Το κοριτσάκι με τα σπίρτα, στο τέλος...θα σωθεί!

Είναι κάπου δίπλα μας... "Το κοριτσάκι με τα σπίρτα" βγήκε απ' τις εικονογραφημένες, κιτρινισμένες απ' τον χρόνο, σελίδες του παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. 

ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

Θα το δούμε, ίσως, έξω από το σπίτι μας. Παραμονές Χριστουγέννων, παραμονές Πρωτοχρονιάς, θα είναι ξεπαγιασμένο, ανάβοντας το τελευταίο σπίρτο του, μα δεν θα δει μέσα ούτε πλουσιοπάροχα τραπέζια, ούτε χαρούμενες γιορτές. 

Σίγουρα όμως θα πεθαίνει κι εμείς - όσο και αν δεν έχουμε

δυνάμεις γιατί μας κλέβουν τη ζωή καθημερινά και περισσότερο - θα πρέπει να το δούμε, να ανοίξουμε την πόρτα μας και να το βάλουμε μέσα. Γιατί πάντα υπάρχουν και χειρότερα από αυτά που αντιμετωπίζουμε όλοι εμείς που μπορεί να τα βγάζουμε δύσκολα πέρα, έχουμε όμως ακόμα λίγο φαγητό στα τραπέζια των παγωμένων μας νοικοκυριών, γάλα για τα παιδιά μας και μια δουλειά για να...πληρώνουμε τους φόρους μας και κάπως να επιβιώνουμε...

Είναι κάπου μέσα μας... Κάποιος Γιάννης Αγιάννης... Έχει ξαναγεννηθεί στην Ελλάδα του μνημονίου. Παλεύει να επιβιώσει και ο ίδιος και ταυτόχρονα θλίβεται και οργίζεται με τον κάθε Ιαβέρη, που βρίσκεται διαρκώς πίσω του σαν σκιά του, κατατρέχοντας τον σε κάθε του βήμα, παρακολουθώντας τις κινήσεις του. 

Και πιστεύω πως εδώ, ο Βίκτωρ Ουγκώ θα έγραφε το μυθιστόρημα του, αν ζούσε στην Ελλάδα, κάπως διαφορετικά... Όπου Ιαβέρης, το κράτος. Όπου το κράτος, ο ληστής... Και όπου ο Αγιάννης, ο κάθε έλληνας που δεν μπορεί να ζήσει τα παιδιά του, που θέλει να ξεσηκωθεί, να ελευθερωθεί από τους σύγχρονους Ιαβέρηδες αλλά φοβάται να σπάσει τα δεσμά του, γιατί τον έχουν σοκάρει, του έχουν κάνει το μυαλό σαν ένα άσπρο χαρτί... 

Είναι η θεωρία "του δόγματος του σοκ"... Σαν το ηλεκτροσόκ έτσι και το "δόγμα" σοκάρει τον άνθρωπο και μέσα από όλο αυτό το σοκ με το οποίο τον βομβαρδίζει, τον μετατρέπει σε άβουλο ον, υποχείριο του συστήματος, υποτακτικό, φοβισμένο και συμβιβασμένο με τον θάνατο του μέλλοντος του, με το θάνατο των ίδιων του των παιδιών...

Ο Σκρουτζ. Ο φιλάργυρος Σκουτζ ζει ανάμεσα μας. Είναι κι αυτός κάπου εδώ. Έχει καταθέσεις στις τράπεζες και για το λόγο αυτό, θέλει ο ίδιος να περνάει καλά. Και εκμεταλλεύεται την κρίση. Ζει πλουσιοπάροχα χωρίς να νοιάζεται για τους κάδους έξω από το σπίτι του. Και πιο συγκεκριμένα, τρώει τη ζεστή του σούπα, γεύεται τη γαλοπούλα του και ρεύεται ενίοτε, αντικρίζοντας από το θολό του τζάμι τους ανθρώπους των σκουπιδιών. 

Ψάχνουν να βρουν τίποτα αποφάγια. Όσα απέμειναν μετά τις επιδρομές των ποντικών, των αδέσποτων σκυλιών και των γατιών... Αν είναι τυχεροί κάτι θα βρουν από αυτά που πέταξε ο Σκρουτζ πριν νυχτώσει και τώρα τρώει πλουσιοπάροχα και τους χαζεύει, χωρίς να νιώθει τον πόνο και την πείνα τους. Μόνο κουνάει το κεφάλι και τίποτα περισσότερο. Δεν ξέρει αν θα πρέπει και ο ίδιος να νιώσει λύπηση γι αυτούς ή μια κρυφή ικανοποίηση για τη δική του υπεροχή... Και για το λόγο αυτό, στο τέλος αποφασίζει πως...δεν θα νιώσει τίποτα. Αυτά είναι άλλωστε τα "συναισθήματα" του και όταν πάει στις κάλπες και ψηφίζει αυτούς που δημιουργούν τα πλούτη τα δικά του και τους ανθρώπους των σκουπιδιών...

Απ' όλα αυτά τα παραμύθια εγώ διαλέγω αυτό του Γιάννη Αγιάννη. Και πιστεύω πως αν τον αναζητήσουμε θα τον βρούμε κάπου δίπλα μας... Θα βρίσκεται στα Κοινωνικά Ιατρεία για να γιατρεύει δωρεάν τους σύγχρονους αθλίους, έλληνες και αλλοδαπούς χωρίς καμιά διάκριση. Αλλά και στα Κοινωνικά Παντοπωλεία. Θα είναι εκεί να δίνει μερικά κουτιά με γάλα στους απόρους για τα παιδάκια που πεινούν... 

Ναι. Θα βρούμε τον Αγιάννη μέσα μας, να μάχεται για μια άλλη κοινωνία, με πραγματική δικαιοσύνη και άμεση δημοκρατία. Που θα παλεύει να ξεφύγει από τους σύγχρονους Ιαβέρηδες, που θέλουν να πατάξουν κάθε προσπάθεια ξεσηκωμού, που κάθε μέρα μας ματώνουν, για να μην φτάσουμε ποτέ να σώσουμε "το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα"... 

Αν ο Αγιάννης γίνω Εγώ, το παραμύθι του Άντερσεν θα έχει άλλο τέλος... "Το κοριτσάκι με τα σπίρτα" στο τέλος...Θα σωθεί!