Του Κώστα Γιαννιώτη
Δεν ακούστηκαν κλαυθμοί και οδυρμοί «δημοσιογράφων» και δημοσιογραφίσκων για το χαμό της.
Δεν κηρύχτηκε δημόσιο πένθος και δεν κυμάτισαν μεσίστιες οι σημαίες.
Δεν κηδεύτηκε... «δημοσία δαπάνη» και δεν εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα!
Δεν έγραψαν διθυράμβους για τη... «σπουδαία σταδιοδρομία» της!
Δε δάκρυσαν μπροστά στις κάμερες και πουθενά δεν είδα τους ευαίσθητους, για ατομικά δικαιώματα, να συγκεντρώνονται φορώντας μπλουζάκια με τυπωμένο το... «Je suis, Ντανιέλλα»!
Όλα αυτά δεν έγιναν...
Γιατί η 62χρονη που άφησε την τελευταία της πνοή δίπλα στο απορριμματοφόρο του Δήμου Ζωγράφου δεν ήταν και κανένα «σπουδαίο πρόσωπο».
Γιατί η Ντανιέλλα Πρελορέντζου ήταν μια απλή εργάτρια αποκομιδής σκουπιδιών και τίποτε «παραπάνω», που έκανε τη βλακεία να μην κάνει το κορόιδο και έτρεχε στις κινητοποιήσεις, για τη μονιμοποίηση των συναδέλφων της, ενώ η ίδια ήταν ήδη μόνιμη.
Γιατί δεν ήταν κάτι ξεχωριστό, και τίποτε παραπάνω από μια μάνα με τέσσερα παιδιά, που φρόντιζε να τα ζήσει!
Γιατί δεν ανακατεύτηκε ποτέ με τα... πολιτικά σκουπίδια, αλλά φρόντιζε να καθαρίζει –για λογαριασμό του κοινού οφέλους– τα δικά μας φυσικά σκουπίδια, σε διπλή βάρδια!
Γιατί δεν προερχόταν από... «τζάκι», δεν διέθετε... «όνομα», δεν υπέγραψε μνημόνια και δεν εξαπάτησε ποτέ το... πόπολο!
Γιατί δεν διέθετε δικό της... «ίδρυμα», για να επιδοτείται και να κονομάει, στην υγεία του κάθε αλλοπαρμένου!
Γιατί δεν την έλεγαν Μητσοτάκη, Παπανδρέου, Καραμανλή, Σαμαρά, Τσίπρα, Σταύρο, Φώφη, ή Παπαδήμο, για να έχει prive -και σε... μόνιμη αναμονή- εντατική, σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας!
Γιατί έκανε το λάθος, να μην προσκυνήσει ποτέ και κανέναν κερατά, δεν πρόδωσε, δεν έσκυψε, δε σύρθηκε, σαν γυμνοσάλιαγκας, να γλείψει τα γεννητικά όργανα (είμαι χυδαίος είπες;) κανενός εταίρου και καμιάς εταίρας!
_________________________________________________________________________________
_________________________________________________________________________________
Γιατί διατήρησε το ταπεινό και... «άσημο» όνομά της: Ντανιέλλα Πρελορέντζου, που πάλευε να ταΐσει τα τέσσερα παιδιά της με φαγητό, σε πιάτο καθαρό!
Τι να σου κάνω, Ντανιέλλα!
Ας πρόσεχες!
Το μόνο που μπορώ να κάνω,πλέον, είναι να σου αφιερώσω το τραγούδι του Μάνου Λοΐζου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου...
Μάνα δεν φυτέψαμε ούτε ένα λουλούδι
κι ακριβοπληρώσαμε δυο σπυριά ζωή.
Μάνα, δεν τελειώσαμε ούτε ένα τραγούδι
ήλιο ζητιανέψαμε κι έχουμε καεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου