tag:blogger.com,1999:blog-1378291492090261619.post4614715203750947039..comments2023-01-25T14:16:35.538+02:00Comments on KIVOTOSBLOG : Έρχεται η στρατοχωροφυλακήΧριστόφορος Παπαδάκης http://www.blogger.com/profile/15612226404166323592noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-1378291492090261619.post-18124841271099188402015-11-07T18:55:38.562+02:002015-11-07T18:55:38.562+02:00Κάτω άπ' αυτές τίς συνθήκες κρίσης άρχισε νά δ...Κάτω άπ' αυτές τίς συνθήκες κρίσης άρχισε νά διαμορφώνεται η έννοια του «εσωτερικού εχθρού». Πρόκειται ιδίως γιά τίς κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις πού λειτουργούν μέσα στό κρατούν καθεστώς, άλλά τό αμφισβητούν καί τό αντιστρατεύονται. Κατ' αρχήν οί θεσμοί φιλελεύθερης δημοκρατίας όχι μόνο δέν αποκλείουν τή συμμετοχή τών αντιπολιτευτικών δυνάμεων στις πολιτικές διαδικασίες, άλλά απεναντίας, εφόσον εξακολουθούν νά λειτουργούν, διευκολύνουν αντικειμενικά τήν ιστορική τους άνοδο. Μπροστά σε τούτο ακριβώς τό ενδεχόμενο οί κρατούντες αναζήτησαν μεθοδεύσεις πού απέληξαν σε νόθευση καί διαστρέβλωση-όταν δέν έφτασαν ως τήν απάρνηση και τήν κατάλυση-τών θεσμών της φιλελεύθερης δημοκρατίας.<br />Η έννοια του «εσωτερικού εχθρού» δεν ταυτίζεται μέ εκείνη του εγκληματία. Ό «εσωτερικός εχθρός» δέν διαπράττει ποινικά αδικήματα. Η δράση του δέν εμπίπτει στις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα. Γι' αυτό καί δέν αντιμετωπίζεται κατασταλτικά, άλλα μόνο προληπτικά. Τεκμαίρεται ώς «δυνάμει» ίκανός νά διαπράξει ίσως, κάποτε, αξιόποινες πράξεις, ωθούμενος άπό τις πολιτικές ιδέες του. Σ' αυτές τις τελευταίες εντοπίζεται επικινδυνότητα του. Είναι λοιπόν Ιδεολογικός καί πολιτικός αντίπαλος. Δέν είναι προσωπικός, ίδιωτικός εχθρός, άλλά δημόσιος εχθρός: «πολέμιος». Και διώκεται σάν επικίνδυνος, επειδή ακριβώς δέν είναι δυνατό νά διωχτεί σάν έ ν ο χ ο ς. Αυτό σημαίνει ότι η αντιμετώπιση του δέν είναι μόνο-ή ίσως δέν είναι κάν-έργο τής αστυνομίας καί τών δικαστηρίων, άλλά του συνόλου τών μηχανισμών, κατασταλτικών καί ιδεολογικών, τής κρατικής εξουσίας. Καί τα μέσα αντιμετώπισης του ποικίλλουν: μπορεί νά είναι πολιτικά, διοικητικά, οικονομικά, στρατιωτικά, ψυχολογικά-όπως ακριβώς συμβαίνει μέ τήν αντιμετώπιση τών εξωτερικών έχθρών, τών «πολεμίων». Διαφέρει όμως άπ' αυτούς ό «εσωτερικός εχθρός», μειονεκτώντας βασικά απέναντι τους ιδίως ώς προς ένα σημείο: στερείται τής προστασίας πού τό διεθνές δίκαιο παρέχει στους εξωτερικούς εχθρούς. Ό «εσωτερικός εχθρός», καθώς υπόκειται έξ ορισμού στή δεδομένη κρατική εξουσία καί είναι έγκλειστος στό χώρο όπου αυτή ασκείται, βρίσκεται εκτεθειμένος στο έλεος τών κρατούντων. Αυτοί δε, εφόσον ισχυρίζονται ότι υπάρχει τέτοιος «εχθρός», ομολογούν ότι η εξουσία τους κάθε άλλο παρά μέ ουδετερότητα και αμεροληψία ασκείται απέναντι σέ όσους πολίτες προσάπτουν αυτό τό χαρακτηρισμό. Καθιερώνεται έτσι μιά βασική διάκριση ανάμεσα σέ πολίτες πρώτης καί σέ πολίτες δεύτερης κατηγορίας ή μάλλον ανάμεσα σέ πολίτες εχθρούς και σέ πολίτες φίλους τής εξουσίας. Η πολιτική πολλαπλότητα (πλουραλισμός), συμφυής μέ τή δημοκρατία, στην οποία δέν νοούνται διακρίσεις μεταξύ τών πολιτών («φορέων τής κυριαρχίας»), τείνει νά αναιρεθεί κατά τό μέτρο πού η «ειρηνική συνύπαρξη» τών αντιπάλων αποβαίνει δύσκολη καί ό πόλεμος τείνει νά αντικαταστήσει τό διάλογο. Διότι η έννοια του «εσωτερικού έχθρού» συνδέεται με την ανάγκη του αγώνα εναντίον του και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα και με κάθε διαθέσιμο μέσο· συνεπάγεται λοιπόν την αποδοχή του πολέμου, ώς θεμιτού μέσου αποτελεσματικής αντιμετώπισης τών αντιπάλων. Ό πόλεμος είναι η υλοποίηση και ακραία έκφραση τής έχθρας. Μέσα στή «λογική του πολέμου» περιλαμβάνεται και η εξουδετέρωση του αντιπάλου, η όποία φτάνει ακόμη ως τή φυσική του εξόντωση. Έτσι, η θεωρία του «εσωτερικού εχθρού» έξυπακούει σάν αναμενόμενη και αναπόφευκτη τή δυναμική αναμέτρηση, αποδέχεται δηλαδή την ανάγκη του εμφύλιου πολέμου [Τή θεσμοποίηση τής έννοιας του «έσωτερικού έχθρού» υποστήριξε — ξεκινώντας άπό τήν εκδοχή ότι μέσα στό κράτος δέν υπάρχει περιθώριο πολιτικής αντίθεσης, τής οποίας κριτήριο είναι ακριβώς η διάκριση μεταξύ «φίλου» καί «έχθρού»—ό Carl Schmitt ό όποίος κατάντησε θεωρητικός απολογητής του έθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος], ό οποίος εμφανίζεται και έδώ σάν «η συνέχιση τής πολιτικής με άλλα μέσα», κατά τόν περίφημο ορισμό του Clausewitz. Η θεωρία του «έσωτερικού έχθρού» έχει άλλωστε συνδεθεί με τή γενικά διευρυμένη σήμερα αντίληψη γιά τήν «εθνική άμυνα» [Αριστ. Μάνεσης]. <br /><a href="http://www.gefragoulis.blogspot.gr/2014/08/blog-post_19.html" rel="nofollow">ο Εσωτερικός εχθρός</a>ΓΙΩΡΓΟΣ Ε. ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣhttps://www.blogger.com/profile/04404084324649350778noreply@blogger.com