Βιομηχανία Σκαλιστήρη: Η άνοδος και η πτώση - Με δάκρυα στα μάτια Κρητικός που δούλευε στην εταιρεία πρότυπο της εποχής περιγράφει στη “Ν.Κ.” πώς η μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας οδηγήθηκε στο λουκέτο

ΕΡΕΥΝΑ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

Όταν ένας οικονομολόγος και σήμερα συνταξιούχος τραπεζιτικός υπάλληλος δυσκολεύεται να συγκρατήσει τα δάκρυά του αναφερόμενος σε μια παλιά βιομηχανία στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε σκληρά επί χρόνια ως προϊστάμενος λογιστηρίου, δε χρειάζεται να απαντήσουμε στο ερώτημα του πώς και του γιατί η δημοσιογραφική έρευνα "Αποβιομηχάνιση της Ελλάδας", που άνοιξε με σειρά δημοσιευμάτων της η "Ν.Κ.", πονάει πραγματικά εκείνους που εργάστηκαν ευσυνείδητα και σκληρά σε τέτοιες επιχειρήσεις.
Ο Μιχάλης Δασκαλάκης - που σήμερα είναι συνταξιούχος τραπεζιτικός υπάλληλος - οικονομολόγος και γνώστης εκ των έσω της υπόθεσης αυτής, βρέθηκε χθες στα γραφεία της εφημερίδας μας και αποκάλυψε συγκλονιστικά στοιχεία για την πάλαι ποτέ Ανώνυμη Εταιρεία Επιχειρήσεων Μεταλλευτικών Βιομηχανικών και Ναυτιλιακών» (FI. Μ. Ι. S. CO. - FInancial Mining Industrial Shipping COrporation), γνωστή στους παλαιότερους ως η "εταιρεία Σκαλιστήρη", που την πήρε το κράτος το 1983, την κατάντησε ζημιογόνα και το 1996 την οδήγησε σε εκκαθάριση!

Η Ελλάδα παράγει φάρμακα

ΕΡΕΥΝΑ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ 

Ελληνικό φάρμακο. Πραγματική δύναμη στον τομέα της ελληνικής βιομηχανίας, παρά τη δραματική αποβιομηχάνιση της χώρας. Η "Νέα Κρήτη", μετά τα μηνύματα που δέχτηκε για την ενασχόλησή της με το δυσάρεστο φαινόμενο του βιομηχανικού κραχ στην Ελλάδα, σήμερα επανέρχεται, αυτήν τη φορά στον κλάδο της φαρμακοβιομηχανίας, για να αναδείξει την αισιόδοξη πλευρά της υπόθεσης. «Μπορεί οι βιομηχανίες μας να πεθαίνουν, αλλά η Ελλάδα παράγει φάρμακα για την ανθρώπινη υγεία που δίνουν ζωή και στην οικονομία της»!

Οι ελληνικές βιομηχανίες φαρμάκου παλεύουν μες στην τρικυμία της ελληνικής πραγματικότητας, αλλά ακόμα μέχρι σήμερα καταφέρνουν να επιβιώνουν, με προβλήματα βέβαια, που μέχρι στιγμής μπορούν και αντιμετωπίζουν. Και όχι μόνο αυτό. Μιλώντας στη "Νέα Κρήτη" χθες, ο γνωστός επιστήμονας από την Αθήνα, πρώην πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Χημικών και του ΕΦΕΤ Νίκος Κατσαρός, τονίζει ότι η χώρα μας λόγω της δυναμικής που έχει η βιομηχανία των φαρμάκων μπορεί και καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος των αναγκών της.

«Ένα μεγάλο ποσοστό από τα βασικά φάρμακα μπορούμε να το καλύψουμε. Όχι όμως και από κάποια βασικά και απαραίτητα αντιβιοτικά. Όχι οπωσδήποτε για μια σειρά από φάρμακα που είναι εναντίον του καρκίνου. Όχι για κάποια που είναι απαραίτητα για καρδιοπάθειες. Σε ό,τι αφορά την ανθρώπινη ινσουλίνη, επίσης, δεν μπορούμε να παράγουμε το φάρμακο αυτό», λέει ο κ. Κατσαρός, διευκρινίζοντας ότι το ποσοστό εξάρτησης της χώρας μας σε εισαγόμενα φάρμακα είναι πολύ μικρό, αλλά είναι στα πιο απαραίτητα φάρμακα για την ανθρώπινη ζωή.

«Η φαρμακευτική βιομηχανία, παρά τα προβλήματα και παρά τις αντιξοότητες με τις διαπραγματεύσεις με την Πολιτεία, πάει πολύ καλά. Και να πούμε επίσης ότι πολλές από τις φαρμακευτικές εταιρείες τα τελευταία τρία χρόνια έχουν δραστηριοποιηθεί σημαντικά και στην παραγωγή γενόσημων φαρμάκων. Και πάνε πολύ καλά μέχρι τώρα. Τα γενόσημα τα εξάγουμε κυρίως σε τρίτες χώρες, όπου δεν απαιτούνται υψηλές προδιαγραφές και επειδή είναι και πιο φτηνά αυτά τα φάρμακα», λέει ο κ. Κατσαρός, τονίζοντας ότι σε πολλά φάρμακα τα γενόσημα είναι το ίδιο δραστικά με τα πρωτότυπα φάρμακα, κάτι που επιτυγχάνεται μέσα από τη διαδικασία της βιοϊσοδυναμίας.

Στο μεταξύ, οι σχέσεις μεταξύ των φαρμακοβιομηχανιών με το ελληνικό κράτος συνεχίζουν να μην είναι οι καλύτερες. «Το κράτος», όπως λέει ο επιστήμονας Νίκος Κατσαρός, «δεν ανταποκρίνεται στις οφειλές, στις παραγγελίες τις οποίες κάνει. Καθυστερεί πάρα πολύ να πληρώσει τις υποχρεώσεις του προς τις φαρμακοβιομηχανίες και αυτό δημιουργεί και πολλά προβλήματα στη λειτουργικότητα και βιωσιμότητα πολλών από τις εταιρείες αυτές. Και θα πρέπει να πούμε ότι οι συνεχείς συναλλαγές της πολιτικής με τις προμήθειες στα νοσοκομεία, από κάθε νέο υπουργό που αναλαμβάνει στη διακυβέρνηση της χώρας, έχουν πλήξει σημαντικά τη βιομηχανία των φαρμάκων».

Οι εξαγωγές

Η ελληνική φαρμακοβιομηχανία έχει στο ενεργητικό της σημαντική εξαγωγική δραστηριότητα που με στοιχεία του 2014 εκφράζεται σε αξία περίπου 270 εκατομμυρίων ευρώ, με τη συμβολή του κλάδου στο ΑΕΠ της χώρας να υπολογίζεται στα 2,8 δισεκατομμύρια ευρώ. Μάλιστα, για κάθε 1.000 ευρώ που δαπανώνται για την αγορά φαρμάκων τα οποία παράγονται στην Ελλάδα, το ΑΕΠ της χώρας ενισχύεται κατά 3.420 ευρώ!

Σύμφωνα με τελευταία διαθέσιμα στοιχεία των εταιρειών-μελών της Πανελλήνιας Ένωσης Φαρμακοβιομηχανίας (ΠΕΦ), οι καθαρές εξαγωγές (αξίες) κινήθηκαν ως εξής: στα 290 εκατ. ευρώ το 2009, στα 310 εκατ. το 2010, στα 275 εκατ. το 2011, στα 255 εκατ. ευρώ το 2012 και στα 270 εκατ. το 2013.

Για το 2014 η χρονιά "έκλεισε" με περίπου 300 εκατομμύρια ευρώ στις καθαρές εξαγωγές. Το μεγαλύτερο ποσοστό των εξαγωγών κατευθύνεται στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ποσοστό τουλάχιστον 70%, ενώ γίνονται σημαντικές εξαγωγές και σε Αυστραλία και σε ΗΠΑ.

Οι εξαγωγές φαρμακευτικών προϊόντων κατέχουν το τέταρτο μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των εξαγωγών της ελληνικής μεταποίησης, ενώ ο κλάδος εμφανίζει γενικά υψηλή ανταγωνιστικότητα.

Αξίζει να τονίσουμε ακόμη ότι η Πανελλήνια Ένωση Φαρμακοβιομηχανίας (ΠΕΦ) αντιπροσωπεύει τις ελληνικής ιδιοκτησίας παραγωγικές φαρμακοβιομηχανίες της χώρας, ενός μεγάλου και δυναμικού τομέα της Εθνικής Οικονομίας με στρατηγική σημασία. Εκπροσωπεί 21 παραγωγικές μονάδες, καθώς και τη μοναδική παραγωγική μονάδα πολυεθνικής στη χώρα μας.

Η ΠΕΦ υλοποιεί σημαντικές επενδύσεις στους τομείς του ποιοτικού ελέγχου και της διασφάλισης της παραγωγικής διαδικασίας, με αποτέλεσμα την ανταγωνιστική της παρουσία στη διεθνή αγορά, με εξαγωγές σε πάνω από 85 χώρες του κόσμου.

Μάλιστα, τα ελληνικά εργοστάσια μπορούν να καλύψουν πάνω από το 60% με 70% των αναγκών του πληθυσμού σε φάρμακα. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, η άμεση απασχόληση στον κλάδο εκτιμάται σε 10,8 χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Οι εταιρείες

Μερικές από τις πιο γνωστές εταιρείες παραγωγής φαρμάκου στην Ελλάδα, είναι η AMNIS Α.Ε., η ANFARM A.E., η ANTOR A.E., η ARRIANI PHARMACEUTICALS A.E., η ASTELLAS PHARMACEUTICALS A.E., η ASTRAZENECA Α.Ε., η AURORA A.E., η ΒΑΧΤΕΡ HELLAS, η BAYER HELLAS, η Bennett Φαρμακευτική Α.Ε., η AMNIS A.E., η ANFARM και πάρα πολλές άλλες. Επίσης, πολλές είναι και οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα στον τομέα παραγωγής των ομοιοπαθητικών φαρμάκων. Τέλος, να διευκρινίσουμε ότι τις περισσότερες πρώτες ύλες τους για την παραγωγή φαρμάκων οι εταιρείες τις εισάγουν, ενώ σε ένα μικρό ποσοστό τις παράγουν στην Ελλάδα.

Φαρμακοποιοί: "Ναι" στα ελληνικά προϊόντα

Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία που έδωσε στη "Νέα Κρήτη" χθες ο πρόεδρος του Συλλόγου Φαρμακοποιών Ν. Ηρακλείου Γιάννης Τσικανδυλάκης. «Υπάρχει πραγματικά στη χώρα μας μια πολύ καλή φαρμακοβιομηχανία, η οποία, αν και πολύ σπάνια παράγει έρευνα, κάνει γενόσημα φάρμακα υψηλής ποιότητας, ελεγμένα, τα οποία εξάγονται στο εξωτερικό, φέρνοντας σημαντικό συνάλλαγμα στη χώρα. Το πρόβλημά μας είναι ότι, εάν εφαρμοστούν οι πρόσφατοι μνημονιακοί νόμοι και ειδικά οι νόμοι Λοβέρδου και Γεωργιάδη, που προβλέπουν ότι θα παίρνουμε το φτηνότερο γενόσημο της αγοράς χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ποιότητα του φαρμάκου, οι ελληνικές εταιρείες δε θα μπορούν να ανταγωνιστούν τα γενόσημα που έρχονται από τρίτες χώρες. Όταν το φάρμακο έρχεται από την Ινδία και το Μπαγκλαντές, καταλαβαίνουμε όλοι πόσο πιο μικρό είναι το κόστος στις χώρες αυτές». Όπως εξηγεί ο κ. Τσικανδυλάκης, τέτοια εισαγόμενα φάρμακα είναι και αμφιβόλου ποιότητας. «Εμείς λοιπόν λέμε ναι στην ελληνική φαρμακοβιομηχανία. Είναι αμαρτία σε αυτήν τη φαρμακοβιομηχανία να μη δώσουμε τη δυνατότητα να εξελιχθεί», λέει χαρακτηριστικά.

(Στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας "Ν.Κρήτη")

ΕΡΕΥΝΑ Γιατί κατέρρευσε η ελληνική βιομηχανία

ΕΡΕΥΝΑ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

Είχαμε βιομηχανία. Μια χώρα παραγωγική. Κάποιοι συνέβαλαν διαχρονικά ώστε αυτή η μικρή χώρα που είχε καταφέρει να αναπτύξει αξιόλογη βιομηχανία να περάσει σιγά-σιγά στη μετεξέλιξή της σε οικονομία υπηρεσιών και εμπορίου. Και ένας πολύ χαρακτηριστικός συμβολισμός μπορεί να θεωρείται η ύπαρξη ενός μεγάλου σούπερ-μάρκετ σε δρόμο της Καλλιθέας στην Αθήνα, εκεί που κάποτε λειτουργούσε εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικών ειδών, όπως αυτά της Eskimo και της Izola.

Γίνονται μάλιστα προσπάθειες επαναλειτουργίας κάποιων από τις παλιές εταιρείες, αλλά το κράτος μας δεν έχει διδαχτεί από τις πληγές της αποβιομηχάνισης και συνεχίζει να υψώνει τείχη μπροστά σε κάθε επιχειρηματία, σαν να δηλώνει πως η Ελλάδα δε θέλει επενδύσεις!

Η "Νέα Κρήτη" την περασμένη Παρασκευή άνοιξε το φάκελο "Αποβιομηχάνιση της Ελλάδας" και σήμερα ολοκληρώνει την έρευνα αυτή μέσα από στοιχεία που πρέπει να μας προβληματίσουν όλους. Μάλιστα, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Εξαγωγέων Κρήτης Άλκης Καλαμπόκης ξεκινάει από τον πρωτογενή τομέα την αναφορά του στη διάλυση της παραγωγικής δυναμικής που είχε η Ελλάδα σε προηγούμενα χρόνια.

Οι επιδοτήσεις

Όπως εξηγεί ο κ. Καλαμπόκης, «το 1981 μετά την είσοδο της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την τότε ΕΟΚ, μπήκε στην ελληνική νοοτροπία κάτι καινούργιο. Αυτό ήταν το θέμα των επιδοτήσεων. Οι επιδοτήσεις λοιπόν απομάκρυναν τον κόσμο από την αγροτική παραγωγή σε ό,τι αφορά τον πρωτογενή τομέα και τα τρόφιμα».

Στο σημείο αυτό, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Εξαγωγέων Κρήτης υπενθυμίζει ότι «κάποτε στην Ελλάδα βγάζαμε αυτοκίνητα και πάρα πολλά άλλα πράγματα. Είχαμε επίσης πολύ δυνατές εταιρείες και στην ένδυση και την υπόδηση. Ήμασταν πρώτοι στην εξαγωγή στα παπούτσια και τώρα λειτουργούν μόνο 4-5 εταιρείες κ.λπ.».

Στο ερώτημά μας πού οφείλεται η αποβιομηχάνιση της χώρας, ο Άλκης Καλαμπόκης απαντά: «Στο υψηλό ενεργειακό κόστος και στο ασταθές φορολογικό περιβάλλον. Παλιότερα έπαιξε σημαντικό ρόλο και το εργατικό κόστος. Έχω φίλο στην Αθήνα που έχει φτιάξει εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας στην Αλβανία. Του παραχώρησε ο Δήμος δωρεάν ένα οικόπεδο τεράστιο. Δωρεάν το ακίνητο που το έχει μια ιταλική εταιρεία και το κατέσχεσε ο Δήμος, με τη μόνη προϋπόθεση το 80% των εργαζομένων να είναι από το δήμο. Σήμερα λοιπόν ο άνθρωπος πήρε ακίνητο και γη δωρεάν. Απασχολεί Αλβανούς κατά 80%. Στις επιτελικές θέσεις έχει πάρει Έλληνες που να μπορούν να ελέγχουν το κομμάτι της παραγωγής κ.λπ.»...

Ενέργεια και φόροι

Αντιθέτως, στην Ελλάδα, όπως τονίζει ο κ. Καλαμπόκης, «για να πάρεις μια επιδότηση θα την πάρεις μετά από 5-6 χρόνια. Θα σου έχει φάει τα λεφτά ο τόκος στην τράπεζα. Η γραφειοκρατία συνεχίζει να υφίσταται. Και έχω βαρεθεί να ακούει τους εκάστοτε κυβερνώντες να λένε ότι θα βγάζουν τις άδειες σε μία μέρα. Είκοσι χρόνια τώρα δεν έχει γίνει τίποτα πάνω σε αυτό το κομμάτι. Γιατί δεν υπάρχει ηλεκτρονική διασύνδεση των υπηρεσιών. Γιατί τον κάθε κακομοίρη επιχειρηματία τον στέλνει από τον Άννα στον Καϊάφα να βγάλει ένα χαρτί. Και όταν δίπλα σου υπάρχει το άλλο περιβάλλον... Δηλαδή στη Βουλγαρία, που είναι δίπλα μας. Θα έχουμε αυτήν την εξέλιξη να φεύγουν από την Ελλάδα οι επιχειρήσεις και να πηγαίνουν εκεί»...

Σύμφωνα με τον κ. Καλαμπόκη, σήμερα δεν υπάρχει θέμα εργατικού κόστους στην Ελλάδα. Αλλά παραμένει ως νούμερο ένα κόστος για τις επιχειρήσεις, το κόστος της ενέργειας. Ένα δεύτερο πρόβλημα παραμένει το ασταθές φορολογικό σύστημα. Και τώρα πια η ανυπαρξία του τραπεζικού συστήματος για να στηρίξει τις επενδυτικές προσπάθειες.

Κάποτε είχαμε...

Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Εξαγωγέων Κρήτης θυμάται εταιρείες που έχουν κλείσει. «Την αυτοκινητοβιομηχανία του Θεοχαράκη. Ακόμα και οι κρατικές μας αμυντικές βιομηχανίες που μεσουρανούσαν. Τα Ελληνικά Ναυπηγεία. Είχαμε και όνομα σε όλα αυτά. Ήταν πραγματικά χρυσά παραδείγματα. Η "Πειραϊκή-Πατραϊκή", η "Αιγαίον", η Eskimo, η Izola, η Pitsos κ.ά. Δηλαδή στην Αττική, αν πας σε διάφορες περιοχές, θα δεις κλειστά εργοστάσια».

Όταν λειτουργούσαν οι βιομηχανίες αυτές, η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, σύμφωνα με τον ίδιο, ξεπερνούσε το 25% του ΑΕΠ και σήμερα είναι κάτω του 15%. «Φανταστείτε ότι η Eskimo το 1973 είχε 1.500 εργαζόμενους. Είχε το 27% της ελληνικής αγοράς. Αυτό δεν υπάρχει σήμερα»...

Γίνονται προσπάθειες

Το αυτοκίνητο που είχε κατακτήσει τις καρδιές των Ελλήνων στη δεκαετία του '70, το Pony, μέχρι πρόσφατα ήταν έτοιμο να επιστρέψει στους ελληνικούς δρόμους. Φόρεσε τα καλά του και ετοιμάστηκε να κυκλοφορήσει και πάλι καμαρωτό και αγέρωχο τους ελληνικούς - και όχι μόνο - δρόμους. Και συγκεκριμένα, όλα θα ήταν έτοιμα μέχρι το φθινόπωρο του 2014. Όμως, η γραφειοκρατία, την οποία καταγγέλλει ο επικεφαλής της ελληνικής αυτοκινητοβιομηχανίας NAMCO, οδήγησε σε καθυστερήσεις. Σύμφωνα με τον Πέτρο Κοντογούρη, πρόεδρο της NAMCO, «η καθυστέρηση οφείλεται στη γραφειοκρατική διαμάχη των υπουργείων Ανάπτυξης και της κρατικής υπηρεσίας διαπιστεύσεων-πιστοποιήσεων οχημάτων, ΕΒΕΤΑΜ»!

Όπως επισημαίνει ο κ. Κοντογούρης, ανάλογα εμπόδια συνάντησαν και άλλες ελληνικές προσπάθειες παραγωγής αυτοκινήτων, όπως το περίφημο συριανό Enfield του Γουλανδρή και η TEOCOM του Θεοχαράκη στο Βόλο.

Το μυστήριο των εμπρησμών - Αξέχαστα πολυκαταστήματα… πια μόνο μνήμες

Όποιος είναι σήμερα από 30 χρονών και πάνω αποκλείεται να μη θυμάται πολυκαταστήματα που λειτουργούσαν στην Αθήνα, τα οποία δεν υπάρχουν πια. Ποιος δε θυμάται το "Μινιόν"; Το αγαπημένο πολυκατάστημα των παιδιών καταστράφηκε το 1980. Μία εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα του 1980, το "Μινιόν" και ο Κατράντζος έγιναν στάχτη. Ποια ήταν τα κίνητρα των τότε εμπρησμών κανείς δεν έμαθε ποτέ και ίσως να μην τα μάθουμε.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου από την αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση ότι επιτρέπει σε παρακρατικά και εγκληματικά στοιχεία να επιδίδονται σε καταστροφές που θίγουν επαγγελματίες και εργαζόμενους, καθώς και τη γαλήνη του κόσμου, ενώ το ΚΚΕ μιλά για «σκοτεινή υπόθεση». Ο πρωθυπουργός, Γεώργιος Ράλλης, που λίγες ώρες πριν από την πυρκαγιά υπερασπιζόταν στη Βουλή τον πρώτο και τελευταίο προϋπολογισμό της πρωθυπουργικής του θητείας, απαντά στον Ανδρέα Παπανδρέου, μιλώντας για «εκμετάλλευση του τραγικού γεγονότος», ενώ ενημερώνει σχετικά τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Το πολυκατάστημα "Μινιόν" στις φλόγες

Με προκήρυξη που έφτασε μέσω ταχυδρομείου στις εφημερίδες στις 22 Δεκεμβρίου, η οργάνωση-φάντασμα "Επαναστατική Οργάνωση Οκτώβρης '80" ανέλαβε την ευθύνη του εμπρησμού.

Τον επόμενο χρόνο πραγματοποιούνται τέσσερις ακόμα εμπρησμοί σε πολυκαταστήματα. Στις 3 Ιουνίου 1981, πυρπολούνται τα "Κλαουδάτος" και "Ατενέ", ενώ μέσα στις επόμενες τέσσερις μέρες το σκηνικό επαναλαμβάνεται για τα καταστήματα "Δραγώνα" και "Λαμπρόπουλος".

Ο τότε ιδιοκτήτης του "Μινιόν", λίγες ώρες μετά την καταστροφή, δηλώνει στην κρατική τηλεόραση και στο δημοσιογράφο Κώστα Σερέζη: «Θα το ξαναφτιάξω, με τους ανθρώπους μου, με την οργάνωση, με την αγάπη του κόσμου, ακόμη και με τα νύχια μου, αν χρειαστεί». Οι καιροί όμως αλλάζουν και η επόμενη προσπάθεια που έγινε δεν είχε καμία τύχη, το "Μινιόν" απαξιώθηκε πλήρως και το 1998 έκλεισε.

Με λίγα λόγια η μικρή Ελλάδα, διαχρονικά, ό,τι καλό και μεγάλο διέθετε σε βιομηχανία και εμπόριο "φρόντισε" με διάφορους τρόπους να το απαξιώσει, να το καταστρέψει, να το διώξει για τις άλλες χώρες της περιοχής των Βαλκανίων.

(ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "Ν.ΚΡΗΤΗ" - ΣΑΒΒΑΤΟ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015)

ΦΑΚΕΛΟΣ: Κλείνουν η μία μετά την άλλη οι βιομηχανικές επιχειρήσεις

ΕΡΕΥΝΑ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

Αποβιομηχάνιση. Μια μάστιγα για την Ελλάδα που κάποτε παρήγαγε μέχρι και αυτοκίνητα και σήμερα ελάχιστα είναι τα βιομηχανικά είδη "ελληνικής παραγωγής". Τα τελευταία κυρίως 25 χρόνια το φαινόμενο γίνεται ολοένα και εντονότερο. Κάθε βιομηχανία που κλείνει για να μεταφερθεί σε γείτονα χώρα αφήνει πίσω της εργάτες άνεργους, ενώ ανοίγει πληγές στην εθνική οικονομία, που αποδυναμώνεται ακόμα περισσότερο. Ταυτόχρονα, αυξάνεται η διαρκώς μεγαλύτερη εξάρτηση της χώρας από τα εισαγόμενα βιομηχανικά είδη, με τη Γερμανία και τις άλλες χώρες της βιομηχανοποιημένης Ευρώπης να "τρίβουν τα χέρια τους", αφού όσο οι ελληνικές βιομηχανίες κλείνουν, τόσο οι δικές τους γιγαντώνονται με τα χρήματα των Ελλήνων καταναλωτών των δικών τους προϊόντων! 

Η "Νέα Κρήτη" ανοίγει σήμερα το φάκελο "Αποβιομηχάνιση", στέλνοντας και το μήνυμα στους Έλληνες καταναλωτές... «Αναζητήστε τα ελληνικά προϊόντα. Να τα προτιμάτε. Υπερτερούν σε ποιότητα και είναι και εθνική ανάγκη η υποστήριξη κάθε ελληνικής βιομηχανίας, κάθε ελληνικού προϊόντος, για να μη χαθούν και τα τελευταία βιομηχανικά και βιοτεχνικά αγαθά, που παράγονται από ελληνικές εταιρείες»...

Κάποτε βγάζαμε μέχρι και αυτοκίνητα, όπως βγάζαμε ακόμα και τρίκυκλες μηχανές μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του '80. Η μεγαλύτερη καταστροφή συντελέστηκε όμως στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας. Και δε σταμάτησε ποτέ το κλείσιμο των ελληνικών επιχειρήσεων, ενώ μέχρι σήμερα το φαινόμενο συνεχίζεται, με τους εκπροσώπους των βιοτεχνών και των εμπόρων να κρούουν προς τη νέα ελληνική κυβέρνηση το καμπανάκι του κινδύνου μπροστά στο συνεχές κλείσιμο των επιχειρήσεών τους.

Στοιχεία-σοκ

Σε έρευνα της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας προκύπτει ότι στους κλάδους της μεταποίησης, όπως είναι η ξυλεία και η βιομηχανία επίπλων, στα τρόφιμα, τα ποτά και τον καπνό η μείωση της απασχόλησης τα τελευταία χρόνια ξεπέρασε το 30%.

Οι νομοί Αχαΐας, Ημαθίας Μαγνησίας, αλλά και η περιοχή της Θράκης έχουν πληγεί σοβαρά από την αποβιομηχάνιση των τελευταίων 25 χρόνων. Εκπρόσωποι των θιγόμενων κλάδων καταγγέλλουν ότι το ελληνικό κράτος ανέκαθεν είχε και εξακολουθεί να έχει με τη βιομηχανία μία πολύ κακή σχέση, την ώρα που ο κρατικός μηχανισμός εξακολουθεί ασφυκτικά να ελέγχει κάθε επενδυτική δραστηριότητα.

Κάνουν λόγο για κατάσταση βιομηχανικού κραχ που βιώνουν σταδιακά πολλές βιομηχανικές ζώνες της χώρας, μεταξύ των οποίων της Πάτρας, του Βόλου και της Βόρειας Ελλάδας. Κι όμως, από τη μεταπολίτευση και μετά, η ελληνική βιομηχανία είχε σημαντικό αριθμό επιχειρήσεων, ενώ κατά κοινή ομολογία επένδυσε στον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό, στην ποιότητα και στην καινοτομία σε νέα προϊόντα.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα οικονομικών εφημερίδων, το χορό των λουκέτων τον άνοιξε το 1980 η εταιρεία ΤΕΟΚΑΡ. Το κλείσιμο των επιχειρήσεων ΤΕΟΚΑΡ έστειλε στην ανεργία 420 εργαζόμενους, σε μια περίοδο μάλιστα όπως η δεκαετία του '80, οπότε η NISSAN επιθυμούσε διακαώς τη βιομηχανική παρουσία της στην Ευρώπη με αντάλλαγμα την εργασιακή ειρήνη.

Το αποτέλεσμα ήταν ο ιαπωνικός όμιλος να μεταφέρει τις δραστηριότητές του στην Αγγλία και η βιομηχανική Θεσσαλία να γνωρίσει την απαξίωση. Ακολούθησε το κλείσιμο και άλλων μονάδων από ποικίλους κλάδους σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας όπως: Βαμβακουργία, ΒΙΟΑΛ, ΣΕΞ ΑΠΗΛ, Κλωστήρια Φιλιατών, ΡΟΚΑ και πολλές άλλες.

Τεράστιες ευθύνες

«Το εργατικό κόστος και η περιβαλλοντική νομοθεσία κάνουν πιο εύκολη την εγκατάσταση ρυπογόνων, τουλάχιστον, επιχειρήσεων στη Βουλγαρία και σε άλλες χώρες, όπου μετεγκαταστάθηκαν επιχειρήσεις που εγκατέλειψαν την Ελλάδα», λέει στη "Νέα Κρήτη" ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Ηρακλείου, Μανόλης Αλιφιεράκης.

Ο ίδιος εκτιμά ότι η βιομηχανία της Ελλάδας είναι και αυτή ένα θύμα επίσης της παγκοσμιοποίησης. Αλλά στην Ελλάδα υπάρχουν και άλλες πολιτικές που "διώχνουν" τη βιομηχανία. «Η γραφειοκρατία είναι ένα σημαντικό πρόβλημα. Ένα άλλο πρόβλημα είναι η απελευθέρωση των επαγγελμάτων, το φορολογικό κ.λπ. Είναι, νομίζω, από τα βασικά τα οποία δημιουργούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη νέων επιχειρήσεων», λέει χαρακτηριστικά και συνεχίζει: «Ας μην πάμε πολύ μακριά, ας πάμε στη γειτονική μας Βουλγαρία. Το εργατικό κόστος είναι αρκετά χαμηλό. Και υπάρχουν και κίνητρα προς τις επιχειρήσεις, τουλάχιστον φορολογικά απ' ό,τι γνωρίζουμε, τα οποία είναι ευνοϊκότερα απ' τα δικά μας. Άρα λοιπόν γι' αυτό έχουμε και μία αφαίμαξη των δικών μας επιχειρήσεων σε σχέση με τις επιχειρήσεις που λειτουργούν σε χώρες όπως τη Βουλγαρία», λέει ο κ. Αλιφιεράκης και προσθέτει: «Αν φέρουμε στο μυαλό μας τι γινότανε πριν 20 με 30 χρόνια, σίγουρα βλέπουμε πόσο έχει προχωρήσει η αποβιομηχάνιση της χώρας μας. Για παράδειγμα, η κλωστοϋφαντουργία ήταν βασικός τομέας, αλλά είχαμε και πολλές άλλες παραγωγικές εταιρείες που έρχονταν και εγκαθίσταντο στη χώρα μας. Κάτι το οποίο σήμερα δε γίνεται».

Πάντως, ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Ηρακλείου τονίζει ότι «ακόμα σήμερα υπάρχουν στην Κρήτη και στην υπόλοιπη Ελλάδα επιχειρήσεις οι οποίες είναι ανταγωνιστικές σε διεθνές περιβάλλον. Είναι αυτές που έχουν εκμεταλλευτεί προγράμματα, αλλά περισσότερο έχουν εισαγάγει την καινοτομία και τις νέες τεχνολογίες στις επιχειρήσεις τους». Πρόκειται κυρίως για τις φαρμακοβιομηχανίες και τους τομείς των τροφίμων και ποτών.

Τα "εγκλήματα"

«Η υψηλή φορολογία, ο μη επιτρεπτός τραπεζικός δανεισμός, συν τα φορολογικά, τα ασφαλιστικά έξοδα και το ενεργειακό κόστος», αποτελούν, σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών και Εμπόρων Ν. Ηρακλείου Μπάμπη Λεκάκη, τα κυρίαρχα και διαχρονικά "εγκλήματα" σε βάρος της βιομηχανίας, της βιοτεχνίας και της μεταποίησης στη χώρα μας. «Αυτά τα προβλήματα αναγκάζουν τις βιομηχανίες και τις βιοτεχνίες να κλείνουν ή να αλλάζουν έδρα και να φεύγουν προς τη Βουλγαρία, όπου υπάρχει χαμηλή φορολόγηση και χαμηλό ενεργειακό κόστος».

Ο κ. Λεκάκης τονίζει στο σημείο αυτό ότι υπάρχει και χαμηλότερο εργατικό κόστος, αλλά επισημαίνει ότι «το εργατικό κόστος δεν είναι τόσο μεγάλο, όσο είναι το φορολογικό».

Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΟΕΒΕΝΗ, στον κλάδο των επιπλοξυλουργών, για παράδειγμα, το κλείσιμο επιχειρήσεων ήταν και παραμένει καθημερινό φαινόμενο. «Κάποτε, για να καταλάβετε, είχαμε στην Ελλάδα μέχρι και κέντρο επισκευής αεροπλάνων. Και μας επέβαλαν να το κλείσουμε και να φέρνουμε από το εξωτερικό μηχανικό αεροσκαφών, να του δίνουμε πολλαπλάσιες αμοιβές, για να επισκευάζει τα αεροπλάνα, κάτι που μας επιβάλλουν μέσα από τα εξοπλιστικά προγράμματα»...

Καταλήγοντας, ο κ. Λεκάκης τονίζει ότι υπάρχει στην Ελλάδα ένα φορολογικό αλαλούμ. «Σήμερα φορολογείσαι έτσι. Αύριο φορολογείσαι αλλιώς. Έχουμε και το υψηλό κόστος από το ΦΠΑ. Οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές, που σήμερα είναι 26% από το πρώτο ευρώ. Και το υψηλό ενεργειακό κόστος της ΔΕΗ, το οποίο συζητάμε συνέχεια».

Δέσμιοι... διατάξεων - Το παράδειγμα της ζάχαρης

«Είχαμε τα εργοστάσια της ζάχαρης και μας επέβαλε η Ευρωπαϊκή Ένωση να τα κλείσουμε»... Την άποψη αυτή εκφράζει στην εφημερίδα μας ο ερευνητής του ΕΘΙΑΓΕ Λευτέρης Λιγοξυγκάκης. Όπως λέει, «είχαμε ζάχαρη για να καλύψουμε τη ζήτηση στη χώρα μας και κάναμε και εξαγωγές. Κλείσανε πολλά από αυτά, με την προοπτική ότι στα ζαχαροχώραφα θα καλλιεργηθούν ενεργειακά φυτά, διότι, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η βενζίνη θα έπρεπε να συνοδεύεται με ένα ποσοστό προερχόμενο από ενεργειακά φυτά. Βλέπουμε λοιπόν ότι σιγά-σιγά είμαστε δέσμιοι διατάξεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχω την εντύπωση ότι θα έπρεπε χώρα μας να προβάλει μια σθεναρά αντίσταση».

Όπως λέει ο κ. Λιγοξυγκάκης, με τη φτηνότερη ζάχαρη που επέβαλλε η Ευρωπαϊκή Ένωση να εισάγουμε, εγκαταλείψαμε την παραγωγή της ελληνικής ζάχαρης. «Όμως, είχαμε αποκτήσει τεχνογνωσία σπουδαία στη ζάχαρη. Γιατί είχαμε υβρίδια με πολύ καλές προσαρμογές. Καλή παραγωγή. Ξέραμε την καλλιέργεια. Τη λίπανση, τη φυτοπροστασία κ.λπ. Τώρα λοιπόν οι παραγωγοί με ρωτάνε πολλές φορές στο τηλέφωνο "τι να βάλουμε στα ζαχαροχώραφα;". Πώς να τους πω εγώ τι θα βάλουν στη Μακεδονία, εδώ κι εκεί;».

("ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ" ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015)

ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΙ: "Κλείστε τη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων και φτιάξτε καλύτερες στην Κρήτη"

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

"Λουκέτο" στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων και ένταξη της ειδικότητας αυτής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ώστε να ιδρυθούν άλλες σχολές, τόσο στα Γιάννενα όσο και στην Κρήτη αλλά και σε άλλες κτηνοτροφικές περιοχές της Ελλάδας, που θα υπάγονται στο υπουργείο Παιδείας και οι σπουδαστές θα εισάγονται σε αυτές μέσα από τις πανελλαδικές εξετάσεις του Λυκείου ζητούν κτηνοτρόφοι και τυροκόμοι στο νομό Ηρακλείου, εκφράζοντας την άποψη αυτή στη "Νέα Κρήτη".

Σύμφωνα με τους ίδιους, η συγκεκριμένη σχολή μέχρι σήμερα δεν έχει όνομα σχολής που βγάζει τυροκόμους, αλλά αντίθετα ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις ανθρώπων που την τελείωσαν και ασχολήθηκαν με την τυροκομία, ενώ, αντιθέτως, όλα όσα έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό δείχνουν έναν χώρο ιδρυματικού χαρακτήρα, όπου μπορούν να παρεμβαίνουν πολιτικοί παράγοντες και όχι μόνο, για να... χαρίζονται ποινές σε σπουδαστές... "λουλούδια"!

Ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη έκανε τον κόσμο να ζητά "εδώ και τώρα" το κλείσιμο της σχολής, καθώς σε έναν χώρο όπου επικρατεί ο νόμος του ισχυρού και όλο το εκπαιδευτικό προσωπικό αποτελείται από γεωτεχνικούς και τυροκόμους και όχι από εκπαιδευτικούς, που παίζουν το ρόλο του θεατή και δεν μπορούν να επιβάλλουν την τάξη στους χώρους όπου υποτίθεται ότι παράγεται εκπαιδευτικό έργο, δύο είναι οι λύσεις... Ή κλείνει "σήμερα το πρωί". Ή αναβαθμίζεται με την ένταξη της στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ώστε εκεί μέσα να περνούν παιδιά που πραγματικά αγωνίζονται για το μέλλον τους και όχι... παιδιά που δεν είχαν... κάτι καλύτερο να κάνουν... Άλλωστε, πώς είναι δυνατόν μία σχολή που ασκεί εκπαιδευτικό έργο να υπάγεται στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και όχι στο υπουργείο Παιδείας;

Στο ΤΕΙ

Ο τυροκόμος Γιώργος Τζουλιαδάκης λέει στη "Νέα Κρήτη": «Ας μην κλείσει η σχολή. Αλλά ας αναβαθμιστεί. Και ας δημιουργηθούν ανάλογες σχολές στην Κρήτη και αλλού, που θα είναι ενταγμένες στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ώστε οι σπουδαστές να περνούν μέσα από τις πανελλαδικές εξετάσεις του Λυκείου. Ιδιαίτερα στην Κρήτη, η σχολή που θα μπορεί να δημιουργηθεί θα είναι συνδεδεμένη με τα ιδιωτικά και συνεταιριστικά τυροκομεία, ώστε να μπορούν σε αυτά οι σπουδαστές να κάνουν την πρακτική τους εξάσκηση. Μα ποιο τυροκομείο δε θα ήθελε να έχει αυτή τη συνεργασία με τη Γαλακτομική Σχολή της Κρήτης;» διερωτάται ο κ. Τζουλιαδάκης.

Την ίδια άποψη εκφράζει στην εφημερίδα μας και ο παλιός τυροκόμος και αγροτοσυνδικαλιστής Στέλιος Σαμαρειτάκης. «Έπρεπε να την έχουν αναβαθμίσει τη σχολή. Δεν το έχουν κάνει. Και νομίζω πως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν κάποια συμφέροντα που δεν αφήνουν να υπάρξει μία τέτοια εξέλιξη».

Στο ερώτημά μας για το αν θεωρεί ο ίδιος ότι η Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων βοηθάει έναν άνθρωπο φοιτώντας σε αυτή να βγει και είναι τυροκόμος, ο κ. Σαμαρειτάκης απαντά: «Δε βγαίνουν όλοι τυροκόμοι. Άλλοι βγαίνουν κι άλλοι δε βγαίνουν. Μπορεί να πάρει κάποιος το απολυτήριο από τη σχολή, αλλά τυροκόμος δεν είναι. Αν δείξεις τη δέουσα προσοχή στα δύο χρόνια που θα κάνεις εκεί, μπορεί να πάρεις ορισμένα εφόδια. Αλλά το θέμα είναι μετά στην πράξη τι θα κάνεις. Αυτό είναι σαν το γιατρό. Τελειώνεις την Ιατρική, αλλά αν δεν κάνεις την πρακτική σου δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Εγώ όταν ασχολιόμουνα με την τυροκομία είχα τρία παιδιά που είχαν τελειώσει τη σχολή αυτή. Και από τους τρεις ο ένας μόνο συνέχισε μέχρι και σήμερα να ασχολείται. Οι άλλοι άλλαξαν επάγγελμα γιατί "δεν το είχανε"»...

«Λόγω του ατυχέστατου περιστατικού μαθαίνουμε σήμερα κάποια πράγματα. Αλλά για το επίπεδο της σχολής δεν είχαμε ποτέ γνώση», λέει από την πλευρά του ο πρώην πρόεδρος του Συλλόγου Επαγγελματιών Κτηνοτρόφων Ν. Ηρακλείου Κωστής Καράτζης. «Σίγουρα χρειάζεται μια άλλη εκπαίδευση που να αναβαθμίσει το επίπεδο. Διότι δεν είναι μόνο οι τεχνικές γνώσεις που χρειάζονται. Εδώ μιλάμε για θέματα που σχετίζονται με τη δημόσια υγεία». Ο κ. Καράτζης υπενθυμίζει ότι επί των ημερών του ως πρόεδρος του Συλλόγου Επαγγελματιών Κτηνοτρόφων Ν. Ηρακλείου «υπήρχε αίτημα δημιουργίας σχολής στην Κρήτη. Μα εδώ στο νησί μας, με την αιγοπροβατοτροφία που διαθέτουμε, έπρεπε να έχουμε παράλληλα τρεις σχολές. Εγώ δε λέω να την πάρουν από τα Ιωάννινα γιατί κι εκεί είναι μια μεγάλη κτηνοτροφική περιοχή. Όπως μεγάλη κτηνοτροφική περιοχή είναι και η Αιτωλοακαρνανία. Αλλά η Κρήτη δεν είναι αμελητέα ποσότητα, με το ζωικό κεφάλαιο που διαθέτει και με τη μορφολογία, που είναι κυρίως ορεινή και ημιορεινή. Και θα υπάρχει πάντα αιγοπροβατοτροφία. Θα έπρεπε αυτές οι σχολές να υπάρχουν και στην Κρήτη».

Καταλήγοντας, ο Κωστής Καράτζης θεωρεί ότι υπάρχει μέλλον στον τομέα της γαλακτοκομίας. «Κι αυτό διότι τα τρόφιμα», όπως λέει, «και ιδιαίτερα τα ποιοτικά τρόφιμα θα έχουν πάντα θέση στη ζωή μας».