάποια βοήθεια. ¨Φωτογραφίες …¨μου είπε
¨Δεν έχουμε φωτογραφίες μαζί…έτσι που βιάζονται όλοι να φτάσουν στο τέρμα, δεν προλαβαίνω να το ζητήσω από κανένα….¨
Φωτογραφίες κάτω από τους τεράστιους βράχους, φωτογραφίες στο ποτάμι, φωτογραφίες στις σιδερόπορτες…. πάντα αγκαλιά …και πάντα χαμογελαστοί.
Μετά, αυτός βρήκε ένα πεζούλι, της φόρεσε αργά το σακίδιο στην πλάτη, την σήκωσε και ….. συνέχισαν την κουβέντα τους .
Καθώς απομακρυνόταν, το φαράγγι πολλαπλασίαζε τις φωνές τους……Τους άκουγα ακόμα κι όταν δεν τους έβλεπα πια"…..
http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1422879&srv=149
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου