ΚΙΒΩΤΟΣ

...Ταξιδεύοντας στο χρόνο, με φίλους που δεν πρόλαβαν να "μεγαλώσουν"... Και όλο ταξιδεύουμε μαζί, αναζητώντας το Νησί της Ελευθερίας των Ανθρώπων...




Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Τότε που ήμασταν παιδιά

ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

Καθόμαστε στα ξύλινα θρανία μας. Στη μέση η ξυλόσομπα. Να ανάβει αλλά να μη φτάνει για να ζεσταθούμε. Βλέπεις, η αίθουσα είναι λυόμενη. Έχει τρύπες και έξω πέφτει χαλάζι και ο βοριάς "τρυπώνει" και μας παγώνει τα πόδια.

Αλλά ποιος νοιάζεται;

Το τρενάκι του χρόνου είναι μέσα μας. Εμείς δεν έχουμε παρά να το ανακαλύψουμε. Να μπούμε και να ταξιδέψουμε πίσω στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά των παιδικών μας χρόνων.

Που λέτε, είναι παραμονή Χριστουγέννων. Κι εμάς πολύ μας έχει κακοφανεί, που μια τέτοια μέρα ενώ πολλά παιδιά από την παρέα μας βρίσκονται στους δρόμους και τα σοκάκια του χωριού και λένε τα κάλαντα, εμείς είμαστε στο λιόφυτο με απόφαση του πατέρα και μαζεύουμε ελιές. Η μητέρα είναι στο σπίτι γιατί πρέπει να ετοιμάσει τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες. Και όση ώρα μαζεύουμε τις ελιές, ακούμε από το χωριό να ηχούν οι καμπάνες. Το κρύο είναι τσουχτερό. Και κάποιες στιγμές κάνει να βρέξει. Αλλά εμείς πρέπει να μαζέψουμε τις ελιές. Και δουλεύουμε, ανυπομονώντας να αρχίσει να σουρουπώνει, για να φύγουμε επιτέλους, να γυρίσουμε στο χωριό.

Κάποτε έρχεται η ώρα. Φτάνουμε στο χωριό. Ανοίγουμε την πόρτα, με κόκκινες μυτούλες και χεράκια από το κρύο και αντικρίζουμε τη ξυλόσομπα να έχει γίνει κόκκινη από τη μεγάλη θερμοκρασία. Και από την κουζίνα να σου σπάει τη μύτη η μυρωδιά των κουραμπιέδων και των μελομακάρονων, ενώ μπαίνοντας μέσα να μας "λούζει" η ζέστη από το κάψιμο των ξύλων.
Τη νύχτα όλη η οικογένεια γύρω από τη σόμπα. Και απ' έξω να γίνεται χαμός. Χαλάζι και βροχή, κρύο ανυπόφορο, αλλά ποιος νοιάζεται; Όλοι βρίσκονται στο σπίτι τους και ετοιμάζονται για την επόμενη μέρα, τη μέρα των Χριστουγέννων, τη μέρα της Πρωτοχρονιάς.

Το τρενάκι του χρόνου βρίσκεται μέσα μας. Και το κοριτσάκι με τα σπίρτα βρίσκεται έξω από την πόρτα μας. Αν ξαναγίνουμε παιδιά, θα το δούμε και θα του ανοίξουμε. Το όνομα του είναι "ελπίδα". Πάνε πολλά χρόνια από την τελευταία χρονιά που του ανοίξαμε και μπήκε. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που μεγαλώσαμε και πάψαμε να ελπίζουμε, αφήνοντας το κοριτσάκι αβοήθητο μέσα στην παγωμένη νύχτα...
(ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "Ν.ΚΡΗΤΗ" ΣΑΒΒΑΤΟ 3 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015)

Δεν υπάρχουν σχόλια: