Εξαιρετικά αποκαλυπτική για τις πραγματικές αυταρχικές προθέσεις και τους τρομοκρατικούς σχεδιασμούς της επικίνδυνης, δολοφονικής, μνημονιακής συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν η ημερίδα «Η εσωτερική ασφάλεια της χώρας. Παρούσα κατάσταση και προοπτικές» της αντιδραστικής-υπερσυντηρητικής δεξαμενής σκέψης, του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛΙΣΜΕ). Μεταξύ του κοινού που την παρακολούθησαν αρκετά στελέχη της ΕΛΑΣ και των ΕΔ.
Επαναφέροντας στο προσκήνιο το ζήτημα της εμπλοκής δυνάμεων του στρατού στην καταδίωξη δραπετών στην ελληνική ύπαιθρο κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι επιβάλλεται η δημιουργία μιας “στρατοχωροφυλακής”.
Σύμφωνα με την αρθρογραφία «ανάμεσα στα πολλά που ακούστηκαν από τους ομιλητές ήταν και προτάσεις για νομοθετικές ρυθμίσεις που θα επιτρέψουν στις Ένοπλες Δυνάμεις να δημιουργήσουν ειδικές μονάδες που θα μπορούσαν να επέμβουν σε θέματα που έχουν να κάνουν με την εσωτερική ασφάλεια. Επίσης υπήρξαν σκέψεις που εκφράστηκαν για την “στρατιωτικοποίηση” της ΕΛΑΣ, σ΄ ότι αφορά στην παρουσία μονάδων της στα σύνορα».
Το μόνο ζήτημα που εντόπισαν οι στρατοκράτες είναι αυτό της νομικής κατοχύρωσης: στο τελικό κείμενο των συμπερασμάτων της ημερίδας τονίζεται ότι «η ενδεχόμενη εμπλοκή των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας σε θέματα εσωτερικής ασφαλείας θα πρέπει να γίνει με ιδιαίτερη προσοχή, χωρίς αυτές να εκφεύγουν του θεσμικού ρόλου τους. Άλλως απαιτείται νομική κατοχύρωση…».
Όπως έχουμε επισημάνει ο κόσμος της εργασίας στην ίδια μας τη χώρα αντιμετωπίζει ολοένα εντονότερα τον κίνδυνο να βρεθεί απέναντι σε Στρατιωτικές δυνάμεις που εκπαιδεύονται και πλέον δρουν ως Δύναμη Καταστολής Πλήθους. Αν το 2008 η άρνηση του μόνιμου προσωπικού, οι αντιστάσεις των φαντάρων και η απειλή γενικότερης κοινωνικής ανάφλεξης μπλόκαραν τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης Καραμανλή να κατεβάσει τον Στρατό στο δρόμο για να καταπνίξει την εξέγερση του Δεκεμβρίου 2008, το ίδιο δεν συνέβη το 2012, όταν η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ έστρεψε την 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία εναντίον αντικυβερνητικών διαδηλωτών στην Στρατιωτική Παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη. Επίσης, τρείς Επίτιμοι Αρχηγοί Επιτελείων δηλώνουν ότι σε τρείς τουλάχιστον περιπτώσεις διατάχθηκαν να στρέψουν τις στρατιωτικές δυνάμεις εναντίον κοινωνικών κινημάτων.
Παρά τις όποιες δηλώσεις και η νέα μνημονιακή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ακριβώς γιατί ακολουθεί την ίδια ή και πιο επιθετική αστική πολιτική απέναντι στον κόσμο της εργασίας, δείχνει αποφασισμένη να κάνει χρήση των στρατιωτικών δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας, στοχοποιώντας τους μετανάστες, το εργατικό κίνημα αλλά και όποιον αντιστέκεται στους σχεδιασμούς της. Πρωτοφανή κλιμάκωση αυτής της απόπειρας ήταν η διεξαγωγή της Πανελλαδικής Άσκησης ΠΑΡΜΕΝΙΩΝΑΣ 2015 –που ελέγχει το πώς θα πολεμήσει το ελληνικό κράτος- με βασικό σενάριο τον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας και την αντιμετώπιση «Ασύμμετρων Απειλών» (μετανάστες, κοινωνικά κινήματα). Είχε προηγηθεί η Άσκηση Καταστολής Πλήθους στην Κω μετά τα δραματικά γεγονότα στην Κάλυμνο, όπου ο διοικητής ζήτησε να κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος και να στρέψει ένοπλους φαντάρους εναντίον των μεταναστών που είχαν μείνει νηστικοί-διψασμένοι-αιχμάλωτοι. Αλλά και αντίστοιχη άσκηση των υπερ-εθνικιστών των Λεσχών Εφέδρων που προετοιμάζονται για μάχες μέσα σε πόλεις.
Μια ακόμη απόδειξη και κλιμάκωση της τρομοκρατικής υστερίας των Τσίπρα-Καμμένου αποτελεί όχι μόνο η διεξαγωγή στην Κοζάνη, τηνΤετάρτη 14/10, άσκησης από το 523 ΤΠ που αφορούσε στην «Επανακατάληψη» ενός εργοστασίου στρατηγικού χαρακτήρα, το οποίο έχουν καταλάβει ‘’ταραχοποιοί’’, αλλά και η προσπάθεια του ΓΕΣ να πείσει ότι δεν πρόκειται για κάτι ξεχωριστό και ασυνήθιστο, αλλά ότι αυτός είναι ο ρόλος και η αποστολή των Ενόπλων Δυνάμεων: «Στο πλαίσιο της επιχειρησιακής αποστολής του Στρατού Ξηράς και σε περιπτώσεις εντάσεως, κρίσεως ή πολέμου, υφίσταται η πιθανότητα δολιοφθοράς εγκαταστάσεων και υποδομών ζωτικής σημασίας από τον εχθρό. Το σενάριο τέτοιου είδους ασκήσεων προσομοιάζει στην κατάσταση όπου προσωπικό του Στρατού Ξηράς φυλάσσει και προστατεύει τέτοιου είδους εγκαταστάσεις από δολιοφθορές του εχθρού».
Εμείς όχι μόνο εκφράζουμε την αντίθεση μας σε κάθε προσπάθεια συγκρότησης ΣΤΡΑΤΟΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ, καθώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όχι μόνο στηρίζει το καθεστώς Ερντογάν, αλλά δείχνει έτοιμη να υιοθετήσει το τουρκικό πλαίσιο καταστολής των κοινωνικών αγώνων, σε συνδυασμό βεβαίως με την πλούσια τρομοκρατική ευρωπαϊκή και νατοϊκή εμπειρία, θωρακίζοντας το κράτος του σύγχρονου Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού.
Αλλά θυμίζουμε ότι αξίζει να κρατήσουμε όχι μόνο την αυταρχική επίθεση της κυβέρνησης αλλά και την Απάντηση του κινήματος, που ξεπερνώντας την Αριστερά, έθεσε για πρώτη φορά ζήτημα Μπλοκαρίσματος μιας Στρατιωτικής Άσκησης με Κίνημα Μέσα και Έξω από τον Στρατό, με την συνεργασία φαντάρων και εργατικών σωματείων. Όταν ο Ασαλουμίδη, συνδικαλιστής εκπρόσωπος από το Συνδικάτο Εργαζομένων στην Ενέργεια “ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ”, ασκώντας κριτική στην εκπρόσωπο του ΚΚΕ, δηλώνει:
«θα έπρεπε να ενημερώσει τα συνδικάτα η αντιπολίτευση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Εορδαίας, τουλάχιστον αυτοί που δεν ήταν υπέρ στη διεξαγωγή αυτής της άσκησης, ώστε να ενεργήσουν ανάλογα και να εμποδίσουν την άσκηση. Εκ των υστέρων το μάθαμε από το ΔΙΚΤΥΟ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ. Αν το γνωρίζαμε, θα προσπαθούσαμε μαζί με το ΠΑΜΕ, μαζί με τα Συνδικάτα να εμποδίσουμε την άσκηση. Δεν είχαμε ενημέρωση από κανένα δημοτικό σύμβουλο, η πλειοψηφία είναι υπέρ, δε θέλουν να ξεσηκωθεί ο κόσμος, μας θέλουν φρόνιμους. Μόνο το ΚΚΕ ήταν ενάντια και τουλάχιστον από το ΠΑΜΕ θα περιμέναμε να είχε ειδοποιήσει τα συνδικάτα που εναντιώνονται και να είχαμε παρεμποδίσει αυτή την άσκηση.
Όμως ποτέ δεν είναι αργά, οι καταλήψεις εργοστασίων αν προκύψει, αν χρειαστεί, θα γίνουν, δε θα μας εμποδίσει καμιά άσκηση. Είναι σίγουρο ότι οι εργαζόμενοι μπορούν και να καταλάβουν και να λειτουργήσουν τα εργοστάσια».
Το ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ τονίζει ότι έχει την ίδια ταξική αγωνία, στέκει δίπλα στους εργαζόμενους μοιράζεται αυτή την αποφασιστικότητα που δίνει άλλη δυναμική στο Κίνημα Μέσα και Έξω από τον Στρατό. Το δίλημμα πλέον πρέπει να το θέσει το εργατικό κίνημα στην αυταρχική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ:
Την επόμενη φορά που θα σκεφτεί να βγάλει τον Στρατό εναντίον των μεταναστών και των αγωνιζόμενων εργατών, οι φαντάροι που θα διαταχτούν να το κάνουν, πρέπει να γνωρίζουν ότι την Άρνηση εκτέλεσης της διαταγής να στραφούν ένοπλα εναντίον των καταπιεσμένων και των κοινωνικών κινημάτων, θα στέκει Αλληλέγγυο ένα αποφασισμένο εργατικό κίνημα έτοιμο να Μπλοκάρει την Πολεμική και Κατασταλτική Μηχανή της άρχουσας τάξης.
Ήδη εκατοντάδες φαντάροι από 65 μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων ξεκαθαρίζουν ότι ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ-ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΥΜΕ για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, Ε.Ε. και της ελληνικής ολιγαρχίας.
Το ζήτημα της μαχητικής και αποφασιστικής αναμέτρησης με την αστική κυβερνητική πολιτική και την ίδια την κυβέρνηση έχει τεθεί.
Και πρέπει να Ανατραπεί.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437 diktiospartakos.blogspot.gr
1 σχόλιο:
Κάτω άπ' αυτές τίς συνθήκες κρίσης άρχισε νά διαμορφώνεται η έννοια του «εσωτερικού εχθρού». Πρόκειται ιδίως γιά τίς κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις πού λειτουργούν μέσα στό κρατούν καθεστώς, άλλά τό αμφισβητούν καί τό αντιστρατεύονται. Κατ' αρχήν οί θεσμοί φιλελεύθερης δημοκρατίας όχι μόνο δέν αποκλείουν τή συμμετοχή τών αντιπολιτευτικών δυνάμεων στις πολιτικές διαδικασίες, άλλά απεναντίας, εφόσον εξακολουθούν νά λειτουργούν, διευκολύνουν αντικειμενικά τήν ιστορική τους άνοδο. Μπροστά σε τούτο ακριβώς τό ενδεχόμενο οί κρατούντες αναζήτησαν μεθοδεύσεις πού απέληξαν σε νόθευση καί διαστρέβλωση-όταν δέν έφτασαν ως τήν απάρνηση και τήν κατάλυση-τών θεσμών της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Η έννοια του «εσωτερικού εχθρού» δεν ταυτίζεται μέ εκείνη του εγκληματία. Ό «εσωτερικός εχθρός» δέν διαπράττει ποινικά αδικήματα. Η δράση του δέν εμπίπτει στις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα. Γι' αυτό καί δέν αντιμετωπίζεται κατασταλτικά, άλλα μόνο προληπτικά. Τεκμαίρεται ώς «δυνάμει» ίκανός νά διαπράξει ίσως, κάποτε, αξιόποινες πράξεις, ωθούμενος άπό τις πολιτικές ιδέες του. Σ' αυτές τις τελευταίες εντοπίζεται επικινδυνότητα του. Είναι λοιπόν Ιδεολογικός καί πολιτικός αντίπαλος. Δέν είναι προσωπικός, ίδιωτικός εχθρός, άλλά δημόσιος εχθρός: «πολέμιος». Και διώκεται σάν επικίνδυνος, επειδή ακριβώς δέν είναι δυνατό νά διωχτεί σάν έ ν ο χ ο ς. Αυτό σημαίνει ότι η αντιμετώπιση του δέν είναι μόνο-ή ίσως δέν είναι κάν-έργο τής αστυνομίας καί τών δικαστηρίων, άλλά του συνόλου τών μηχανισμών, κατασταλτικών καί ιδεολογικών, τής κρατικής εξουσίας. Καί τα μέσα αντιμετώπισης του ποικίλλουν: μπορεί νά είναι πολιτικά, διοικητικά, οικονομικά, στρατιωτικά, ψυχολογικά-όπως ακριβώς συμβαίνει μέ τήν αντιμετώπιση τών εξωτερικών έχθρών, τών «πολεμίων». Διαφέρει όμως άπ' αυτούς ό «εσωτερικός εχθρός», μειονεκτώντας βασικά απέναντι τους ιδίως ώς προς ένα σημείο: στερείται τής προστασίας πού τό διεθνές δίκαιο παρέχει στους εξωτερικούς εχθρούς. Ό «εσωτερικός εχθρός», καθώς υπόκειται έξ ορισμού στή δεδομένη κρατική εξουσία καί είναι έγκλειστος στό χώρο όπου αυτή ασκείται, βρίσκεται εκτεθειμένος στο έλεος τών κρατούντων. Αυτοί δε, εφόσον ισχυρίζονται ότι υπάρχει τέτοιος «εχθρός», ομολογούν ότι η εξουσία τους κάθε άλλο παρά μέ ουδετερότητα και αμεροληψία ασκείται απέναντι σέ όσους πολίτες προσάπτουν αυτό τό χαρακτηρισμό. Καθιερώνεται έτσι μιά βασική διάκριση ανάμεσα σέ πολίτες πρώτης καί σέ πολίτες δεύτερης κατηγορίας ή μάλλον ανάμεσα σέ πολίτες εχθρούς και σέ πολίτες φίλους τής εξουσίας. Η πολιτική πολλαπλότητα (πλουραλισμός), συμφυής μέ τή δημοκρατία, στην οποία δέν νοούνται διακρίσεις μεταξύ τών πολιτών («φορέων τής κυριαρχίας»), τείνει νά αναιρεθεί κατά τό μέτρο πού η «ειρηνική συνύπαρξη» τών αντιπάλων αποβαίνει δύσκολη καί ό πόλεμος τείνει νά αντικαταστήσει τό διάλογο. Διότι η έννοια του «εσωτερικού έχθρού» συνδέεται με την ανάγκη του αγώνα εναντίον του και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα και με κάθε διαθέσιμο μέσο· συνεπάγεται λοιπόν την αποδοχή του πολέμου, ώς θεμιτού μέσου αποτελεσματικής αντιμετώπισης τών αντιπάλων. Ό πόλεμος είναι η υλοποίηση και ακραία έκφραση τής έχθρας. Μέσα στή «λογική του πολέμου» περιλαμβάνεται και η εξουδετέρωση του αντιπάλου, η όποία φτάνει ακόμη ως τή φυσική του εξόντωση. Έτσι, η θεωρία του «εσωτερικού εχθρού» έξυπακούει σάν αναμενόμενη και αναπόφευκτη τή δυναμική αναμέτρηση, αποδέχεται δηλαδή την ανάγκη του εμφύλιου πολέμου [Τή θεσμοποίηση τής έννοιας του «έσωτερικού έχθρού» υποστήριξε — ξεκινώντας άπό τήν εκδοχή ότι μέσα στό κράτος δέν υπάρχει περιθώριο πολιτικής αντίθεσης, τής οποίας κριτήριο είναι ακριβώς η διάκριση μεταξύ «φίλου» καί «έχθρού»—ό Carl Schmitt ό όποίος κατάντησε θεωρητικός απολογητής του έθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος], ό οποίος εμφανίζεται και έδώ σάν «η συνέχιση τής πολιτικής με άλλα μέσα», κατά τόν περίφημο ορισμό του Clausewitz. Η θεωρία του «έσωτερικού έχθρού» έχει άλλωστε συνδεθεί με τή γενικά διευρυμένη σήμερα αντίληψη γιά τήν «εθνική άμυνα» [Αριστ. Μάνεσης].
ο Εσωτερικός εχθρός
Δημοσίευση σχολίου