Περπατούσε με αργό και σταθερό βήμα, κάνοντας την πρωινή του βόλτα στο Ηράκλειο. Πάνε 33 χρόνια από τότε. Ποτέ δεν είχαμε όλα αυτά τα χρόνια κάπου συναντηθεί. Αλλά και ποτέ δεν ξεχάστηκε η φιγούρα αυτού του ανθρώπου.
1982. Πρωτάκια στο Γυμνάσιο. Χωριατόπαιδα, κατεβήκαμε και αφήσαμε ξαφνικά πίσω μας τον κόσμο του Δημοτικού Σχολείου, με τις λυόμενες αίθουσες του χωριού, που το χειμώνα έμπαζαν παγωμένο αέρα και ανάβαμε την ξυλόσομπα στη μέση της κάθε αίθουσας για να μην ξεπαγιάσουμε από το κρύο μέχρι να σχολάσουμε. Αυτά τα αφήναμε πίσω μας. Και ξαφνικά, στη Θέρισο, στο 8ο Γυμνάσιο Ηρακλείου, έπρεπε να προσαρμοστούμε στα νέα μας μαθητικά καθήκοντα, να συνηθίσουμε να ζούμε στη νέα μας ζωή.
Την περασμένη Παρασκευή, γύρω στις 9 το πρωί, περπάτημα στα Λιοντάρια και ναι... «Αυτός είναι» σκέφτηκα. Έβλεπα μπροστά μου το γυμναστή κ. Κρανιωτάκη! Που στη μνήμη μου δεν έπαψε ποτέ να κρατάει μια μπάλα του μπάσκετ, έχοντας τη σφυρίχτρα μονίμως στο στόμα, με ένα αγέρωχο και "ψαρωτικό" ύφος, καλώντας μας να παίξουμε την ώρα της Γυμναστικής, τηρώντας όλους τους κανόνες για ένα δίκαιο παιχνίδι.
Δώδεκα-δεκατριών χρονών εμείς, άλλες εποχές, σαφώς και δε θέλαμε πολύ για να "ψαρώσουμε". Μα, όταν τον γνωρίσαμε περισσότερο, τον βλέπαμε πια σαν φίλο και ξέραμε πως όσο αυστηρός κι αν ήταν, θα περνούσαμε καλά μαζί του την ώρα του δικού του μαθήματος, την ώρα της Γυμναστικής, κρατώντας μας στην απόσταση που οφείλει να κρατάει ο εκπαιδευτικός το μαθητή του, για να μην "παίρνει αέρα"...
«Σίγουρα δε θα με θυμάστε», του είπα. «Με είχατε μαθητή σας στο γυμνάσιο»... Πλέον το αυστηρό ύφος είχε χαθεί από το πρόσωπό του. Τα μάτια του, τώρα κουρασμένα από το βάρος της ηλικίας, βούρκωσαν... Κοιτούσε αλλού για να μην το καταλάβω. Αρχίσαμε τη συζήτηση. Και όποτε πήγαινε η κουβέντα μας στις παλιές εποχές, εκείνος βούρκωνε, έχανε τα λόγια του, δεν μπορούσε να μιλήσει. Δεν έβγαινε καλά-καλά η φωνή του.
Ο κύριος γυμναστής... Ο χρόνος δημιούργησε τις συνθήκες, ώστε να βρεθούμε ξανά ένα πρωινό του 2015 σε κάποιο σημείο του Ηρακλείου, και να μιλήσουμε για τη χρονιά του 1982 και για τα χρόνια της δεκαετίας του '80. Μια άλλη εποχή. Τόσο διαφορετική απ' τη σημερινή... Μα πόσο διαφορετικοί δεν ήμασταν κι εμείς;..
Ο χρόνος παίζει περίεργα παιχνίδια. Ο χρόνος μπορεί να σε οδηγήσει την κατάλληλη στιγμή, στον κατάλληλο τόπο, με τους κατάλληλους ανθρώπους, για μια "καλημέρα" διαφορετική από τις συνηθισμένες. Που αυτή τη φορά δε θα την πει το φοβισμένο μαθητούδι στον "αυστηρό" γυμναστή. Αλλά ο οικογενειάρχης εργαζόμενος και πατέρας μιας μέσης ηλικίας στο συγκινημένο συνταξιούχο συνάνθρωπο, που πριν από 33 χρόνια έκανε το καθήκον του με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην μπορεί ο χρόνος να τον εξαφανίσει όλον ετούτο τον καιρό απ' το μυαλό του μαθητή του.
(ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - "Ν.ΚΡΗΤΗ" ΣΑΒΒΑΤΟ 30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015)
 |
| Ο κ. Κρανιωτάκης. Φωτογραφία του 2006 από την υποψηφιότητα του στις δημοτικές εκλογές της Χερσονήσου |
Την περασμένη Παρασκευή, γύρω στις 9 το πρωί, περπάτημα στα Λιοντάρια και ναι... «Αυτός είναι» σκέφτηκα. Έβλεπα μπροστά μου το γυμναστή κ. Κρανιωτάκη! Που στη μνήμη μου δεν έπαψε ποτέ να κρατάει μια μπάλα του μπάσκετ, έχοντας τη σφυρίχτρα μονίμως στο στόμα, με ένα αγέρωχο και "ψαρωτικό" ύφος, καλώντας μας να παίξουμε την ώρα της Γυμναστικής, τηρώντας όλους τους κανόνες για ένα δίκαιο παιχνίδι.
Δώδεκα-δεκατριών χρονών εμείς, άλλες εποχές, σαφώς και δε θέλαμε πολύ για να "ψαρώσουμε". Μα, όταν τον γνωρίσαμε περισσότερο, τον βλέπαμε πια σαν φίλο και ξέραμε πως όσο αυστηρός κι αν ήταν, θα περνούσαμε καλά μαζί του την ώρα του δικού του μαθήματος, την ώρα της Γυμναστικής, κρατώντας μας στην απόσταση που οφείλει να κρατάει ο εκπαιδευτικός το μαθητή του, για να μην "παίρνει αέρα"...
«Σίγουρα δε θα με θυμάστε», του είπα. «Με είχατε μαθητή σας στο γυμνάσιο»... Πλέον το αυστηρό ύφος είχε χαθεί από το πρόσωπό του. Τα μάτια του, τώρα κουρασμένα από το βάρος της ηλικίας, βούρκωσαν... Κοιτούσε αλλού για να μην το καταλάβω. Αρχίσαμε τη συζήτηση. Και όποτε πήγαινε η κουβέντα μας στις παλιές εποχές, εκείνος βούρκωνε, έχανε τα λόγια του, δεν μπορούσε να μιλήσει. Δεν έβγαινε καλά-καλά η φωνή του.
Ο κύριος γυμναστής... Ο χρόνος δημιούργησε τις συνθήκες, ώστε να βρεθούμε ξανά ένα πρωινό του 2015 σε κάποιο σημείο του Ηρακλείου, και να μιλήσουμε για τη χρονιά του 1982 και για τα χρόνια της δεκαετίας του '80. Μια άλλη εποχή. Τόσο διαφορετική απ' τη σημερινή... Μα πόσο διαφορετικοί δεν ήμασταν κι εμείς;..
Ο χρόνος παίζει περίεργα παιχνίδια. Ο χρόνος μπορεί να σε οδηγήσει την κατάλληλη στιγμή, στον κατάλληλο τόπο, με τους κατάλληλους ανθρώπους, για μια "καλημέρα" διαφορετική από τις συνηθισμένες. Που αυτή τη φορά δε θα την πει το φοβισμένο μαθητούδι στον "αυστηρό" γυμναστή. Αλλά ο οικογενειάρχης εργαζόμενος και πατέρας μιας μέσης ηλικίας στο συγκινημένο συνταξιούχο συνάνθρωπο, που πριν από 33 χρόνια έκανε το καθήκον του με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην μπορεί ο χρόνος να τον εξαφανίσει όλον ετούτο τον καιρό απ' το μυαλό του μαθητή του.
(ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - "Ν.ΚΡΗΤΗ" ΣΑΒΒΑΤΟ 30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου