Ταξιδεύοντας πίσω, σε παλιές δεκαετίες...

Ταξιδεύω προς τα πίσω. Πολλές φορές. Είναι κάτι που θέλω να το κάνω. Και πραγματικά, δεν ξέρω πώς θα έβλεπα τις δυσκολίες κάποιων άλλων εποχών, αν από τότε γνώριζα ότι θα έφταναν όλα αυτά, τα παράλογα, τα τρελά, τα απίστευτα γεγονότα που σήμερα βιώνουμε...


ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

Αλλά καλύτερα να σας πάρω μαζί μου, σε τούτο το τρενάκι - μια μηχανή του χρόνου που σε πάει όπου θες - για να θυμηθούμε τη ζωή μας, στη δεκαετία του '80. Τότε που αν δεν ήσουνα ΠΑΣΟΚ, σε έδειχναν με το δάκτυλο. Αν ήσουν "δεξιός" (κόντρα στο..."αριστερό" ΠΑΣΟΚ) ήσουν γι αυτούς "προδότης", αφού στήριζες την παράταξη εκείνη που "επί 40 χρόνια πρόδιδε την Ελλάδα"... Αν ήσουν πάλι ΚΚΕ, ήσουν επίσης "προδότης" γιατί  ανήκεις στο κόμμα που είπε κάποτε "Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας"... Ήταν όταν η κυβέρνηση Πλαστήρα εκτέλεσε το Νίκο Μπελογιάννη. Αλλά η εκτέλεση είναι..."η λεπτομέρεια της υπόθεσης" για τους φιλοβενζελικούς Πασόκους αυτής της εποχής...

Κι αν δήλωνες "αναρχικός", με την έννοια του ανθρώπου που δεν πιστεύει στην Εξουσία και εκφράζει αυτή του την απέχθεια με ειρηνικό τρόπο, μέσα από τη μουσική, το ντύσιμο, τα βιβλία που διαβάζει κ.λπ. θυμάμαι ότι και πάλι σε έδειχναν και έλεγαν, "μόλις πάει φαντάρος αυτός θα στρώσει θέλει - δε θέλει γιατί θα μεγαλώσει απότομα. Αλλιώς δεν θα απολυθεί ποτέ του"...
Ελάτε μαζί μου. Πάμε στη δεκαετία εκείνη, να ξαναχορέψουμε στις ντισκοτέκ, στα χεβιμεταλάδικα στέκια και τα ροκ μπαρ της πόλης. Να ξαναμοιράσουμε Οδηγητή και Ριζοσπάστη, να ξαναμοιράσουμε Αυγή, να ξαναμαλώσουμε με τους μεγάλους, προσπαθώντας να τους δείξουμε ότι εμείς "δεν μασάμε από τον Σοσιαλισμό του Ανδρέα γιατί δεν τρώμε αυτή τη "φόλα" του καπιταλιστικού συστήματος"... Και βέβαια, να ξανακούσουμε τους μεγάλους να μας βρίζουν που δεν είμαστε ΠΑΣΟΚ σε μια περίοδο που και η κουτσή Μαρία υποκλινόταν στον "σωτήρα" Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ η άλλη πλευρά, εξίσου φανατισμένων οπαδών, "λιποθυμούσε από έκσταση" στο σπάσιμο του ώμου του Κώστα Μητσοτάκη και στην περίφημη φράση του "και γιατί να το κρύψομεν άλλωστε"...

Και οπ...Νομίζω ότι άθελά μου, σταμάτησα το τρενάκι στην πλατεία των Λιονταριών, κάπου στη δεκαετία του '90. Ας καθίσουμε λοιπόν σε μία από τις καφετέριες της πλατείας, αν βρούμε θέση φυσικά. Είναι πρωί Κυριακής και γίνεται χαμός. Ούτε καρφίτσα δεν πέφτει κάτω. Ακούς μια οχλαγωγία, τα φλιτζάνια και τα κουταλάκια να χτυπούν, γέλια και φωνές, γκαρσόνια να πηγαινοέρχονται σαν σβούρες με τον δίσκο γεμάτο με καφέδες... Αν δεν βρούμε, λοιπόν, θέση εκεί, ας ανέβουμε με το ασανσέρ στην καφετέρια "Φορ Λάιονς" να θαυμάσουμε και τη θέα. Θυμάστε;

Άσχετο θα μου πείτε. Αλλά, καμιά φορά αναπολώ τις χαλαρές στιγμές της νεότερης ηλικίας, γιατί όπως και να το κάνουμε με

ότι κι αν περνούσαμε, βλέπουμε πως επιβεβαιώνεται για πάντα στη ζωή μας, αυτό το "κάθε πέρσι και καλύτερα"...

Η δεκαετία του '80 έκλεινε με τους Κοσκωτάδες, αλλά η νέα δεκαετία "έφερνε" νέα σκάνδαλα σε βάρος του λαού, που όμως δεν έλεγε να σπάσει τα δεσμά του από το άρμα του δικομματισμού...

Ταξιδεύω προς τα πίσω. Και λέω να κάνουμε μια στάση στα εμπορικά καταστήματα του Ηρακλείου μέρες των γιορτών. Να περπατήσουμε στην οδό 1866 παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, με το Νομάρχη Ηρακλείου συνοδεία των αξιότιμων διευθυντών της Αγορανομίας και της Κτηνιατρικής να σφίγγουν το χέρι των εμπόρων και μετά να κάνουν δηλώσεις στα τηλεοπτικά συνεργεία, για "την επάρκεια και την ποιότητα των αγαθών"...

Στο τρενάκι του χρόνου, χωράμε όλοι. Να πάμε πίσω, να δούμε τους εμπόρους να μαλώνουν για το αν θα κάνουν τις εκπτώσεις τους την τάδε ή τη δείνα περίοδο, να χτίζονται οικοδομές σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο, να παίρνουμε εορτοδάνεια με μεγάλη ευκολία γιατί μας τα δίνουν "τσάμπα" οι τράπεζες...

Αλλά το καφεδάκι στα Λιοντάρια μόλις τέλειωσε. Ώρα να επιστρέψουμε στη φριχτή πραγματικότητα, φορτωμένοι στο τρενάκι μας, με τα λάθη του παρελθόντος, που μας έφεραν ως εδώ...
(ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ  "ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ" ΤΕΤΑΡΤΗ 15 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014)